Dag 96 De natuur helpt een handje

Dit is het...

Alweer een donkere dag.
Het is me nogal wat, dacht mijn gemoed.
En ze duwde me nogal hardhandig de deur uit.
Ik zou en moest naar buiten, vond mijn gemoed...
Er is geen beter medicijn dan buiten bezig zijn.
Ik trok met nog wat tegenzin mijn blauwe galoches aan,
en mijn tuinhandschoenen.
Ik ging een beetje takken zagen, met de hand, wel te verstaan.
Hoe ik ook opzag tegen het dwingende van datzelfde gemoed,
ik voelde hoe er toch opklaring kwam van het donkere, en weemoedige...
Ik ademde diep in en uit...
De lucht is vochtig, en wat koel, in de vroegte...
De meesjes en andere vogeltjes hielden me gezelschap...
Kipjes stonden op de uitkijk. 
Chanelleke hield toezicht op de bezigheden.
Dankuwel, duister gemoed...
Het gaat heel wat beter nu.
Ik krijg zelfs energie... 

Een gemoed is zelden tevreden met half werk.
Na de middag, ben je gek, onder een fleeceke?
Tuurlijk niet... Wandelen.
Met Chanelleke.
Terwijl ik voet voor voet op weg ging, begon te denken dat ik geen idee had wat ik op deze blog moest posten.
Mijn hersenen pijnigen, deed alleen maar zeer, maar er kwam niets.
Plots sprong ik als een veer omhoog, 
toen ik een stuk boomschors ontdekte aan de rand van mijn pad.
Ik nam het in mijn handen, ik voelde hoe het in mekaar stak, ik rook eraan...
Ik snoof een stukje verdwaalde natuur binnen.
Hoe kunnen ze het zo passend maken voor mij, vroeg ik me af.
Ik ben dol op structuren, op knoesten, grillige vormen.
En die kleur...
Ik word gelukkig van het zien van die mengeling van gebrande siena, 
gebrand oranje, met een vleugje oker. 
Natuurlijk zitten er nog tinten tussenin, maar die bruine aardse kleuren waren belangrijk,
om me te doen beseffen dat ik een 'kleur-mens' ben.
Zwart-wit, echt, da's niets voor mij...
En soberheid, dat kan toch ook met kleur...
Eindelijk.
Ik ben weer waar ik moet zijn.
Nu jullie nog...

💚

Dag 95 Tik tik tik

Opdringerig

De tijd dringt.
Hij klopt op de deur van het voorbije jaar.
Hij is opdringerig.
Hij wil me doen nadenken over wat voorbij gegleden is dit jaar.
Hij wil me per se attent maken op het feit dat ik nog geen enkel goed voornemen heb geformuleerd voor het jaar dat trappelend op de dorpel van de deur naar het nieuwe jaar staat te wachten.
Ik heb nog geen enkele goede intentie klaarzitten in mijn volle hoofd.
En dat terwijl sommigen hele lijsten hebben gemaakt.
Volle to-do-lijsten.
Bucket-lijsten als overvolle emmers,
waar af en toe wat gedruppel over de rand spat
als de wind zich er aanmatigend mee moeit.
Niks van dit alles hier.
En toch,
als ik eerlijk ben,
kom ik er niet onder uit.
Er is echt geen ontsnappen of ontkomen aan.
Ik neem me voor mijn gevoel en mijn intuïtie te volgen,
en door te gaan op het pad dat ik voor en achter me zie.
Een pad vol inspiratie, vol creativiteit en kunst.
Speciaal is dit voor mij natuurlijk niet.
Het is een tweede natuur.
Het is een instinct,
iets oncontroleerbaar, iets onstuurbaars 
dat me drijft in de richting van datgene
dat me altijd redding biedt op moeilijke dagen,
en immens veel voldoening en kracht op de andere momenten.
Want ik ben een believer.
Ik geloof echt dat kunst de wereld kan redden.
Een utopie?
Nee hoor.
Bijlange niet...
Gewoon proefondervindelijk ondervonden.
Creativiteit is top!

En als we allemaal samen met mildheid, zorg en liefde
naar onszelf, naar mekaar, naar de natuur kijken,
dan komen we stapje, per stapje,
dichter bij een wereld waar het goed is om in te leven...
Een utopie?
Nee hoor.
Wel een streven,
een doel.
Nog een fijne zondag, 
op de valreep bijna van oud naar nieuw...

💙

Dag 94 Prikkelbaar

Prik

Ik voel me een beetje...
Bèh.
Beetje koortsig, moe, rillerig, ambetant...
En ellendig.
Ik weet het niet.
Een beetje prikkelbaar misschien.
Is het dat?
Of iets anders?
Maar toch?
Ik lijk weinig te kunnen verdragen.
Af en toe komen al mijn stekels recht.
Kan ik me nog net beheersen...
om niemand echt te prikken.
Het maakt toch niet uit,
zolang ik mijn stekels voor mezelf hou,
en ze naast me onder mijn fleeceke 
op mijn zetel leg...
Stekelig zijn,
zo lijkt het een keuze.
Ik ben het of ik ben het niet.
Wil ik het zijn, of wil ik het niet.
Cactussen hebben ook stekels... en toch zie ik ze graag.
En egeltjes... ook die vind ik lief en mooi om te zien...
Misschien gaat deze prikkelbare dag,
gewoon over,
door met mildheid naar mezelf te kijken,
begrip te tonen,
naar mezelf,
voor het feit,
dat de ene dag de andere niet is...
en ook niet hoeft te zijn.
Misschien heb ik af en toe 
ook wel recht op stekeligheid
en kregeligheid...
Gewoon.
Er is wat is.
En wat is, dat gaat ook wel weer voorbij...
Gewoon, op naar morgen...

💙

Dag 93 De laatste zon

Impressie vol coloriet

Toen ik gisteravond gehaast van een afspraak naar huis toe stapte,

zag ik plots in mijn rechterooghoek iets...

Ik wandelde met een iets snellere pas verder, om nog net op tijd,

op een zeldzaam plekje in mijn straat, 

waar ik tussen de huizen kan kijken,

bovenstaand spektakel te zien.

Het was alsof de bomen in brand stonden,

zo hevig waren de kleuren.

Appèl doend op mijn kleurgevoel,

mijn gemoed aanzwengelend in de sobere zwart-wit tijd...

Ik had geen goede camera bij,

maar dat geeft niet.

De impressionistische kijk naar het westen zegt gewoon alles.

Hoe prachtig de natuur kan zijn.

Hoeveel kracht hij kan uitstralen.

Hoe hij mijn hart kan verwarmen,

en mijn stemming in één beweging 

op een hoog niveau kan tillen.

Zo blij dat ik net op tijd was,

waar ik moest zijn,

om dit te zien.

Want, volgens de Frank...

Je kent hem toch: dé Frank... onze Vlaamse weerman...

Volgens hem dus is dit de laatste zon die we dit jaar konden bewonderen.

De volgende dagen worden weer grijs en grauw.

Hij kan soms nogal overdrijven, vind ik, dé Frank...

En ik hoop dat hij mis is.

In ieder geval, mijn hart is gevuld met de uitbundigheid en overvloedigheid van coloriet.

Omdat ik het niet kan laten,

volgt hier nog eentje, van net voor de kleurenpracht van hierboven.

Geniet van het kleur.

Want ik weet niet morgen brengt.

Een fijne dag nog.

Rozerood

💖

Dag 92 Miserie, miserie

Spreekt voor zich

Help, help, help !!!
Ik voel me verloren, en boos, op mezelf, en ongerust, en... van alles...
Ik voel me een vreemde mengeling van emoties,
met als boventoon: 'het is toch geen waar zeker!'.
O, je begrijpt er niets van.
Goed, ik zal het uitleggen.

Af en toe heb ik van die (zeldzame) momenten van 'opruimen'.
Niet even alles aan de kant doen, maar echt er door gaan met het idee:
'weg met die troep'.
Dat wil zeggen: papierbak, kringloop, restafval, containerpark...
Nu heb ik kortelings zo'n vlaag gehad.
Wat niet meer nodig was is ook definitief weg.
Daarna klinkt het als: oef!
Plaats in huis.
Volgens de opruimcoaches is dat ook plaats in mijn hoofd.
Dubbel content.
In theorie is dat dan.
Nu ben ik al weken, dagelijks, meerdere keren per dag, 
de boel weer binnenste buiten aan 't keren.

Ik zoek mijn, tot het laatste blad gevulde, zwarte schetsboek.
Daarin staan de prachtigste ideeën en tekeningskes.
Ik heb de gewoonte van foto's te nemen van alles wat ik maak, 
en van het proces dat tot het resultaat leidt.
Maar, oh jee... niet gedaan, bij wat in dit schetsboek staat.

Hoe ik ook als gek alles duizend keer omdraai en centimeter per centimeter mijn rekken, planken en kasten uitkam.
Het is niet te vinden.
Dat maakt me diep bedroefd.
Shit.
Sorry voor dit taalgebruik, maar het moet er even uit.
Mijn bobonne zou in zo'n situatie haar Sint-Antonius met zijn gezicht naar de muur hebben gedraaid.
Tot ze vond wat ze zocht, stond die heilige man op straf.
Maar ook dat beeldje is in de loop der jaren zoek geraakt.

Ik kan dus enkel kwaad zijn op en teleurgesteld in mijn eigen onachtzaamheid.
Volgende keer als ik zo'n bui voel opkomen zal ik twee keer nadenken.

Ja... hoe frustrerend ook.
Ik leer altijd wel bij...

💙

Dag 91 Inspiratie

Geduldig afwachten

Ik leef nog een beetje in zwart-wit modus,
tussen kerst en nieuwjaar,
zoek ik een beetje soberheid.
Deze tijd van het jaar durft nog wel eens aan mijn inspiratie knabbelen.
Hij vreet er gaten in als muizen in een stuk harde kaas.
Ik dacht even aan opgeven, aan een time-out of zo.
Maar toen, 
keek ik door de het heldere glas van de keukendeur,
en ik zag dit lieflijk tafereeltje.
O, nee,
de inspiratie is niet weg,
niet opgedroogd, 
niet weggeknabbeld door een stel grijze muizen...
Zie ze daar zo zitten,
wachtend op wat komen moet.
Hun gezellige manier van kijken
doet me nadenken,
en op mijn eigen beperkende bedenkingen terugkomen.
Geen stilvallen.
Geen time-out.
De verhalen wachten om verteld en gehoord
of gelezen te worden.
Strakjes gaat het zwart-wit weer over in kleur,
misschien wat aarzelend in het begin.
Of ook niet.
Kleur kan spetterend uitbarsten..
Ik weet het niet wat komt.
Ik kan alleen maar intuïtief mijn weg vervolgen.
En soms alleen een beetje geduldig wachten.

💖

Dag 90 Het helderste licht

Licht

De tijden zijn druk.
De dagen en nachten zijn donker.
Dat wil wel eens op mijn gemoed werken.
Het gebeurt dan wel,
dat ik 's nachts mijn bed uit kom,
en die duistere nacht even in de ogen kijk.
Wat vertelt het donker me?
Er zitten diepe verhalen in het kleurloze zwart.
En dan sta ik daar om me heen te kijken,
in mijn pyjama en roze peignoir,
op sloefen die de vochtige kilte van het natte gras
voelbaar maken in mijn botten.
Ik kijk,
en kijk...
tot ik licht zie.
Want wie het duisterste donker niet kent,
ziet ook nooit het helderste licht.
Kerst is het feest van het licht.
Weten we nog wel, hoe dat precies zat?
Het zijn voor velen verwarrende tijden.
Niet gemakkelijk voor velen onder ons.
Er wordt nog al eens gezegd:
ik hoop dat het snel voorbij is,
dat alles weer 'gewoon' en 'normaal' is...
Een beetje de stilte opzoeken, 
wil ook wel eens helpen, om wat rust te vinden in mezelf.
Om het licht te verwelkomen,
en het door te geven,
aan wie het zelf niet vindt.
Hier,
alsjeblief...
een lichtje van hoop.
Namasté.
Het is van ganser harte gegeven...
Geef het door,
als je kan...

💖

Dag 89 Liefdevol

Wachtend

Wat gaat er vanavond gebeuren?
Waar wacht je op?
Op wie wacht je?
Geïntrigeerd is je blik.
Je houding ontvankelijk.
Je hart vol liefde.
Je gezichtje vol tederheid.
Het is nu nog een beetje licht buiten.
Strakjes wordt het donker.
Dan gaan de lichtjes binnen schitteren.
Gaan de gesprekken net iets feller klinken dan anders.
In je hart
draag je een grote wens
niet alleen voor deze avond 
en morgen,
niet alleen voor een feestavond,
maar voor altijd...
dat mensen mekaar mogen vinden,
dat ze zorg dragen voor elkaar,
dat ze begrijpen 
zonder woorden.
En vrede vinden
in zichzelf,
en met elkaar.

Ik wens jullie een heel fijne kerstavond.
Tot morgen,
dan maar...

En voor wie het even moeilijk heeft...
een dikke knuffel...

💙

Dag 88 Kristallen licht

Vlammetje

Ik brand een kaarsje
in een helder kristallen glaasje.
Het is een gebaar van licht.
Een teken van hoop.
Een schakel van verbondenheid.
Tegengewicht voor heel veel dingen...
licht waar donker heerst,
hoop waar wanhoop is,
liefde waar haat koning is,
troost waar verdriet hoog zit,
klaarheid waar onduidelijkheid zit,
warmhartigheid voor koude kilheid,
verbondenheid om eenzaamheid te verdrijven,
geluksmomentjes bij ontij,
...
de lijst is lang.
Wensen voor mensen,
voor dieren,
voor de natuur,
voor de wereld,
de aarde,
en alles eronder 
en erboven.

We kunnen het.
Samen.
Elke dag.
In onze eigen kleine wereld beginnen.

💙

Dag 87 Coconnetje

verwennen

Een coconnetje om in weg te kruipen,
net niet diep genoeg weg,
zodat ik de wereld niet meer zou kunnen zien.
Een gezellig coconnetje met fleece en zachte kussentjes,
de geur van lavendel en mirre... of vers gebakken cake...
Ach...
Het ligt vaak dichterbij dan we denken.
Zacht licht,
een flakkerend vlammetje van een geurkaarsje,
wat geknetter van droog hout in de haard,
dat zich overgeeft aan het vuur.
Ik mag mezelf wel wat verwennen, vind ik.
Het was immers een woelig jaar, 2018, 
vol onverwachte en verrassende wendingen.
Ik geef toe dat ik niet altijd goed wist hoe dat allemaal zo gekomen is.
Mijn ogen worden vochtig,
als ik mijmer over wie wat voor me deed,
of net niet.
Bij sommige gebeurtenissen zweten mijn ogen 
hun zilte zoutheid uit en worden sporen van herinneringen
over mijn wangen getrokken.
Het is wat het is geweest,
en zo is het goed.
Ik wens je een fijne dag.

💙

Dag 86 Dromenvangers

Kinderdroom

Er hangen dromenvangers aan elk raam van mijn huis.
Nee, da's overdreven, maar ik heb er wel enkele.
Ik hou van dromen.
Ik heb een hekel aan nachtmerries.
Om die enge dingen buiten te houden, hangen ze er.
En ze doen het goed.
Heel goed zelfs.
Ik heb al zodanig veel mooie dromen gevangen, dat ik er wel een heus boek over kan schrijven.
Ja, zou ik moeten doen...
Een echt boek, 
waarin je kan bladeren,
waarin je de geur van de prentjes kan opsnuiven, 
en de letters van de woorden kan voelen.
Soms komen dromen heel dicht bij concretiseren.
Dat is, als ze wegraken uit de spinsels en garens van droomstof die hen ingekapseld houdt.
Terwijl ik dit schrijf, horen jullie niet mijn diep gezucht,
zien jullie ook niet de twinkelende sterretjes in mijn ogen,
bij die aloude kinderdroom.
Misschien was schrijven mijn missie.
Al heb ik wellicht die opdracht niet goed gesnapt,
of heb ik hem uit schrik proberen omzeilen.
Schrijven legt mijn ziel bloot.
Bij die gedachte slaat mijn hart één slag, en wellicht meerdere, over...
Dromen worden waar,
wanneer ze duwtjes in de rug krijgen,
zodat ze naar de oppervlakte kunnen zwemmen.
Enfin.
Moet ik bang zijn van dit schrijven?
Deze blog is ook geschrijf.
Het is een stap, elke dag.
Eén stap.

💙

Dag 85 Goudvoer

Oef... oef... oef...

Nu was ik toch ongerust over de witte vogel in het te kleine ei, die ik gisteren tussen de mezenbolletjes had gespot...
Hij had me aan het denken gezet.
En in deze kersttijd, wil ik wel al eens een extra goede daad stellen.
Ik heb het beestje behoedzaam benaderd, en ik heb hem uit zijn ei geholpen.
Toen ik zo bezig was, legde hij dankbaar zijn vermoeide kop op mijn schouder.
Ik nam hem mee binnen, in de warmte.
Ik maakte een nestje van een fleece dekentje.
Ik zocht naar wat ik hem te eten zou kunnen geven.
Ik herinnerde me dat ik een grote glazen bokaal staan had, op een verweerde plank, in een oude kast, waar magisch voer in zat.
Ik heb dat altijd bij de hand,
voor situaties waarin de nood heel hoog is.
Wel, dit was nu zo iets, vond ik.
Ik haalde de gouden parels uit de pot, hield ze in mijn handen, om ze op te laden met alle mogelijke energie en positiviteit die ik bezat.
Ik ging voorzichtig naast hem zitten, en toonde hem wat ik hem wilde geven.
Zijn ogen werden als bij wonder helder geelgroen.
Zijn pluimpjes veranderden als bij toverslag in een frakje van alle mogelijke tinten geel en oranje. Hij groeide, en legde weer zijn kop op mijn schouder.
Dan opende hij zijn bek, die ook van zwart in oranje was getransformeerd.
Ik voederde hem voorzichtig,
omzichtig,
balletje, per balletjes, puur goudvoer.
Hij piepte een symfonie van dankbaarheid in mijn oor...
En ik voelde me verbonden met die verdwaalde vogel.
We hadden plots een band.
Ik wist dat hij, zelfs als hij klaar was om zijn vrijheid te kiezen,
altijd mijn bondgenoot zou zijn.
En als ik iets in dit leven geleerd heb is het wel,
dat men in het leven nooit te veel bondgenoten kan hebben.

💙

Dag 84 Mezenbolletjes

Vreemde vogel

Zoals altijd hangen de mezenbolletjes in de grote boom in de tuin.
Gretig komen de meesjes, vinkjes, roodborstjes en andere gevleugelde vrienden zich te goed doen aan de bolletjes.
De grotere gevleugelden eten mee op de voederhuisjes.
Ik kan het spektakel wel uren gadeslaan.
Die beestjes zo bezig zien geeft een warm en heerlijk gevoel.
Ik vind het een uitdaging om hun wereld op beeld vast te leggen.
Ze zijn zo snel in hun bewegingen.
Ik heb een hele tijd door de lens van mijn camera zitten turen en op de knop geduwd als gek.
Toen ik plots iets vreemds zag.
Tussen de mezenbolletjes hing een groot wit ei,
met een ronde opening links boven in mijn beeld.
Ik zoomde in.
Ik schrok.
Uit de opening stak de kop van een witte vogel, die veel te groot leek voor het ei, en die daar heel oncomfortabel zat.
Hij staarde recht in de lens, met grote blinkende, zwarte, bolle knikkers van ogen.
En hij had zijn zwarte bek helemaal open gesperd.
Ik zag tot diep in zijn keel alleen maar zwart.
Hij bleef kijken, wist dat ik hem had gespot.
Hij hield mijn aandacht gespannen vast.
Hij bedelde om door mij gevoed te worden...
want wie anders dan ik zou hem, in zijn verdwaalde wanhoop, kunnen helpen.
Ik voelde me ook een heel klein beetje radeloos worden.
Wat moest ik ermee?
Wat zou er van hem worden,
als ik hem al helpen kon?
Dat is de prangende vraag.

💙

Dag 83 Blik op oneindig

Overzien

In mijn dromen vlieg ik,
door tijd en ruimte.
Alsof lichaam noch geest me afremmen.
Ik vlieg.
Ik zweef.
Ik overstijg de wereld in een eindeloze vlucht,
die geen moeite kost,
die geen kracht kost.
Alles is goed.
Alles is perfect.
Alles is zonder pijn.
Alles is zonder geweld.
Alles is liefde.
Ik land op een heuvel,
die gemaakt is om me te aarden.
Ik kijk over de wereld.
Ik zie de golvende oceanen,
één met de wervelende lucht.
Verlicht door een perfecte zon,
die haar gouden stralen weggeeft
aan mijn hongerige ziel.
Ik zie schoonheid.
Ik zie eenheid.
Er is geen verdeeldheid.
Er is alleen maar zijn.
Er is enkel aanwezig zijn in dit moment.
Er is energie die voedt.
En troost.
En mijn hele wezen vult.
Dit moment zou voor eeuwig kunnen blijven duren.
Alle dimensies van het leven verenigd
in één blik,
in één gevoel van oneindigheid 
en tijdloosheid.
Dit is welkom in een dankbaar hart.

💙

Dag 82 Ritme

Onverwacht

Alles en iedereen in deze schepping heeft zijn ritme.
Een eigen tempo.
Soms traag.
Soms snel.
Soms bijna niets.
Ook bij het tekenen is het sturend.
Als ik het in stilte volg,
zonder het te storen,
me bijna blindelings laat leiden,
op het ritme van een onhoorbare muziek,
die diep in mij klinkt,
voel ik hoe een vorm ontstaat,
en een beeld creëert.
Met slechts enkele bewegingen van mijn dansende hand
over het papier groeit iets,
wat er even daarvoor niet was.
Er was niet de intentie om deze vrouw 
tevoorschijn te laten komen.
Maar ze zocht een weg,
om zich te tonen.
Om zichtbaar te worden,
vanuit een wirwar van lijnen.
Misschien ben ik het zelf,
wil mijn gezicht
de wereld aankijken,
ik weet het niet.
Het is een onbewust gebeuren,
waar ik zelf weinig meer kan doen
dan te volgen wat komt,
en wat zich aandient.
Het is een spiegeling,
een rimpeling op het water,
een melodie
die verstilling vraagt.
Alles heeft zijn ritme.

💙

Dag 81 Flow

Lichtborrelingen

Ik put kracht uit mijn innerlijke bron.

Ik zie belletjes van licht opborrelen,

Ik hoor hun zacht gerinkel,
ze sporen me aan,

brengen kleur,

zorgen voor beweging,

zetten verandering op gang.

Ze zoeken hun weg,

naar het grote licht dat altijd aanwezig is.

Alles gaat weer stromen.

Er komt weer lucht,

een tweede adem.

Wat vast zat,

komt los.

Het is een heel fijn gevoel

van in de 'flow' te geraken.

Het is iets om dankbaar voor te zijn.

Het brengt me verder op mijn pad.

We hebben allemaal onze levensreis,

zijn toerist in ons eigen leven.

We komen op onbekende plaatsen,

hebben ontmoetingen met andere reizigers,

die ook onderweg zijn,

om thuis te komen.

Onbekenden die ons soms onbewust 

weer de richting helpen vinden van ons innerlijk kompas.

Het doet deugd

wanneer iemand een liefdevol woord fluistert, 

een zacht schouderklopje geeft.

Een fijne zondag.
ik geef alvast een schouderklopje mee...

💙

Dag 80 Aanvaarding

Spreekt voor zich

Ik moet er niet flauw over doen,
gisteren was geen gemakkelijke dag.
Het leven geeft ons soms een tik,
waar we even niet goed van zijn,
waar we eventjes moeten van bekomen.
Aanvaarden wat we niet kunnen veranderen,
wie zei dat ook alweer?

Vandaag probeer ik weer in mijn kracht te gaan staan.
Ondanks de tik.

Dingen achter ons laten.
Dingen loslaten.
Het is een les die door het leven loopt,
en ons af en toe eens op de proef stelt.

In een hoekje zitten treuren,
daar komen we ook niet mee vooruit.

Dus vandaag is het 'tabula rasa'.
Herbeginnen met een schone lei,
met nieuwe moed.
Herbeginnen.
Iedere dag is een kans om door te gaan...
Dat is zo.

Voor iedereen die twijfelt...
ik stuur je moed om door te gaan...
Soms zijn we krachtiger dan we denken te zijn.

💙