zaterdag 15 december 2018

Dag 80 Aanvaarding

Spreekt voor zich



Ik moet er niet flauw over doen,
gisteren was geen gemakkelijke dag.
Het leven geeft ons soms een tik,
waar we even niet goed van zijn,
waar we eventjes moeten van bekomen.
Aanvaarden wat we niet kunnen veranderen,
wie zei dat ook alweer?

Vandaag probeer ik weer in mijn kracht te gaan staan.
Ondanks de tik.

Dingen achter ons laten.
Dingen loslaten.
Het is een les die door het leven loopt,
en ons af en toe eens op de proef stelt.

In een hoekje zitten treuren,
daar komen we ook niet mee vooruit.

Dus vandaag is het 'tabula rasa'.
Herbeginnen met een schone lei,
met nieuwe moed.
Herbeginnen.
Iedere dag is een kans om door te gaan...
Dat is zo.

Voor iedereen die twijfelt...
ik stuur je moed om door te gaan...
Soms zijn we krachtiger dan we denken te zijn.

💙

vrijdag 14 december 2018

Dag 79 Nieuws

Serieus?


Ik zit al een tijdje nagelbijtend te wachten op nieuws.
Wel,
het is gekomen.
En het was bèh, bèh, bèh...
niet wat ik verwacht had.
Ik ben me een hoedje geschrokken.
Ik heb de brief enkele keren herlezen,
maar hoe ik het ook draaide of keerde,
het bleef bèh.
Ik ben er zelfs bijna helemaal van in een knoop geslagen.
In alle staten ben ik.
Amai.
Het feit is,
dat ik het zal moeten doen met wat er staat.
Ik kan er niets tegen in brengen.
Absoluut onmogelijk.
Dat wil zeggen,
dat ik dus een manier moet vinden om er mee om te gaan.
Om er beter mee om te gaan... dat alvast.
Ik ga beginnen met een beetje goed te ademen...
Enkele diepe buikademhalingen... dat helpt altijd...
Ik ga subiet even liggen op mijn yogamatje,
wat mindful mediteren en zo...
Het gaat niet beteren met me zorgen te maken.
Dat werkt contraproductief...
Rustig blijven.
Kalmte terugvinden.
En er het beste van maken...
Dat is de enige weg.
In het besef
dat ik sommige dingen gewoon moet aanvaarden.
Meer niet.
En niet tegen de stroom in peddelen,
maar gewoon meedrijven, met de stroom mee...
Zo kom ik gemakkelijker vooruit...

💚

donderdag 13 december 2018

Dag 78 Curieuzeneuzen en vraagsteerten

Nieuwsgierigheid


Jullie hebben kunnen lezen dat ik groot nieuws verwachtte...
Dat is nu nog altijd niet gekomen.
Ambetant...
word ik ervan...
Wachten...
Afvragen,
wat of hoe...

Maar ik heb gemerkt dat wel meerdere mensen nieuwsgierig
afwachten wat komen gaat.
Er zijn in deze kersttijd van het jaar
kaartjes en wensen op komst...
Al lijkt dat ook uit de mode te geraken.
Ik hou zelf halsstarrig vast aan de traditie.
Er zijn schoolresultaten waar men al dan niet naar uit kijkt.
En bij de jaarwisseling al die goede voornemens,
waar men zich meestal toch niet aan houdt...
Of op een feestje: wie gaat wat aanhebben?
Enfin...
Wat zullen we eten, of te eten krijgen...
Heel veel om naar uit te kijken,
of niet.

Ik wacht zelf op iets helemaal anders...
Maar da's redelijk persoonlijk...

De gelukkigen onder ons hebben iets om naar uit te kijken.
Die kunnen verwachtingsvol hopen.
Maar er zijn ook anderen,
die niet zo opvallen,
en die wegkruipen,
omdat ze op niets meer rekenen...
De tijd is er,
voor iedereen.
Voor wie kan hopen
en voor wie dat niet meer kan.
Zullen we daar ook eens aan denken?

💚

woensdag 12 december 2018

Dag 77 Indringer


Zoek de fout



Onze paars-rode-roze-blauwe wereld waarin we leven
is precies wat we nodig hebben.
Ondanks onze onderlinge verschillen kennen wij geen conflicten.
We gaan hier zacht, vol liefde en begrip met elkaar om.
We helpen en steunen mekaar door dik en dun.
We hebben geen woorden, geen taal nodig
om te merken en te voelen wanneer iemand van ons in nood zit
of het wat moeilijk krijgt.
Want ja, dat gebeurt in onze dierenbende natuurlijk ook.
Maar net nu alles rozengeur en maneschijn is,
nu het zo goed gaat,
is er een indringer gekomen.
Hij heeft zich zelfs in ons midden verschanst.
Kijk maar eens goed,
dan zie je hem zelf wel,
die vreemde met zijn groene muts.
Hij gedraagt zich alsof hij erbij hoort, een van ons is.
Dit maakt ons heel erg onrustig.
We weten niet of hij gekomen is met goede bedoelingen.
We weten niet waar hij vandaan komt.
Heeft hij de intentie om hier te blijven?
Onderhuids voelen we de angst onder ons.
Wat moeten we ermee?
Wat als hij slechte intenties heeft en alles hier naar zijn hand,
en op zijn kop komt zetten.
Besluiteloos.
Ongedecideerd.
Dat zijn we.
Is het raadzaam om af te wachten en te zien wat hij van plan is?
Er is alleen onduidelijkheid.
Klaarheid moet er komen.
Zoveel is duidelijk.

💚

dinsdag 11 december 2018

Dag 76 Verdwaald?

Paraplumanneke


Ik besloot om ondanks de regen en de felle wind,
toch maar een wandeling te maken.
Een dagelijkse routine die helpt om mijn volle hoofd leeg te maken.
Andere dappere wandelaars waren er niet.
Ik liep alleen.
Waarom weet ik niet,
maar ik stapte aandachtiger dan op andere dagen.
Ik nam hier en daar wat tijd om rond te kijken.
En heel ver weg zag ik iets, of iemand.
Het was een jongetje dat tegen een berk aan zat.
Hij had me niet horen naderen.
Hij keek niet op.
Hij leek daar al een hele tijd te zitten.
Zijn parapluhoedje had niet veel geholpen,

hij was door en door nat en verkleumd van de wind...
Maar hij keek niet op.
Ik stapte behoedzaam nog wat dichterbij.
Was hij aan het rusten?
Was hij verdwaald?
Was hij de weg kwijt?
Ik probeerde het te vragen, maar mijn stem bracht geen geluid voort.
Geen enkele klank kwam uit mijn mond,
hoe vriendelijk, lief en goedbedoeld ook.
Alles leek te botsen tegen de muur die dat jongetje om zich heen had gebouwd.
Dat jongetje, dat was een bunkerbouwer...
Hij had vast zijn redenen voor zijn muren,
en zijn wegduwen van wat te dichtbij kwam.
Ik vond het zo triestig.
Tranen liepen over mijn gezicht en versmolten met de regen.
Niemand zou zien dat ik bedroefd was om dat manneke...
Ik keerde op mijn stappen terug.
Hij had tijd nodig,
veel tijd,
om zijn muren open te breken en het licht toe te laten.
En dan zal ik er zijn...
Om hem echt te troosten.

💚




maandag 10 december 2018

Dag 75 Geduld

Me niet opjagen...


Het is waarschijnlijk de tijd van het jaar...
nervositeit
opgezweept door een stormachtige wind...
dat geeft een ongemakkelijk gevoel.
Ik ben vlugger uit mijn lood geslagen dan anders...
Ik heb daar geen verklaring voor.
Het zou kunnen dat ik hoog gevoelig ben of zo,
da's een trend...
Maar ik weet het niet.
Ik verwacht ook wel nieuws,
groot nieuws,
dat kan er elke dag wel aan zitten komen...
Ik ben niet gemaakt om geduldig af te wachten.
En toch zal het moeten.
Wat komt,
dat komt,
en dat komt niet sneller
omdat ik dat zo wil.
Goede dingen hebben tijd nodig.
Dat is zo.
Dat heb ik uit ervaring.
En voilà,
hier zit ik dan,
in mijn zetel,
me voornemend geduldig te zijn,
de tijd zijn werk te laten doen,
en te wachten.
Ik kan niet anders.
Dat is het lot.
Dat is het leven.
Ook op een winderige dag.

💚



zondag 9 december 2018

Dag 74 Zachtheid in haar blik

Verwondering


Er is iets zachts in haar blik gekomen.
Waar vroeger droefenis verborgen zat,
zit nu liefdevol begrip.
Voor haarzelf,
en voor anderen.
Het is wonderbaarlijk
hoe het leven haar heeft veranderd.
Hoe is ze toch
stapje voor stapje,
voetje voor voetje,
van de duisternis
naar het licht gekomen.
Daar bestaan geen duidelijke recepten voor
die men maar naar de letter moet volgen.
Dat is een proces 
van veel vallen,
en van telkens weer opstaan,
van overeind krabbelen.
Het is een kwestie 
van nooit het geloof in de eigen kracht te verliezen,
en te blijven hopen.
Niets komt vanzelf goed.
Niets is voor niets.
Moed houden.
Doorgaan.
En niet opgeven...
Ik denk dat het zoiets is.
Maar de verwondering
over wat kan
is er.
Stapje voor stapje.
Voetje voor voetje.

💚

Redding nabij

Onbeholpen Chanelleke was alweer de reddende engel. Met haar aanhoudende geblaf trok ze mijn aandacht. Ik vond een vogeltje. Ik w...