Redding nabij

Onbeholpen

Chanelleke was alweer de reddende engel. Met haar aanhoudende geblaf trok ze mijn aandacht. Ik vond een vogeltje. Ik wist niet precies wat het was. Het lijfje was in alle geval te zwaar om op te vliegen en de springerige nestharen vertelden me dat het beestje wellicht nog geen vliegervaring had.
Het deed wel pogingen om zichzelf in de lucht te tillen, maar dat was tevergeefs.

Toen ik wat onbeholpen rondliep en niet goed wist wat te doen, ging ik toch mijn camera halen. 

Aangevallen

Vanuit de keuken zag ik hoe het vogeltje gezelschap kreeg van twee eksters.

Ik dacht eerst dat die twee de ouders waren die het kleintje kwamen helpen. Ze pikten er naar en trokken aan zijn vleugeltjes. 

Misschien hoort het zo, dacht ik... Al begreep ik niet goed dat het vogeltje grijs was en de eksters zwart. 
Er was iets vreemds aan de hand dus.

Broertje of zusje

Toen ik verder keek vond ik in een border een tweede jong vogeltje. Broertje of zusje wellicht van het kleintje.
Ik zette ze samen op het gras, terwijl een ekster de boel in de gaten hield vanop het dak van de buren.

Op de uitkijk

Ik kan er niet tegen dat iets of iemand bedreigd wordt, of aangevallen wordt... ik verdraag dat niet bij mensen, maar ook niet bij dieren... 
Ik moet dan helpen, hoe dan ook... 

Vlug gegoogeld op mijn telefoon en het vogelopvangcentrum gebeld. Heel vriendelijk verder geholpen. De vogeltjes zijn houtduifjes, wellicht ook door de eksters uit hun nest geduwd. 
En die hadden ook daarna geen goede bedoelingen.



De beestjes zitten nu veilig samen in een doos met stro, te wachten op de taxi, met een vrijwilliger die hen naar het opvangcentrum brengt.


Ja, ja... ik hoor hier en daar al gefluister... het zijn toch maar houtduifjes... en eksters...
Maar mijn hart breekt als ik zoiets zie... vandaar dus...

Ik ben geruster nu ik weet dat ze geholpen worden, en een kans maken om groot te worden en uit te vliegen...

Wie zou dat nu niet willen? 
Vliegen in vrijheid...

💙