Dag 59 Geborgen

Wollig

Ik werd gelukkig wakker deze ochtend...
Gelukkig... 
Ja, ik voelde me gelukkig.
Ik sprong uit bed.
Op blote voeten en in pyjama
stapte ik naar buiten... over de dorpel.
Het was nog schemerdonker en het was een beetje brrr koud en nat.

Ik hoorde een liedje dat ik kende...
'Ik neem je mee, ik neem je mee op reis, ik neem je mee, naar Londen of Parijs...'
Dat was niet ikzelf die zong...

Het was een heel grote, dikke, donzige, pluizige
en uiterst innemende wolk die op het gras achter mijn huis lag te zingen.

Ik naderde, 
niet bang,
maar heel nieuwsgierig.

Hij rolde zijn zachte armen uit,
en zonder twijfel liet ik me door het ondefinieerbare gevoel inpakken.

Hij zong nog eens zijn liedje...
'Ik neem je mee, ik neem je mee op reis, ik neem je mee, naar Londen of Parijs...'

Londen of Parijs, nee, dat hoeft niet...
Daar is het te druk.

Maar als hij me helemaal omsluit,
en ik me gekoesterd, 
veilig
en geborgen voel
en volloop van liefde
voor wat er gebeurt,
laat hij de aarde los.

Hij draagt me voorzichtig mee
de hemel in.
En ver daarboven,
waar de stilte voelbaar is.
Ik pink tranen van blijdschap weg.
We zweven,
we worden één
in een eindeloos moment van puur geluk
en extase.

Dit is geborgenheid,
gedragen zijn,
een besef van oneindigheid,
en van nietigheid,
tegelijkertijd.

Dit is groots 
in zijn eenvoud.

Gewoon geluk.


💚

Dag 58 Wevertjes

Het canvas

Elke dag zit ik voor het weefgetouw van mijn leven,
en spin ik verder met de rode draad.

De draad die richting geeft,
en toont wat was,
en niet weet wat komt.

Het gespin en geweef gaan soms vanzelf.
Dikke draden tonen kracht
en onoverwinnelijkheid.

Op andere dagen
is de draad niets meer dan fijn rag,
en hoe broos en kwetsbaar hij dan ook is,
hij breekt net niet.

Plots knapt hij toch
en lijkt het canvas 
voor altijd onaf.

Dan probeer ik
behendig 
de eindjes aan elkaar te knopen,
met een onzichtbaar strikje,
en kan ik toch weer herbeginnen
met goede moed.

Al laat zo'n breuk altijd een spoor na.

Ik ben geboren om te weven,
om te spinnen,
om het canvas vorm te geven,
met of zonder breuklijnen,
dat is de drijfveer in mijn leven.

Ieder mens weeft zijn canvas,
hoe klein
of hoe groot
het ook wordt.

Ik spin duchtig verder.
Jij toch ook?


💚

Dag 57 Opborrelingen

Even luisteren?

Hier sta ik dan,
beetje aarzelend.
Ik weet niet hoe ik het moet verwoorden...
Ik weet niet of jullie het kunnen begrijpen.

Maar zien jullie wat hier achter me ligt?

Ik sta er met mijn rug naartoe,

bewust hoor...
expres...
Het is soms ook veel om te zien.

Het lijken eieren of zo...
Nee.
Geen eieren.

Het zijn ideeën.
Veel ideeën...
Die vallen me soms lastig.
Ze overvallen me,
wanneer ik het ze het minst verwacht...

Ik probeer ze te koesteren,
ze te laten groeien en rijpen.
Ik weet het.
Ik heb geduld nodig...
en kalmte
en rust...
en sereniteit...

Alles op zijn tijd.
Voor alles is er een moment.
Dat is voor alles zo.
Denk ik...

💚

Dag 56 Het huis

Gezellig binnen

Met het schriele daglicht is het
toch behoorlijk donker is binnen.

Ik heb de lampionnetjes aangestoken,
die verlichten nu het hele huis,
met wensen van mensen,
met boodschappen van moed,
van kracht,
van doorzetting,
en verbondenheid.

De struisvogels hebben hun kop uit het zand gehaald,
ze zijn waakzaam,
en zelfs ook een beetje lief,
op deze dag.

De koffie is klaar.

De kikker houdt nog even de wacht.
Hij luistert zo graag mee
wanneer het bonte koolmeesje
me zijn dag vertelt.

Fijne dag toegewenst.

💚

Dag 55 Houten kistje

Tristesse

Bedroefd.
Zijn we.
Tristesse.
Is het.

We durven mekaar niet eens aankijken,
de tranen zouden wel eens echt kunnen komen,
en niet meer te stoppen zijn.

Ontroostbaar achterblijven.
Neen, dat willen we niet.

Dus proberen we bijna ongemerkt,
een traan weg te pinken.
Of twee,
misschien,
dat kan ook nog net.

Niets is wat het lijkt.

Kan je zien dat onze tranen van goud zijn?

En dat is een kostbaar goed.

Er gaat heel wat tijd over om zo één gouden traantje te maken.
Verdriet moet daarvoor opgespaard worden,
gedurende heel lange tijd.
Inslikken,
doen alsof er niks aan de hand is,
is de enige weg.

Maar als de gouden dageraad,
zich in een magnifiek ochtendgloren hult,
pinken we die traan weg.

We verzamelen ze in een houten kistje, 
met een onopvallend stickertje 'stiekem verdriet'
daarin vloeien ze samen.

Het kistje wordt met het labeltje naar de muur,
weggezet op het rekje,
waar het niet opvalt,
waar niemand het kan vinden...

💚

Dag 54 Het grote web

W.W.W

'ZE' hebben ons goed liggen,
enfin,
hangen is een juister woord.
Allemaal samen plakken we vast aan het grote wereldwijde web.

'ZE' doen ons geloven dat de wereld aan onze voeten ligt,
dat alles maakbaar, haalbaar, verkrijgbaar, deelbaar is.

En zo met z'n allen is het ook wel heel erg sociaal.

Degenen die niet mee zijn of kunnen, hebben vast ongelijk.
Of niet?

Het web, is behoorlijk druk en chaotisch 
voor wie diep in zijn hart toch naar rust verlangt.

Maar het plakkerige verslavende net loslaten, 
oei, oei, oei...
waar komen we dan terecht?

In de ontwenningsverschijnselen van de web-detox?

In een groot zwart gat?

Ik weet het ook niet.
Echt niet...
Dus blijf ik maar een beetje plakken...
Een heel klein beetje...
dat kan vast geen kwaad...

Want zonder web,
ook geen blog...
toch?

💚

Dag 53 Gezellig moe worden

Lekker geknetter

Gisteravond...
Niets meer dan genieten
van het einde van een zalige dag buiten.
De zon,
de herfstkleuren... 
wat opruimen nu de koude komt...

Klaarmaken voor de komende lente zelfs...
Plannen maken...
Uitkijken naar wat komt.

En de dag gezellig moe afronden,
bij het vuur,
met een glaasje wijn,
en in goed gezelschap.
Meer moet het niet zijn.
Het is goed zo...

Nog een fijne zondag...

💚