Dag 66 Zwijgen en niksen

Pff... Pff...

Op die donderse dagen
waar alles te vlug gaat.
Waar iedereen alles beter weet.
En iedereen door mekaar heen woorden hakkelt.

Die dagen waar mijn boterhammetje van mijn bordje valt,
met de chocokant naar beneden,
en de koffiezet het niet doet,
omdat ik er het water ben vergeten in doen.

Die dagen waarop ik niks van wat ik zoek
terug kan vinden.
Die dagen vol onhandigheden en kleine irritaties...

Op die donderse dagen
sla ik zelf in een knoop.

Mijn brein raakt verstrikt.
Er komt geen duidelijkheid.

Die donderse dagen
waarop ik zelf
ook beter mijn mond houd,
en beter onder mijn fleeceke in mijn zetelke blijf zitten,
met een goed boek,
of een mooi verhaal...

Zo'n dag... vandaag...

Toch een fijne zaterdag.

💚

Dag 65 Laridodox

Hartjes

Wat heb ik gehoord?
Dat sommige mensen op aarde
wat last krijgen
van de grijze dagen zonder zon,
van de druilerige nattigheid,
van de dampige mist,
en van de waaiende winden,
van een naderend jaareinde...
Ja.
Dat heb ik gehoord.

Ik ben als een vliegende bliksem
op mijn laridodox gesprongen,
en hier ben ik.
Snel. Snel. Snel.

O, jullie kennen die laridodox niet.
Ach ja, ik begrijp het.
Ik kom van een andere planeet natuurlijk.
Ik kom van Laridaxa, ja,
daar kom ik vandaan,
en die planeet ligt bezaaid met roze hartjes,
die moeiteloos kloppen vol liefde,
voor ieder die het nodig heeft.
Het doet er niet toe waar de "noodlijdende" zich bevindt.

Ik heb heel veel hartjes onder mijn palteau 
en diep in mijnen gilet gestopt, om uit te delen.

Hier,
pak er maar eentje.
Ze gaan heel lang mee,
als ze gekoesterd worden.

Ik verdwijn nu,
als de wiedeweerga,
bliksemsnel...

Stel het wel,
liefste mensjes,
en wees lief voor mekaar.
Daag...

💚

Dag 64 Ruggelings

Ruggensteun

Oef!
We zitten hier wel goed hé!
Lekker ontspannen.
Lekker niksen.
Op de brug naar morgen.
Even zonder zorgen.
Ruggensteun voor elkaar.
Niet denken nu.
Even genieten van de stilte en de rust.
Een onuitgesproken verbondenheid wordt tastbaar
in de raakpunten van onze ruggenwervels.
Geen tijdsbesef.
Geen haast.
Geen moeten.
Geen gedwongenheid.
Hoe zindert dat door elke vezel van mijn wezen, van mijn zijn.
Het is een zachte trilling die mijn pijn oplost.
Die rakelingse, ruggelingse aanwezigheid van jou,
heelt als moederzalf mijn oude wonden.
Het is goed zo.

💚

Dag 63 Rozerode sterretjes

Sterrengloed

Ik voel me blij,
heel gelukkig,
wanneer ik bij het vallen van de nacht
sterretjes zie verschijnen in het grote uitspansel boven me.

Ik zie ze fonkelen.
Ik besef hoe oneindig ver en tegelijk hoe nabij ze zijn.

Als die sterretjes zo rozerood gloeien,
doen ze me denken aan wie er niet meer is
en waar ik van gehouden heb.
Hun gloed straalt warmte en liefde uit,
die het hele firmament doet oplichten in warme tonen,
vol hemelse muziek.

Die sterretjes waken over ons,
van ver of van dicht.
Dat kan ik voelen,
diep in mijn hart.

Dat zijn de sterretjes die me nooit loslaten,
waarmee ik me verbonden blijf voelen.
Dat gaat nooit weg.

Of misschien wel...
wanneer ikzelf zo'n sterretje voor iemand word.

💗

Dag 62 Hum

Hum, hum, hum

Nu ik in mijn overmoed mijn vleugeltjes qua draagkracht had overschat,
en op de toppen van mijn lange tenen, van in de kloof waarin ik gesukkeld was,
om hulp riep,
hoorde ik vanuit het niets,
een stil geschuifel.
Geslof van schoenen.
Het stille geluid kwam tergend traag dichterbij.

Toen ik omhoog keek,
zag ik het gezicht van een man met een lange witte baard.
Hij neuriede.
Het klonk troostend.

Hij boog voorover en humde.

Hum. Hum. Hum.

Meer woorden leek hij niet te hebben.
En ook geen touw.
Hij stak me zelfs geen hand toe...

Hum. Hum. Hum.

Het leek wel een gevleugelde mantra die hij zingend herhaalde.
Ik kon de drang om mee te gaan in zijn gehum niet weerstaan.
Wel honderd keer humden we samen.
Ik voelde me lichter, lichter, lichter worden.
Licht als een pluimpje.
Ik steeg moeiteloos omhoog,
door de benauwende nauwheid van de kloof.

Plots stond ik weer op mijn voetjes in een weids landschap.
Van de oude wijze man was geen spoor meer te bekennen.
Had ik hem in mijn hopeloze angst zelf geschapen in mijn grote fantasie?

Ik weet het niet.
Het zou kunnen.
Toch?

💚

Dag 61 Te kort geschoten

Verdorie toch

Ik had mijn hoofd en hart
gevuld met geloof en goede intenties.
Ik had het in me, om over de diepe kloof in mijn pad, heen te kunnen vliegen.
Overtuigd van de kracht van mijn vleugeltjes.

En zie me hier nu staan.
Ben ik geschrokken!

Ik ben niet ver geraakt.
Niet erg diep gevallen.

Gelukkig heb ik lange tenen.
Sterker zijn die dan mijn tengere vleugeltjes.

Ik kan hier heel lang blijven staan.
Mijn gedachten een beetje ordenen,
terwijl ik op mijn positieven kom,
van mijn onverwachte val.

Blijkbaar is in iets geloven wel al iets,
maar zonder oefenen en doorzetten,
kom ik dus nergens.

Hoe kom ik hier nu weer weg?

Hopen dat het goed komt...
Als dat dan maar genoeg is...

💚

Dag 60 Vleugeltjes

Twijfel

Ik heb een heel eind gerend,
een beetje gevlogen,
en gesprongen...
Vreugdedansjes gemaakt.
En ineens,
al goed dat ik nog net op tijd kon halt houden,
is hier een spleet...
Ik weet niet of ik daar overheen geraak.
Mijn vleugeltjes zijn nog pril,
en niet krachtig genoeg om mij te dragen,
denk ik.
Ik twijfel.
Misschien zijn ze sterk genoeg,
als ik geloof dat ze het zijn.

Ik heb gehoord...
horen zeggen,
dat veel mogelijk is 
wanneer men in iets gelooft.

De vraag is
of ik voldoende vertrouwen heb 
in mijn vleugeltjes
zodat ze me over dit dal heen kunnen vliegen.

Ik ben nu zo ver geraakt.
Op mijn passen terugkeren,
neen,
dat is geen optie...

Dus,
met alle risico's van dien,
hier ga ik...

Daag...
Fijne zondag...

💚