zaterdag 12 januari 2019

Dag 108 Verlangen

Solo



Het kleine vogeltje op de rand van de muur
kijkt vol verlangen uit naar wat lente in de lucht.
Verleid als het was door betoverende kleuren in het ochtendgloren.
Het vat met heesheid een stemmig morgenlied aan.
Zijn stemmetje is hoorbaar onvolwassen en heel pril en breekbaar.
Zoals het eerste gezang altijd een beetje klinkt.
Dit vogeltje kent zijn eigen stem nog niet.
Het moet wennen aan zichzelf en hoe hij klinkt.
In zijn chanson zitten oncontroleerbare klanken en tonen.
Het doet heel hard zijn best om te volharden in de ontdekking
van zichzelf en de wereld.
Wat twijfel nestelt zich in zijn hartje.
Het lijkt er op dat hij het enige vogeltje is dat al wakker is geworden.
Zou het dan te vroeg zijn?
Is het te snel ontwaakt uit zijn eerste winterdroom?
Zachtjes klinkt zijn liedje bij dit onrustwekkende besef
wanneer een stijve bries zijn veertjes roert.

💛

vrijdag 11 januari 2019

Dag 107 Mildheid

Liefdevol


Iedere dag, ieder moment,
zou ik willen mezelf liefdevol 
en vervuld van mildheid bejegenen.
De breuklijnen die er zijn,
zien als tekens van groei.
Waar groei is, is leven.
Warmhartigheid is als een dekentje van bloemen, die zalig zoet geuren,
die een verzachtende en troostende gloed geven,
en die alles in harmonie brengen.

Vriendelijk naar mezelf,
niet veroordelend,
maar vergevend.
Begripvol en empathisch.

Zacht.
Heel zacht.
Vol tederheid.
Vol liefde.
Zo is het goed.
Ik begin bij mezelf.
Dan kan ik het doorgeven.
Moeiteloos.

Aan jou.
Ik wens je een liefdevolle dag toe.

💜




donderdag 10 januari 2019

Dag 106 Klimmen!

Doe maar


Een beetje ontredderd en vertwijfeld sta ik in dit bevreemdende landschap.
Alles lijkt hetzelfde, waar ik ook kijk.
Omhoog.
Omlaag.
Alles eender.
Blauwe heuveltjes alom.
Zou het wel de moeite lonen me te verplaatsen.
Zou ik de inspanning doen om hogerop te geraken,
in een klim die zoveel onvoorspelbaarheid inhoudt?
Het zou kunnen dat daarboven meer licht zit,
dan waar ik nu sta.
Het wordt vast een vermoeiende klim.
En geen enkele zekerheid dat het verderop anders is.
Blijven waar ik ben,
nou,
dat lijkt ook een beetje zinloos,
als ik eerlijk ben.
Mijn nieuwsgierigheid brengt me toch in beweging.
Ik wil weten of er een uitweg is.
Weg van de blues...
Want da's veel te eentonig.
Ik zal 't maar doen.
Ik zie wel waar ik uitkom.

💙


woensdag 9 januari 2019

Dag 105 Voorspelbaar

Kreukelingen



Als ik nu eens een glazen bol had,
zou ik dan weten wat komen gaat.
Zou ik dan de toekomst kennen.
Hoe ver vooruit dan wel?
Zou ik me anders gedragen,
anders handelen,
wanneer ik het zou weten?
Het is natuurlijk een intrigerend iets, zo'n bol.
Het schept verwachtingen.
Hoe dan ook.
Ik zou het leven en de dagen kunnen kneden,
naar wat komt.
Ik zou me misschien in allerlei bochten wringen,
om te veranderen wat zich aandient.
Ik zou berusten.
Of negeren wat hij me voorspelde.
Ik zou leven en me voortdurend afvragen
of het wel klopt zo,
met wat die glazen bol vertelde...
Wellicht is het beter dat ik niet weet.
Dat ik niets weet.

Denk ik toch...
Het glas is mysterieus en fascinerend.
In iedere breuklijn zit iets verscholen.
Een glazen bol is een verhalenverteller.
Daar geloof ik rotsvast in.

💚

dinsdag 8 januari 2019

Dag 104 Vulkaan

Uitbarsting



Roodkapje stapt verder op haar tocht naar het grote bos.
Ze is al de hele tijd alleen onderweg.
En dat is goed zo.
Ze moest toch eventjes weg uit de drukte van de dag.
In de verte ziet ze iets.
Het is te ver af om uit te kunnen maken wat het precies is.
Bij elke stap dichterbij ziet ze met toenemende verbazing méér roodkapjes, en dat terwijl ze ervan overtuigd was, het enige roodkapje op aarde te zijn.
Ze zitten aan de rand van een krater, lijkt het wel.
Ja, het zijn echt wel soortgenootjes.
Ze kijken niet op.
Ze zijn begeesterd door het spektakel dat zich voor hun ogen afspeelt.
Slingers van vuur en rook, spuwt de vulkaan omhoog,
met een kracht en energie die zijn weerga niet kent.
De roodkapjes zijn totaal onbevreesd, terwijl zij twijfelend toch enkele passen achteruit gaat.

Toch intrigeert het gebeuren haar,
omdat ze geen weet had van een vulkaan in haar buurt,
en omdat ze nog nooit andere roodkapjes had ontmoet.

Het zou natuurlijk een fata morgana kunnen zijn.
Of een hallucinatie...
Ja, dat was het vast.

Of misschien een afspiegeling van alle hevige emoties en gevoelens binnenin haarzelf, die een uitweg zochten.
Tja...
Maar die onder ogen zien, dat was een uiterst moeilijke zaak, waar ze liever niet zo snel aan begon.
Ze besloot verder te stappen en de vulkaanuitbarsting naast zich neer te leggen.
Ze vervolgde haar weg naar het grote bos.

💗

maandag 7 januari 2019

Dag 103 Het witte bos

Hallo ?



Is hier iemand?
Hoort iemand me?
Nee...
Oei...
Wat nu?

Ik ben de weg kwijt in dit vreemde witte bos.
Ik zie door het bos de bomen niet meer.
Het is hier zo anders, dan waar ik vandaan kom.
Waar ik woon zijn de bomen heel groot.
En ik bedoel héééél groot, en hoog, en grillig.

Hier zijn ze alleen maar akelig wit en staan ze op afgemeten rijen.
Niet kriskras door elkaar heen, zoals waar ik thuis hoor.
Ik vind het beangstigend, bangelijk...
Hoort dit bij wat ze beschaving noemen?
Ben ik in de mensenwereld beland?

Ach nee toch!
Ik wil terug.
Weer naar het mij bekende uitgestrekte woud met echte bomen,
waar ik de weg blindelings ken,
en dus ook nooit verdwaal.

Sorry hoor!
Hier kan ik niet blijven.
Salukes hé...
Ik vind de weg wel...

💗

zondag 6 januari 2019

Dag 102 Stappen

De reis


Zoals elke ochtend gaat roodkapje op stap.
Met haar jasje aan, en rode bottekes gaat ze wandelen.
Wind en regen trotseert ze moedig.
Haar tocht is niet zonder gevaar.
Daar wil ze eigenlijk helemaal niet aan denken.
Ze blijft liever verzonken in de vrede en stilte in haarzelf.
Het zou kunnen dat het gevaar om elke hoek lonkt.
Dat ze ongewild straks, als ze bij de rand van het donkere bos komt,
en daar dwars doorheen wil, 
oog in oog komt te staan met de grote boze wolf.
Ze hoort diep in zichzelf wel de stemmen 
van haar moeder en grootmoeder,
die waarschuwen voor die rampzalige ontmoeting met dat wilde dier in het bos.
Eigenwijs en koppig,
is ze toch vertrokken,
geluidloos,
voorzichtig,
om toch geen slapende honden (of wolven) wakker te maken.
Haar jasje wappert in de wind,
haar voetstappen zijn zonder geluid,
verbonden met de rulle aarde en het rode gras.
Vertrouwend op haar intuïtie,
is ze er rotsvast van overtuigd,
dat de wereld haar goedgezind is,
en dat er geen rampen gaan gebeuren op haar tocht...
Maar,
weet ze het eigenlijk wel?
Dat vraag ik me af.
Stapje na stapje zie ik haar verder gaan,
tot ze helemaal uit het zicht is verdwenen.

💗




Redding nabij

Onbeholpen Chanelleke was alweer de reddende engel. Met haar aanhoudende geblaf trok ze mijn aandacht. Ik vond een vogeltje. Ik w...