Dag 24 Running down that hill

Running down that hill

Ik voel me zo licht vandaag.
Op blote voeten ren ik de heuvel af.
Ik heb de kraaien in mijn hoed verjaagd.
De onrust ligt nu achter me.

Ik zoek nieuwe horizonten op.

Nee,
geen twijfel meer.

Gewoon gaan.
De lichtheid voelen.
Ik heb vertrouwen.
Ik kom goed terecht,
daar aan de voet van de heuvel.

Geloof me,
bergaf gaat een beetje vlotter
dan tegenwind en bergop...

💚

Dag 23 Karakterkop

Van landschap naar karakterkop

Dinsdagnamiddag was een heerlijke dag. Niet nazomers, maar zelfs zomers.
Ik had mijn tafeltje in de tuin geïnstalleerd.
Ik vind het zalig om in de zon te schilderen, ook al gaat felle zon niet zo goed samen met aquarel wegens het te snel opdrogen van het water.
Maar goed.
Ik kon het niet laten.

Ik begon, met een beperkt kleurenpalet, aan iets dat een landschap kon zijn.
Misschien enkele bergen, met een luchtpartij erachter...
Ik vond het wel leuk, maar er zat meer in.

Landschap

Wanneer je je hoofd even naar links draait, dan zie je het zelf ook wel.

Ik zag weer een kop.
Een gefronst voorhoofd, een neus en een bedenkelijke pruillip.

Ik draaide mijn blad een kwartslag,
en zo groeide de karakterkop uit tot wie hij moest worden.

Een streng heerschap, maar zo, links onder zijn oog, is dat geen traan die hij wegpinkt?





Soms zijn de dingen toch echt niet wat ze op het eerste zicht lijken.
En soms staan we bij een eerste aanblik algauw met een oordeel klaar...

Iedereen heeft zijn verhaal.
Ook de kregelige karakterkoppen.

💚

Een toemaatje als herinnering aan de nazomer

Dag 22 Geen paniek !

Als de tijd dringt

en me te pakken krijgt,

verlies ik mijn verstand.

Dan moet ik me haasten

én mezelf stoppen

om ook mijn hoofd

niet helemaal te verliezen.

Tijd doet vreemde dingen met me.

Ik zal nooit meer zijn

wie ik ooit was.

En ik weet ook niet

wie ik zal worden

als de tijd verder verglijdt.

Eventjes ademen.

Mijn hoofd terug zetten

waar het hoort te staan dus,

en vooral:

n i e t  p a n i k e r e n   ...

💚

Dag 21 Roze

Alles roze

Bomen hoeven niet altijd waarheidsgetrouw te zijn.
Er bestaan andere werelden, die wij niet eens kennen.
Waarin ze anders zijn.
Een beetje zoals mensen.
Die wisselen ook vaak van pluimen.

En in mijn dromen,
ach, in mijn dromen...
daar kan zo veel.
Daar kan ik heel wat bedenken,
wat nooit echt kan zijn,
maar wat bijzonder is.

Het is geen kwestie van bedenken.
Nee, dat is niet het goede woord.
Die dromen,
die fantasiewereld,
die komt als vanzelf.
Gewoon laten gebeuren.

En zo gebeurt het dat de hele wereld roze kleurt.
De lucht, de bomen, misschien ook ikzelf...

Of zou het kunnen dat ik soms alles door een roze bril bekijk.
Om de boel wat op te smukken.
Om de ambetantigheden van de dag draagbaar te maken.
Maar ook om de schoonheid die er is
kracht bij te zetten.

💚

Dag 20 Tijd verspillen?

Nutteloze tijd

Ach, wat kijkt ze droevig,
alsof ze in een triest verhaal
gevangen zit.

Zo gaat het nu eenmaal met het beschilderen
van een 'altered book'.
Het schilderij komt door de woorden die al in het oude boek stonden.
Soms.
Het gebeurt ook wel dat de woorden
gewoon overschilderd worden,
alsof ze er nooit hebben gestaan.
Het gebeurt dat een zin een nieuw verhaal wordt.

Hoe simpel het ook kan zijn,
eenvoudig is het niet.

Is het verhaal dat er stond
verloren tijd geweest?
Of is het overschilderen van wat er stond
nutteloze tijdverspilling?

Het een leidt tot het ander.
En dat is een kwestie van tijd.

Maar verhalen ontstaan altijd,
ze gaan over wat was,
of over wat is
of over wat komen moet
of over wat nooit is geweest.

Het is gewoon een kwestie van luisteren.
En horen.

💚

Dag 19 Het slakkenkonijn

Het slakkenkonijn

Hollen
Rennen
Doorgaan
Nog harder doorgaan
Jezelf voorbij snellen
Vooruit met de geit
Zei het konijn
Opschieten

En toen,
op zijn pad
midden op zijn weg
liep een slak
wat lopen heet!
Haar hele hebben en houden
zeulde ze mee op haar rug

De slak
kroop
geduldig
maar gestaag
zonder zenuwachtigheid verder

Het konijn vond ze goed gek.
En toch.
Toch stopte het konijn
met rennen en hollen
om zoveel wijsheid
eens van nabij te bekijken

En door stil te staan
bij wat was
leken ze één te worden
ze versmolten

Ze kregen beide
inzicht
en wijsheid

En zo bleek het
dat het voor een doorhollend konijn
ook wel tof is
om even met een slakkengangetje
verder te gaan

het verjaagt het gejaagde
het stopt nervositeit
het verruimt de blik
het doet verstillen
het brengt rust

Ik weet wat me te doen staat.

💚

Opgedragen aan iedereen die een beetje moe is van het doorhollen...

Dag 18 Maskerade

Maskerade

Ik verschuil me soms achter een masker.
Gewoon.
Om soms niet gezien te worden.
Om soms niet op te vallen.

Maar van maskers op te houden
wordt je arm zo moe.

Is het dan niet simpeler van het masker weg te leggen.
Gewoon.
Ons eens te tonen,
zoals we echt zijn.

Is een masker dragen
kinderachtig,
of gewoon menselijk.

Gewoon een middel
om niet gekwetst te worden.

Ik kan wel duizenden redenen bedenken.
Gewoon.
Doen waar we ons goed bij voelen.

En als het masker nodig is,
dan zetten we het toch weer op.
Gewoon.

💚