zaterdag 27 oktober 2018

Dag 31 Weg, weg, weg !!!



Ik moet hier weg



Vlug,
opzij, opzij, opzij...
ik heb me helemaal opgetooid.
Mijn haren in een wolk gecrepeerd.
Crèmekes gesmeerd.
Mascara in orde gebracht.
Mijn lipjes gestift.
Mijn beste kleedje aangetrokken
en mijn zondagse schoentjes
mét bijhorend sacocheke uitgezocht.

Niet zomaar.

Tuurlijk,
niet zomaar.
Neen.

Ik moet het huis uit.
Ik moet weg.
Weg uit dit bekrompen oord.

Ik moet op zoek naar een ruimer huis,
waar ik helemaal in pas.

Een huis dat groot genoeg is
voor mijn grote hart
en mijn bescheiden ego,
en mijn ruimdenkende geest...

Opzij.
Weg. Weg. Weg.

💚


vrijdag 26 oktober 2018

Dag 30 Ik help je wel...



Hulp is nabij





Meisje toch,
je mag dan wel mooi zijn
en groot,
maar in je eentje
geraak je nooit over deze berg heen.

Zet je trots
maar eens opzij
en aanvaard nu
mijn uitgestoken hand.

Ik wil je zo graag helpen.

Ik weet wel,
het kan best een tijd duren
eer je er over heen bent.

Laat los,
die koppigheid
en het idee
dat je alles alleen
zou moeten kunnen.

Halsstarrigheid helpt je geen stap vooruit.

Kom nu...

Reik me je hand...

💚

donderdag 25 oktober 2018

Dag 29 Hoop


Parels van hoop




Soms zit ik een beetje vast in de dagdagelijkse dingen van het leven die mijn aandacht vragen.
Soms lijkt alles een sleur.
Soms is het alleen maar druk, druk, druk...
en is er geen ontkomen aan.

Het leven kan zo jachtig zijn, zo opgejaagd.
Het is een tijd van overprikkeling, van té veel.

De wereld en alles wat daarin gebeurt,
dingen die mensen mekaar aandoen,
dat doet me pijn en veel verdriet.

De lucht lijkt heel dreigend en vol beweging.
Dat maakt me wel een beetje bang.

Maar als ik dan midden in de hectiek stilval,
zie ik pareltjes van hoop,

Wanneer ik echt heel goed om me heen kijk, zie ik ze in overvloed.

Ik kan de hoop zien.
Echt waar.
Hoop is heel nabij.

Ik snel naar buiten,
om de pareltjes van hoop te verzamelen,
om te geven aan iedereen die de hoop soms verliest.


Ik ben dankbaar voor het intuïtieve en diepe besef dat alles wel goed komt.

💚



woensdag 24 oktober 2018

Dag 28 Volle maan

Manneke maan



Ik fluister een verhaaltje naar de maan.
Net zoals ik vroeger deed.

Toen keek ik door een dakraampje naar haar,
en kon niet begrijpen waarom ze er soms was en dan weer niet.

Waar slaapt de maan dan,
vroeg ik me af.

En,
echt waar,
manneke maan vertelde me verhaaltjes,
en dat schept een band natuurlijk.

Nu,
een beetje ouder
en wijzer,
dat laatste betwijfel ik wel,
kijk ik naar de maan.

En vertel ik haar mijn verhaaltjes.
Ze kan zo goed luisteren.
Moet je ook eens proberen.

Maar,
zachtjes praten...
fluisteren...

stilletjes vertellen,
daar houdt ze zo van.

💙💙💙


Volle maan vandaag, en dat is altijd iets heel speciaals.

dinsdag 23 oktober 2018

Dag 27 Vrijheid


Van rups naar vlinder




Deze vraag klinkt vreemd,
nu de zomer achter me ligt,
of toch bijna.

Het komt misschien doordat ik
heel erg lang een rups was,
dat ik begon te twijfelen.
Rups,
was een vertrouwde toestand,
maar ik dacht dat er meer mogelijk moest zijn
dan als een soort accordeon
over bladeren te sukkelen.

Het gebeurde ook,
moet ik eerlijk toegeven,
dat ik me wel eens ergerde
aan de kleurrijke vlinders die ik zag fladderen
en over me heen vliegen,
alsof het de gewoonste zaak van de wereld was.

Ik was jaloers.
Ik moet het toegeven.
Jaloers.
Ongelooflijk,
gezien de mildheid
waarmee ik toch alles bekeek.

De vraag drong zich weer op:
een vlinder worden,
hoe gaat dat dan?

Ik had geen flauw idee.

Maar op een dag ontwaakte ik.
De nacht had me vleugels geschonken.
Hoe mooi waren ze...
om jaloers op te zijn toch?

En ik twijfelde geen moment.
Ik sloeg ze dapper uit,
en ik vloog de wijde wereld in.

Dat heet dan geluk.
Dat heet dan vrijheid.
Gewoon fantastisch is het...

Houden zo...

💚

maandag 22 oktober 2018

Dag 26 Leven is groeien


Leven is groeien


We leven.
Leven is groeien.
Leven is afleren.
Leven is bijsturen.

Groeien is weten waar we staan.
Groeien is weten wie we zijn.
Groeien is weten wie onze metgezellen zijn.

Leven is opschieten uit dezelfde aarde
en toch anders zijn.
Omdat iedereen
op zijn eigen tempo groeit,
op zijn eigen manier,
op zijn eigen moment.

Groei komt niet vanzelf.
Soms moeten we daar moeite voor doen.

Als we willen,
als we kunnen.

💚

zondag 21 oktober 2018

Dag 25 Fantasie en confabulaties

Champignonvrouwtje

Ach,
het is 'des mensen'...
praten, denken, fantaseren, oordelen, meningen hebben
over anderen,
en wellicht in mindere mate over onszelf.

Soms gaan die ideeën en gedachten woekeren
als zwammen.

En de zwammen, zwammen nogal wat af soms.

Ik zwam,
gij zwamt,
hij zwamt, zij zwamt
wij zwammen,
jullie zwammen,
zij zwammen...

Er zijn heel giftige zwammen,
en eetbare zwammen,
mooie en lelijke zwammen...

Maar zwammen kunnen woekeren,
en laten toch hun sporen na,
zelfs als we denken dat ze helemaal verdwenen zijn.

Soms zie ik het gebeuren,
maar ik denk dan:

Het zal me een zwam-worst wezen...

Maar ook een beetje mildheid kan wonderen doen.

💚




Redding nabij

Onbeholpen Chanelleke was alweer de reddende engel. Met haar aanhoudende geblaf trok ze mijn aandacht. Ik vond een vogeltje. Ik w...