Dag 73 Boompjes

Naakt in het landschap

De bomen,
mijn bondgenoten,
zijn hun blaadjes in herfsttooi kwijt,
weggeblazen door een snijdende wind.
Nu komen ze naakt in het landschap te staan.

Hoezeer ik ook geluk haal 
uit een verkoelend bladerdek 
in een hete zomer,
heeft ook een winterse boom een oneindige schoonheid.

Hun hart klopt verder,
zelfs in alle donkerte.

Ik zie graag hun gekriebel van diepdonkere takken
gegroeid uit het niets.
Van tak naar tak,
naar tak.
Gehakketak.

Een ongeknipte boom,
da's een geweldig spektakel.
Die weet precies hoe hij moet groeien,
hoe hij tot volwassenheid kan komen...
Geduldig.
Krachtig.
Als hij de kans krijgt.

Iedere kronkel,
iedere knoest of weer,
heeft zijn historie.
Soms maken takken een omweg
om te geraken waar ze willen zijn.
Hoog reiken naar het licht,
dat is hun eeuwige verlangen.
En dat is een houvast,
voor een boomknuffelaar als ik.
Altijd.

💚

Dag 72 Soulmates

Vasthouden

Ik weet niet hoe lang ik dit nog volhoud, zusje.
En jij?
Kunnen we die balk niet gewoon laten zakken?
Ik krijg kramp in mijn armen.
Oké,
da's één probleempje...
Heb je al gemerkt dat onze neuzen ook 'samenhangen'?
Hebben we ons te veel gemoeid met zaken die de onze niet waren
om over te oordelen?
Hebben we onze neuzen in zaken gestoken waar we niets mee te maken hadden?
Denk je?
Misschien heb jij dat wel gedaan,
maar ik niet hoor...
Die neuzen, 
waar ze samenkomen,
het lijkt wel een beetje op een navelstreng...
een onlosmakelijk verbond,
een bloedband,
waar we nooit onderuit komen.
Dus.
We zitten aan mekaar vast.
Met wat we weten.
Met wat we voelen.
Met de last die we samen dragen.
Verbondenheid.
Ja, dat is het.
Dat is vaak onzichtbaar,
maar altijd aanwezig.
De vraag is,
als we nu voorzichtig die last,
die zware balk laten zakken,
en onze neuzen ontwarren,
zijn we dan nog steeds verbonden?
Tuurlijk!
Komt het goed dan?
Tuurlijk!
Met onze verschillen,
met onze gelijkenissen,
met onze grote en onze kleine kantjes.
Zielsverwanten.
Soulmates.
Voor eeuwig en altijd.

💚

Dag 71 Twee maatjes

Pillekes

Xanaxke en Zolpidemmeke waren behoorlijk vroeg uit de veren.
Klaar voor hun ochtendwandeling.
Xanaxke was onbevreesd,
en leek zo de wereld te kunnen gaan veroveren,
terwijl Zolpidemmeke zich over hun pad moest slepen.
Zolpidemmeke had altijd heel veel moeite met opstaan.
Wakker worden en aan de dag beginnen,
dat was er meestal echt wel te veel aan.
Xanaxke bleef daar steeds heel rustig bij.
Want ondanks hun verschillen in energieniveau,
zaten ze met elkaar opgescheept,
en moesten ze toch het beste halen uit hun dag.
In momenten van diepe vertwijfeling,
vroegen ze zich wel eens af hoe hun leven er zou uitzien
als ze niet zo vastzaten aan hun 'pil-identiteit'.
Zou Xanaxke zonder pilleke dan heel bang zijn en wegkruipen?
Zou Zolpidemmeke dan nog wel kunnen slapen, 
zonder helemaal in duigen te vallen.
Ze hadden er het raden naar.
Ze hielden zo graag vast aan wie ze waren,
want dat bood meer zekerheid dan een sprong in het duistere onbekende.
Wie weet waar ze dan zouden uit komen?
Maar ooit...
Ooit kwam die dag,
dat voelden ze aan hun water.
En als ze dan zichzelf zouden verliezen,
hadden ze tenminste nog mekaar.
Samen...
Ja,
dat was belangrijk.
En ze vervolgden hun pad,
op weg naar een verlichte toekomst.

💚

Dag 70 Hoera, zo'n zonnetje

Magnifiek

Wat een mooie dag was het gisteren.
Ik was vroeg uit de veren.
Om van de stilte en de rust te genieten,
het is alsof ik dan op de hectiek van de dag een beetje voorsprong krijg.
De maan ruilde plaats 
voor de zon... 
Het prille zonlicht door de wolken,
was wondermooi om te zien,
het spel van de natuur.
Prachtig om te aanschouwen.
Gaandeweg door de dag,
won de zon aan kracht en sterkte,
ook al gaan we naar de donkerste dagen toe.
Iedereen leek opgewekt.
Wie kon kwam reikhalzend overeind,
om een straaltje mee te pikken.
Vitamientjes opdoen...
Het doet zo'n deugd.
Niet denken aan morgen.
Profiteren van de kans 
om de batterijtjes weer op te laden.
Ik heb alvast alle batterijtjes opgeladen
die ik liggen had...
Ik heb die aangesloten aan mijn grote accu...
je weet wel...
Voor als ik eens een momentje een tekort voel.
Beter goed voorbereid,
dan niet...

💚

Dag 69 Niet te geloven

Amai zeg...

Toen ik deze morgen 
zoals elke morgen,
mijn beestekes ging te eten geven,
had ik midden op mijn pad
onverwacht bezoek.

Een diertje dat op een kikker leek maar er geen was.
En een diertje dat op een konijntje leek, maar als een
blok graniet gebeiteld vast zat aan zijn rots.

Kon het zijn dat ik niet goed wakker was?
Ik wreef mijn nog slaperige ogen uit,
en keek hen verbaasd aan.

De kikker begon kwakend en luidkeels
zijn verhaal te kwelen,
terwijl het konijn stilletjes leek te piepen als een muis.

Ik moest wat moeite doen,
maar ik begreep wat er aan de hand was.
Het was zo klaar als een klontje.

Ik heb beloofd het niet verder te vertellen.
Nog niet...
Trouwens, het is niet het seizoen van de kikkers en zo...
Dus die was effkes buiten zijn comfortzone...

Het komt wel goed hoor...
Ik moest me verder geen zorgen maken.
Alleen even luisteren naar hun verhaal...

En ik weet uit ervaring,
dat het soms wonderen doet,
wanneer iemand gewoon luistert...
Meer hoeft het soms echt niet te zijn.

💚

Dag 68 Stralen

Goud in grijze dagen

Het is warm buiten.
De winter is al gekomen,
maar dat voel ik nog niet echt.
Er is alleen die grijsheid in de lucht
die mijn gemoed wat aantast.
En allemaal willen we wel een straaltje zon,
om de boel op te fleuren,
en onze stemming op een hoger niveau te tillen...
En, misschien kwam het door mijn hevig verlangen,
plots zag ik iets vlammends aan de hemel stralen.
Gouden stralen 
verlichtten mijn poriën,
en als bij wonder,
loste de pijn in mijn kneukels en gewrichten
zich ook op...
Mijn metgezellen,
mijn zielsverwanten,
allemaal voelden we dezelfde,
een diepe opluchting,
en een zucht van verlichting,
steeg op 
diep uit onze longen.
Adem.
Adem diep.
In en uit.
Pak het maar binnen,
die straal van steun en kracht...
En laat het goud tot in elke vezel van je ziel stromen...
Het is goed zo...
Hier kan ik even mee verder...
Gestaag de donkere dagen door...

Fijne maandag.

💚

Dag 67 Diep in jezelf

Vlammetje

Ik heb het licht gevonden.
Ik heb heel erg lang gezocht.
Mijn rug is helemaal krom gegroeid,
omdat ik dacht dat het diepste licht tegen de aarde aan zat...
Dat was niet zo.
Natuurlijk niet,
hoor ik je denken...
Hoe dom...
Iedereen weet dat licht van boven komt,
toch?
Maar licht,
heb ik geleerd,
is overal te vinden.
Het zit hoog boven,
en ook heel laag beneden...
Meer nog...
Ik heb ook licht in mezelf gevonden.
Terwijl ik dacht dat diep in mij vooral donkerte zat.
Dat was verkeerd gedacht.
Er zit heel veel licht binnenin,
diep in ons allemaal.
We hebben het gewoon verleerd van het te zien,
of te vinden.

Dat licht van binnenin,
straalt heel erg krachtig,
het is een bron van positiviteit,
van levenskracht en levenslust.
Het voedt.

Al die lichtpuntjes,
van mensen die het gevonden hebben,
of bereid zijn het te vinden,
dat kan alleen een oneindige schoonheid
en klaarte tonen.

Ik wens je een zondag vol licht,
ook als het buiten grijs en donker is...

💚