Dag 38 Opstaan

Regenworm in de woestijn

Er zijn zo van die dagen dat het opstaan wat moeizamer gaat.
Het heet wel 'opstaan', maar het lijkt in mijn ogen wel meer op het bed uit kruipen.
Ik sleep me naar de badkamer.
Ik wrijf dan nog even mijn ogen uit,
voor ik in de spiegel kijk.
Ik zie een vreemd wezen voor me.
Ben ik dat?, vraag ik me bang af.
Ik weet echt niet wat ik zie.
Ik herken mezelf niet.
Slof. Slof. Slof.
Naar de keuken.
Koffietje drinken, in de hoop dat het betert,
maar als ik eerlijk ben,
voel ik me als een regenworm in de woestijn.
Enfin,
zo denk ik dat die worm zich daar moet voelen.
Onder de grond, in het warme zand, is het moeilijk vertoeven.
En erboven is het vast te heet, of te koud...
Ach...
Ik weet het niet.

Ik kronkel door het begin van de dag.
Vol hoop op beterschap.
Misschien is het een rare droom,
en word ik straks wakker als een prachtig prinsesje...
Wie weet.
Of moet ik wachten op een kikker?

Het kan dat tijd raad brengt.
En dan moet ik enkel wachten tot het overgaat.
Geduld is een mooie deugd...
Toch?

💚

Dag 37 Siamese tweelingen

Tweelingen ?

Zie ons hier nu zitten,
in deze turbulente luchten.

Iedereen zal denken dat wij Siamese tweelingen zijn.
Als je de ene ziet,
zie je de andere.

Zou dat opvallen?
Wat denk je?

We lijken ook wel op elkaar natuurlijk.
En we zien er echt wel een beetje dezelfde uit.

En OKÉ,
we leven op vreemde voet met de wereld.
We zijn verstrengeld.
Zoveel is duidelijk.
Voor ons toch.

We hebben een connectie,
een verbond,
waaruit we nooit meer loskomen.

We voelen mekaar aan,
zoals we onszelf aanvoelen.
Of voelen we onszelf alleen maar,
door de aanwezigheid van de ander?

Ik weet het niet.

Maar het is goed zo.

💚

Dag 36 Waar zijn ze heen?

Mijmeringen

Het is de tijd van het jaar.
Mensen gaan met kleurige chrysanten de kerkhoven op.
Of herdenken de doden met andere rituelen en symbolen.
Het is het moment om even stil te staan bij de eindigheid van het leven.
Denken aan de mensen die er niet meer zijn.
Maar ook even denken aan onze eigen sterfelijkheid, aan hoe kort het leven is, aan hoe vlug het voorbij glijdt.
Ik zie de doden de revue passeren.
Ik kom daar niet onderuit.
Iedereen, geliefd of niet, 
had zijn eigen verhaal.
Wat weet ik van hun leven eigenlijk,
hoe is hun verhaal gegroeid tot wat het was.
Hebben we hen wel echt gekend?
Wisten we wat in hen omging, wat hen dreef,
wat en wie hen gekneed heeft tot wie ze geworden zijn.
Al die verhalen...
Ongeschreven boeken.
Misschien zijn we te achteloos aan hen voorbij gegaan,
toen ze er nog waren.
Er blijven veel vragen over,
die nooit meer beantwoord zullen worden.
Dat kan ons verdrietig stemmen.
Dat is het leven.
Het is zo.

💚

Dag 35 Dag valiesje

Naar de hemel en erboven

Ach, ach, ach...

Gisteren was het echt mijn soort weertje niet.

Storm, wind, regenvlagen,

ik word er bijzonder onrustig van.

Ik probeerde weg te kruipen onder mijn dekentje,

maar zelfs dan,

bleef de gejaagdheid me achtervolgen.

Ik dronk een kopje hete thee,

om mijn gemoed tot rust te brengen,

maar ook dat bracht geen aarde aan de dijk.

En toen...

kreeg ik een inval,

een schitterend idee...

Ik kon dat winderige weer misschien ten goede gebruiken.

Ik ging op zoek naar mijn bagage…

Je weet wel, die zware valiezen die ik meesleur, van vroeger en zo…

Ik trok ze mee naar buiten,
bond ze stevig vast aan een grote, dikke, krachtige ballon…
en ik liet ze vliegen…

Ik begon al spoedig het effect te voelen.

Ik voelde me lichter, luchtiger… opgelucht…
Opgeruimd staat netjes…
Voilà, een mooie zaak was dat…

En die valies,
snel weg was ze…

Waarheen?

Nee, dat weet ik niet.

De grote hemel en daarboven, weten er vast wel raad mee...

Ik was er van af, en dat was het voornaamste,
op zo’n dag.
Het is een aanrader…

Vergeet wel niet het touw te lossen,
want wie weet in welke hannekesnest je dan terecht komt...

💚

Dag 34 Dierenrijkdom

Dierenwijsheid

Lieve vrienden.
Ik ben heel blij dat jullie de tijd hebben genomen om deze bijeenkomst bij te wonen.
Jullie zullen wel al gevoeld hebben dat het goede weer voorbij is.
En zo stilaan komt, wat in mensentaal, herfst en winter heet.

De dagen worden korter.
De nachten worden kouder.
Het leven wordt een beetje moeilijker en moeizamer.
Sommigen onder jullie zullen stilaan ook de drang beginnen voelen om ergens weg te kruipen.
Niks mis mee hoor. 
Wij, dieren, doen dat nu eenmaal.

Zij, mensen, krijgen soms een winterdip, heb ik gehoord...
Het schijnt iets naars te zijn, waar ze mee worstelen...

In alle geval,
we moeten hier samen doorheen.
Mekaar helpen waar we kunnen.
Dat heet solidariteit of zo, meen ik gehoord te hebben.
Dat is een groot en geleerd woord voor het zorgen voor mekaar in tijden van nood en zo.

We kunnen het.
Dikke knuffel.


💚

Dag 33 Moving on.

Aanvaarden en verder gaan

Ik heb plaatsgenomen op
" dé stoel".

Bang.
Verwachtingsvol.
Met een warm hart.
Vol gemengde gevoelens
en emotie...

kijk ik naar
een wirwar
van kleurrijke
en gekleurde herinneringen,
en waarheden
of leugens.

Zie ze draaien,
om mekaar heen,
door mekaar heen.

Ondanks de verwarring,
voel ik hoe mijn hart
toch weer wat rust vindt.

Accepteren wat was.

Loslaten.

En verder gaan.

💚

Dag 32 Kobbewebben

Hersenspinsels in vrije val

Mensen toch...
Wat gebeurt er allemaal.
Mijn haar lag zo netjes in de plooi,
en nu...
Straks stuikt het helemaal als een pudding in mekaar.
Wat moet ik toch doen...

Al mijn goed verstopte hersenspinsels
vallen in massa naar beneden.

Waar gaan die heen nu...
die spinsels,
die kronkels...

Vrijuit gaan lopen,
zodat iedereen kan zien
wat ik denk.

Dat kan toch niet zijn!

Straks blijf ik gehavend
en gedachteloos over,
en dan weet ik niet hoe het verder moet met me.

Wat moet ik doen,
als er niks meer overblijft
dan stoffige kobbewebben...

Help!

💚