Dag 115 Innerlijk landschap

Abstract

Zoals het gaat met creatief experimenteren,
stopt het niet bij één poging.
Op zoek naar een andere insteek dus.
Andere inkt, andere kleuren, andere manier van werken.
Dat levert een ander plaatje op.
Ik noem dit een innerlijk landschap.
Terwijl ik kleuren in water neerleg op het papier,
en met het penseel dansend over het blad beweeg,
flitsen er heel wat vluchtige gedachten door mijn hoofd.
Ik sta daar niet bij stil.
Ik laat ze gewoon gaan.
Ze passeren mijn innerlijk geestesoog, die ze samenvoegt
en bundelt in spatten van kleur,
in bibberingskes, en vloeiende samenlopende tonen.
Het klinkt als een symfonie in kleur.
Als ik goed luister, aandachtig ben, kan ik het horen.
En toch lijkt het experiment me te brengen,
waar ik altijd lijk te arriveren...
Ik zie weer een karakterkop.
Het lijkt wel een jongetje, met een blauwe puntneus en kroezelig haar.
Ik weet niet of jij dat kan zien.
Ik heb daar geen moeite mee, wellicht komt dat door mijn ongeremde fantasie.
Hoe dan ook...
natuurlijk heeft ook die jongen zijn verhaal...
Dat ontvouwt zich wel vanzelf.
Op een dag sta ik op,
met zijn verhaal in mijn hoofd...
Knuffeltje...

💗

Dag 114 Intuïtief

Innerlijk

Een dag zonder 'moetens'.
Een dag zonder afspraken.
Een dag voor mezelf.
Een hele dag me-time.
Dan slaat mijn creatieve stem aan het jubelen natuurlijk.
Schilderen.
Joepie ! 
Experimenteren, was mijn antwoord.
Zo ging het ook.
Een paar keer mislukken, maar daar leer ik uit.
Dat heb ik intussen wel geleerd.
Daarna gewoon laten komen wat komt.
Het intuïtieve proces komt op gang, 
en daar wil ik niet in ingrijpen.
Het is een natuurlijke flow, een aangenaam gevoel.
En plots staat er iets op mijn papier, 
waarmee ik aanvankelijk nog voorzichtig moet zijn,
aangezien het moet drogen.
Snel, op de chauffage...
Dan kijk ik wat het geworden is,
en ik zie alweer een soort karakterkop.
Een oog, een mond, en een nek,
een vreemdsoortig kapsel.
Allemaal in paars, blauw en een groentint.
Hier zit echt wel een verhaal aan vast.
Dat moet ik nog even 'binnen krijgen'... 
maar als het er is, hoor je 't wel.
Daag...

💜

Dag 113 Hartjesweide

Overvloed

Ik heb een groot hart en het hangt aan de schouw...
Weet je nog wel?
Ik vond het een beetje sneu voor het hart, voor mezelf en iedereen.
Ik dacht: ik moet iets doen. Moet!
Ik heb dat grote hart opengepeuterd, en wat bleek?
Het zat vol grote-harten-zaadjes.
Ik direct de keuken in gestormd, een kanjer van een pot gezocht, om ze in te verzamelen.
Ik ben naar buiten gehold,
naar de uitgestrekte weide achter mijn huis.
Ik heb met breedvoerige bewegingen de zaadjes uitgestrooid.
Vervuld van heel veel liefde en krachtige intenties, 
zijn ze zachtjes tussen het sprieterige gras en de korrelige aarde gevallen.
Ze hebben zich genesteld,
om te wachten op rijpheid, 
op het juiste moment...
Deze morgen, kon ik mijn ogen niet geloven...
In de winter nog, en op de drempel van een koude prik, zag ik overal verspreid, 
rode hartjes blinken in de eerste zonnestralen van de dag.
De hartjes slingerden zich een weg naar het licht.
Hoe mooi,
hoe onbeschrijflijk mooi,
zag ik ze allemaal samenwerken,
samenspannen,
om hun boodschap van liefde en vriendschap,
en verbondenheid,
zomaar alsof het de vanzelfsprekendheid zelve was,
de wereld in sturen.
Dit was pure overvloed, 
en voeding voor hart en ziel.
Ik werd helemaal warm van hun gulheid en vrijgevigheid,
toen ze bijna ongemerkt mijn handen vulden.
Deel ons uit.
Deel ons uit...
Ze waren gekomen met een boodschap,
met een missie...
Hartjes uitdelen. 
Zo is het goed.
Hier is er alvast eentje voor jou...

💗

Dag 112 Vederlicht

Gepluimd

Er zijn van die dagen
waarop ik vederlicht uit mijn bedje spring.
Die dagen waarop ik alle muizenissen vergeet,
of zelfs niet waarneem, of gewaar ben.
De nacht heeft me kleurrijk getooid.
Ik bruis en sprankel van rood, geel en oranje...
Ieder stapje dat ik verder zet in de dag,
tilt me omhoog,
alsof ik als lucht ben,
zo licht, zo helder en opgewekt kan ik weer diep ademen.
Los van de zwaarte-kracht.
Ja, zo voel ik me vandaag.
Ik voel me gelukkig en vrij.
Het vederbos waarin ik zalig wakker werd,
is zacht, en warm, en donzig...
Het zit vol tederheid en schoonheid.
Het is bekoorlijk en overvloedig.
Het bezit een ongekende magische kracht,
die ik door al mijn aderen en botten voel stromen.
Dit elan geeft kracht.
Het inspireert tot mooiigheid, tot lieflijkheid...
Het voedt.
En dat was nou net wat ik vandaag broodnodig had.
Ik steek alvast nog een pluimpje op mijn hoed,
of eentje in mijn haar...
Ik stuur een pluimpje in jouw richting.
Een fijne dag nog...

💗

Dag 111 Eindelijk!

Dikke vriendjes

Het heeft toch wel heel lang geduurd, eer dat vrouwtje van ons, een plaatsje vond op haar blog, voor ons.

Eindelijk, mogen we ons eens laten zien.

Ik, Chanelleke, of Nellie, of Nelleke, of Neltieke... hoe ze me ook noemt... ik ben altijd wel te vinden voor een wandeling of een spelletje 'apporteren'.
Ik kan heel erg braaf zijn, en geduldig... Maar er zijn momenten dat ik het ook echt wel kan uithangen... 

Natuurlijk zijn we dikke vriendjes.
Ook met den Boris, of den Bo... die rosse kater, waarvan ik echt ben gaan houden.

We leven dus niet als kat en hond. Wel als matekes....

Samen spelen en ravotten, dat kunnen we als de beste. 

Liefst doen we dat buiten op het gras... 

Maar het kan ook binnen natuurlijk. Rondjes lopen en de boel overhoop halen, ja, dat kunnen we als de beste.

Ons vrouwtje een beetje op de zenuwen werken, dat kan ook gebeuren... zo af en toe.

Of de hele zetel voor onszelf opeisen, zodat zij geen plek meer heeft.

Den Bo, die heeft niet zo veel last van de winterse of natte dagen.
Ik wel hoor.
Ik zit te wachten tot het droog is, en nog leuker vind ik het wanneer de zon schijnt. Daar fleur ik helemaal van op. 

Ons vrouwtje lijkt een beetje op mij, een klein beetje toch... ze houdt niet echt van de winter. 

Is het niet zo dat hondjes op hun baasjes gaan lijken, of is het omgekeerd?

Heb ik het goed gedaan?

Mijn inbreng in haar blog? 

Jullie mogen het zeggen hoor, als het nergens op lijkt. 

Ik heb wel mijn best gedaan... Dikke zoen 💛

Dag 110 Identiteit

Wie o wie

Hoe vaak heb ik me al de vraag gesteld...
Wie ben ik, eigenlijk...
Ben ik de persoon die ik moet zijn.
Ben ik wie ik wil zijn.
Ben ik wie anderen willen dat ik ben...
Ben ik, gewoon ik.
Het blijft een vreemde bedenking.
Een raadsel.
Een onbeantwoorde materie.
Een zoektocht.
Een queeste.
Shakespeare had er ook al wel last van...
To be, or not to be... that's the question.
Het is van alle tijden.
Niet op te lossen
met filosofische strategieën,
of psychologische benaderingen...
Het kan door die invalshoeken wel dichtbij de waarheid komen.
Maar dan kom ik ook al niet onder de vraag uit:
wat is de waarheid...
Ook dat is subjectief.
Zoals alles,
wat me beroert.
Wie kent de waarheid?
Alles is bediscussieerbaar.
Het feit is,
dat ik ook graag wel weet waar ik aan toe ben.
Ah... gewoon loslaten, denk ik.
Dat is vast de beste oplossing.

💜

Dag 109 Moeke

Zachtjes

Lieveke...
Schatteke...
Waar ben je toch?
Zoeteke toch,
zit jij daar zo helemaal alleen
op die nog waterkoude stenen?
Kom hier.
Kom bij mama.
Wat heb jij toch een mooie stem,
en een prachtig eigen liedje.
Maar het is nu nog een beetje koud en kil.
Vol liefde en zachtheid voelt het kleine vogeltje zich oneindig geborgen
en veilig, in de warme vleugelpluimen
en het fluwelige buikdons van zijn moeke.
Heel teder en met heel veel geruststelling fluistert ze hem in zijn gespitste oortjes:
'het komt goed, kleintje van me,
de dag komt, dat je lied voluit mag klinken.
En dan zal ik bij je zijn.
Ik zal je ruggetje steunen,
zodat je vol zelfvertrouwen je eigenste liedje kan laten horen
aan heel de wereld...'
Zacht.
Heel zacht,
sluit het vogeltje zijn oogskes
en legt het zijn lijfje en zijn diepste ziel
te rusten
in de milde minzame vlerkenknuffel van zijn moeke.
Gerust en zeker dat zijn moment komt.

💛