zaterdag 22 december 2018

Dag 87 Coconnetje

verwennen



Een coconnetje om in weg te kruipen,
net niet diep genoeg weg,
zodat ik de wereld niet meer zou kunnen zien.
Een gezellig coconnetje met fleece en zachte kussentjes,
de geur van lavendel en mirre... of vers gebakken cake...
Ach...
Het ligt vaak dichterbij dan we denken.
Zacht licht,
een flakkerend vlammetje van een geurkaarsje,
wat geknetter van droog hout in de haard,
dat zich overgeeft aan het vuur.
Ik mag mezelf wel wat verwennen, vind ik.
Het was immers een woelig jaar, 2018, 
vol onverwachte en verrassende wendingen.
Ik geef toe dat ik niet altijd goed wist hoe dat allemaal zo gekomen is.
Mijn ogen worden vochtig,
als ik mijmer over wie wat voor me deed,
of net niet.
Bij sommige gebeurtenissen zweten mijn ogen 
hun zilte zoutheid uit en worden sporen van herinneringen
over mijn wangen getrokken.
Het is wat het is geweest,
en zo is het goed.
Ik wens je een fijne dag.

💙

vrijdag 21 december 2018

Dag 86 Dromenvangers

Kinderdroom



Er hangen dromenvangers aan elk raam van mijn huis.
Nee, da's overdreven, maar ik heb er wel enkele.
Ik hou van dromen.
Ik heb een hekel aan nachtmerries.
Om die enge dingen buiten te houden, hangen ze er.
En ze doen het goed.
Heel goed zelfs.
Ik heb al zodanig veel mooie dromen gevangen, dat ik er wel een heus boek over kan schrijven.
Ja, zou ik moeten doen...
Een echt boek, 
waarin je kan bladeren,
waarin je de geur van de prentjes kan opsnuiven, 
en de letters van de woorden kan voelen.
Soms komen dromen heel dicht bij concretiseren.
Dat is, als ze wegraken uit de spinsels en garens van droomstof die hen ingekapseld houdt.
Terwijl ik dit schrijf, horen jullie niet mijn diep gezucht,
zien jullie ook niet de twinkelende sterretjes in mijn ogen,
bij die aloude kinderdroom.
Misschien was schrijven mijn missie.
Al heb ik wellicht die opdracht niet goed gesnapt,
of heb ik hem uit schrik proberen omzeilen.
Schrijven legt mijn ziel bloot.
Bij die gedachte slaat mijn hart één slag, en wellicht meerdere, over...
Dromen worden waar,
wanneer ze duwtjes in de rug krijgen,
zodat ze naar de oppervlakte kunnen zwemmen.
Enfin.
Moet ik bang zijn van dit schrijven?
Deze blog is ook geschrijf.
Het is een stap, elke dag.
Eén stap.

💙

donderdag 20 december 2018

Dag 85 Goudvoer

Oef... oef... oef...



Nu was ik toch ongerust over de witte vogel in het te kleine ei, die ik gisteren tussen de mezenbolletjes had gespot...
Hij had me aan het denken gezet.
En in deze kersttijd, wil ik wel al eens een extra goede daad stellen.
Ik heb het beestje behoedzaam benaderd, en ik heb hem uit zijn ei geholpen.
Toen ik zo bezig was, legde hij dankbaar zijn vermoeide kop op mijn schouder.
Ik nam hem mee binnen, in de warmte.
Ik maakte een nestje van een fleece dekentje.
Ik zocht naar wat ik hem te eten zou kunnen geven.
Ik herinnerde me dat ik een grote glazen bokaal staan had, op een verweerde plank, in een oude kast, waar magisch voer in zat.
Ik heb dat altijd bij de hand,
voor situaties waarin de nood heel hoog is.
Wel, dit was nu zo iets, vond ik.
Ik haalde de gouden parels uit de pot, hield ze in mijn handen, om ze op te laden met alle mogelijke energie en positiviteit die ik bezat.
Ik ging voorzichtig naast hem zitten, en toonde hem wat ik hem wilde geven.
Zijn ogen werden als bij wonder helder geelgroen.
Zijn pluimpjes veranderden als bij toverslag in een frakje van alle mogelijke tinten geel en oranje. Hij groeide, en legde weer zijn kop op mijn schouder.
Dan opende hij zijn bek, die ook van zwart in oranje was getransformeerd.
Ik voederde hem voorzichtig,
omzichtig,
balletje, per balletjes, puur goudvoer.
Hij piepte een symfonie van dankbaarheid in mijn oor...
En ik voelde me verbonden met die verdwaalde vogel.
We hadden plots een band.
Ik wist dat hij, zelfs als hij klaar was om zijn vrijheid te kiezen,
altijd mijn bondgenoot zou zijn.
En als ik iets in dit leven geleerd heb is het wel,
dat men in het leven nooit te veel bondgenoten kan hebben.

💙

woensdag 19 december 2018

Dag 84 Mezenbolletjes

Vreemde vogel



Zoals altijd hangen de mezenbolletjes in de grote boom in de tuin.
Gretig komen de meesjes, vinkjes, roodborstjes en andere gevleugelde vrienden zich te goed doen aan de bolletjes.
De grotere gevleugelden eten mee op de voederhuisjes.
Ik kan het spektakel wel uren gadeslaan.
Die beestjes zo bezig zien geeft een warm en heerlijk gevoel.
Ik vind het een uitdaging om hun wereld op beeld vast te leggen.
Ze zijn zo snel in hun bewegingen.
Ik heb een hele tijd door de lens van mijn camera zitten turen en op de knop geduwd als gek.
Toen ik plots iets vreemds zag.
Tussen de mezenbolletjes hing een groot wit ei,
met een ronde opening links boven in mijn beeld.
Ik zoomde in.
Ik schrok.
Uit de opening stak de kop van een witte vogel, die veel te groot leek voor het ei, en die daar heel oncomfortabel zat.
Hij staarde recht in de lens, met grote blinkende, zwarte, bolle knikkers van ogen.
En hij had zijn zwarte bek helemaal open gesperd.
Ik zag tot diep in zijn keel alleen maar zwart.

Hij bleef kijken, wist dat ik hem had gespot.
Hij hield mijn aandacht gespannen vast.
Hij bedelde om door mij gevoed te worden...
want wie anders dan ik zou hem, in zijn verdwaalde wanhoop, kunnen helpen.
Ik voelde me ook een heel klein beetje radeloos worden.
Wat moest ik ermee?
Wat zou er van hem worden,
als ik hem al helpen kon?
Dat is de prangende vraag.

💙

dinsdag 18 december 2018

Dag 83 Blik op oneindig

Overzien


In mijn dromen vlieg ik,
door tijd en ruimte.
Alsof lichaam noch geest me afremmen.
Ik vlieg.
Ik zweef.
Ik overstijg de wereld in een eindeloze vlucht,
die geen moeite kost,
die geen kracht kost.
Alles is goed.
Alles is perfect.
Alles is zonder pijn.
Alles is zonder geweld.
Alles is liefde.
Ik land op een heuvel,
die gemaakt is om me te aarden.
Ik kijk over de wereld.
Ik zie de golvende oceanen,
één met de wervelende lucht.
Verlicht door een perfecte zon,
die haar gouden stralen weggeeft
aan mijn hongerige ziel.
Ik zie schoonheid.
Ik zie eenheid.
Er is geen verdeeldheid.
Er is alleen maar zijn.
Er is enkel aanwezig zijn in dit moment.
Er is energie die voedt.
En troost.
En mijn hele wezen vult.
Dit moment zou voor eeuwig kunnen blijven duren.
Alle dimensies van het leven verenigd
in één blik,
in één gevoel van oneindigheid 
en tijdloosheid.
Dit is welkom in een dankbaar hart.

💙




maandag 17 december 2018

Dag 82 Ritme

Onverwacht


Alles en iedereen in deze schepping heeft zijn ritme.
Een eigen tempo.
Soms traag.
Soms snel.
Soms bijna niets.
Ook bij het tekenen is het sturend.
Als ik het in stilte volg,
zonder het te storen,
me bijna blindelings laat leiden,
op het ritme van een onhoorbare muziek,
die diep in mij klinkt,
voel ik hoe een vorm ontstaat,
en een beeld creëert.
Met slechts enkele bewegingen van mijn dansende hand
over het papier groeit iets,
wat er even daarvoor niet was.
Er was niet de intentie om deze vrouw 
tevoorschijn te laten komen.
Maar ze zocht een weg,
om zich te tonen.
Om zichtbaar te worden,
vanuit een wirwar van lijnen.
Misschien ben ik het zelf,
wil mijn gezicht
de wereld aankijken,
ik weet het niet.
Het is een onbewust gebeuren,
waar ik zelf weinig meer kan doen
dan te volgen wat komt,
en wat zich aandient.
Het is een spiegeling,
een rimpeling op het water,
een melodie
die verstilling vraagt.
Alles heeft zijn ritme.

💙

zondag 16 december 2018

Dag 81 Flow

Lichtborrelingen


Ik put kracht uit mijn innerlijke bron.
Ik zie belletjes van licht opborrelen,
Ik hoor hun zacht gerinkel,
ze sporen me aan,
brengen kleur,
zorgen voor beweging,
zetten verandering op gang.
Ze zoeken hun weg,
naar het grote licht dat altijd aanwezig is.
Alles gaat weer stromen.
Er komt weer lucht,
een tweede adem.
Wat vast zat,
komt los.
Het is een heel fijn gevoel
van in de 'flow' te geraken.
Het is iets om dankbaar voor te zijn.
Het brengt me verder op mijn pad.

We hebben allemaal onze levensreis,
zijn toerist in ons eigen leven.
We komen op onbekende plaatsen,
hebben ontmoetingen met andere reizigers,
die ook onderweg zijn,
om thuis te komen.
Onbekenden die ons soms onbewust 
weer de richting helpen vinden van ons innerlijk kompas.
Het doet deugd
wanneer iemand een liefdevol woord fluistert, 
een zacht schouderklopje geeft.


Een fijne zondag.
ik geef alvast een schouderklopje mee...


💙


Redding nabij

Onbeholpen Chanelleke was alweer de reddende engel. Met haar aanhoudende geblaf trok ze mijn aandacht. Ik vond een vogeltje. Ik w...