zaterdag 26 januari 2019

Dag 122 Slaap maar

Rustig


Zucht.
Nog een zucht...
Snuifje.
Snuf. Snuf.
Mijn kriebelende neus voelt de koude nacht,
en wiegelt wat heen en weer in de vochtige lucht.
Aftasten.
Niet goed.
Het voelt niet goed.
De wind heeft te luid gehuild.
De regen heeft te hard getikt op mijn bladerdak.
Ik ben niet klaar.
Het is nog niet klaar genoeg,
om mijn comfortabel nest op te geven.
Het komt vast door die rare seizoenen,
die geen benul meer hebben van tijd,
dat ik zo
onrustbarend vroeg gewekt word uit mijn diepe winterslaap.
Zucht.
Ach, wat heet winter...
Ik geef me toch niet gewonnen hoor!
Ik blijf gezellig liggen.
Geen energie verbruiken,
tot wanneer het echt moet.
Tot de tijd en ikzelf er rijp voor zijn.
Slaapwel hé.
Tot ooit.
Misschien.
Zucht.

💙

vrijdag 25 januari 2019

Dag 121 Nazinderen


Maangloed



De maansverduistering van afgelopen maandag,
liet me niet onberoerd.
Het was een ijskoude vriesnacht,
en de maan stond westwaarts.
Dat is niet zo'n bijzonder goede richting.
Waar ik ze kon zien, vanuit mijn huis,
aan mijn voordeur,
in mijn pyjama,
staan andere huizen in de weg,
en elektriciteitspalen en draden...
Te lui, te koud, allemaal excuses om niet op mijn fiets te springen,
naar betere uitzichtpunten.
Tussen de kabels door heb ik wel de laatste happen uit de maan gezien.
Ik zag dus toch wel iets, in al mijn luiheid...
Foto's passeerden op tv en op sociale media...
Heel mooi.
Die bloedmaan.
Beter dan ik ze had kunnen fotograferen...
En toch blijft het een beetje hangen.
Die kleur van die maan.
De kracht accentuerend die ze al heeft.
Er blijft slechts een manier over, voor mij, om mijn luiheid te compenseren...
met verf aan de slag te gaan.
Een eigen interpretatie te maken.
Ook dat geeft voldoening.
Is het dan echt die maan?
Is het dan echt die nacht?
Is het dan echt en waarheidsgetrouw?
Nee.
Natuurlijk niet.
Ik volg mijn eigen weg.
Zoals altijd.
Geleid door kleur en onverwacht samenspel ervan.
Ik ga nu ook weer aan de slag.
Dikke knuffel.

💙

donderdag 24 januari 2019

Dag 120 De hartjesboom

Boompjeszieltje


Het is koud.
De bomen staan nog altijd kaal te wezen.
Hier en daar zijn er vroege vogels.
Voortvarende bomen,
ongeduldige bomen,
die al wat prille knopjes naar buiten duwen op hun takjes.
Ik heb er zo eentje in mijn achtertuin.
Het is wel een specialleke natuurlijk.
Het is een hartjesboom.
In een moment van diep vertrouwen en innige verbondenheid,
toonde hij me op een dag, zijn diepste ziel.
Niet zomaar, nee...
Ik moest daar wel iets voor doen.
Kwestie van een onverbreekbare bloedband te creëren.
Ik moest hem omhelzen en knuffelen, 
zijn hart voelen kloppen en pulseren.
Daarna opende zijn bast zich op hart-hoogte en liet hij me zijn binnenste zien.
Wat was dat mooi.
Betoverend mooi!
En nu.
Telkens ik mijn handen op zijn schorsen mantelkleed leg en zijn structuur voel,
verschijnen er witte hartjes in zijn takken, hoog in de lucht.
Als je 't niet weet, loop je er vast achteloos aan voorbij.
Gezien, onze sterke band, 
weet hij wel wanneer ik nood heb aan wat hartjestroost.
Ik ben hem daar heel erg dankbaar voor.
Want dan opent mijn hart zich en gaat het stralen van geluk.
Het levenssap stroomt door mijn en zijn aderen.
Een zijn we dan.
We hebben maar één wens:
een hartjesboom voor ieder mens.

Fijne dag.

💚

woensdag 23 januari 2019

Dag 119 Puzzelen

Mensjes


Als ik de wereld beschouw,
of dat nu deze is in de ruimste betekenis van het woord,
of die kleine van mezelf,
het creatief paradijsje...
zie ik mensen.
In allerlei kleuren en maten,
met de meest uiteenlopende overtuigingen.
Ik zie grote en kleine,
dikke en dunne.
Ik zie ze lachen en huilen.
Ik zie ze alleen of met velen.
En er moeten er 'van soorten zijn', omdat het hier anders wel eens een saaie boel zou kunnen zijn.
Ieder mens probeert op zijn eigen manier zijn verhaal vorm te geven.
Puzzelstukjes, die al dan niet,
snel gevonden worden,
of die helemaal niet passen,
omdat ze in een verhaal thuishoren dat niet eens van onszelf is.
Bij het puzzelen is het altijd raadzaam om eerst de hoekstukjes te zoeken,
en de randjes.
Want dat geeft een kader, een basis,
en geeft richting aan wat in het midden thuishoort,
aan wat de kern van het verhaal is dus.
Gaandeweg krijgt alles vorm.
En kunnen we het hele plaatje zien.
Zoeken is het zeker.
Wie zoekt die vindt.

💚

dinsdag 22 januari 2019

Dag 118 Wachten

Kroezels




Ik wacht op de toekomst.
Ik doe dat al mijn hele leven.
Wachten.
Rustig wachten.
Tot het overgaat.
Tot het voorbij is.
Tot het komt.
Tot het weer beter is.
Tot ik het vind.
Tot ik...
Begrijp je dat?
Ik krijg er een blauwe puntneus van en gekke kroezels in mijn haar.
Ik sla stilaan alle kleuren van de regenboog uit.
Dat is wat al dat wachten met me doet.
Eerst had ik het niet eens in de gaten, maar nu dringt de conclusie zich wel op,
dat wachten geen zoden aan de dijk brengt.
Ik heb diep nagedacht en ik kom tot de slotsom dat het tijdverspilling is.
Gisteren ging ook wachtend voorbij en eergisteren en de dag ervoor...
Als ik niet oplet, gebeurt dat eveneens met vandaag en morgen en met de dag erna...
Ik ga ermee stoppen.
Eindelijk bewust leven in het nu.
Dat klinkt alvast heel erg mooi.
Ik ga me wel snel beter voelen dan.
En weer tijd hebben voor alles waar ik niet aan toe kom.
Dit is het begin.
Er ligt een hele nieuwe dag in het verschiet.
Groetjes,
enne...
tot morgen.

💚

maandag 21 januari 2019

Dag 117 Fabiolaatje

Getooid


Het winterkoninginnetje is overmoedig geweest.
Hoogmoed komt voor de val.
Dat is gebeurd... humm... akelig gevallen.
Gisteren.
Vandaar die schrikwekkende krul in haar bek.
Daar komt geen enkel geluid meer uit. 
Tant pis.
Fabiolaatje, hoe komen ze er toch bij haar zo te noemen, 
is sowieso niet op haar mondje gevallen. 
Behalve gisteren dan. 
Gekrulde haren, gekrulde zinnen. 
Al blijft het voorlopig heel stil rond haar.
Een andere manier dan maar zoeken om wat te imponeren.
Je weet nooit wie je tegenkomt, en er is maar één kans op een eerste indruk, toch?
Ze speldt haar schoonste broche op haar vleugel.
Vliegen, dat gaat evenmin dus.
Dat dure ding, weegt als lood, al is het puur goud.
Er blijft slechts één mogelijkheid over om te geraken waar ze heen wil.
Stappen.
Lichtvoetig, en heel krachtdadig,
gaat ze van tak naar tak.
Hier en daar maakt ze een voorzichtig sprongetje om wat hogerop te geraken.
Zo lukt het ook.
Want dat heeft ze wel geleerd ondertussen,
dat er wat er ook gebeurt,
er meestal meerdere oplossingen of alternatieven zijn.
Kwestie van ze te vinden.
Ze is niet enkel overmoedig,
moedig is ze, daarover bestaat geen enkele twijfel.
Moed houden,
hoe dan ook.
Zo belangrijk...

💚

zondag 20 januari 2019

Dag 116 Onschuld

Stevig

Hij staat sterk en krachtig verankerd in het landschap dat hem omsluit.
De boom van de onschuld put het reinigende en voedende water diep uit de aarde.
Hij drinkt en laaft zich en zuigt met geregelde teugen het helende sap tot in het uiterste van zijn wezen, tot in de verste puntjes van zijn takken.
Hij is een soulmate, een vriend voor iedereen die zoekende is naar stilte en rust.
We zijn onschuldig geboren, en wat er daarna komt, daar hebben we vaak geen vat op.
We missen en vergissen.
Gaandeweg verliezen we die pure onschuld.
En raken we onszelf wel een beetje kwijt.
Daar moeten we overheen.
Dat kan.
Kijk hoe hij staat, die witte boom.
Wat een oneindige schoonheid draagt hij waardig in zijn bast.
In een wereld vol groene en gele tonen, met kabbelingskes, die als rimpelingen op water zijn.
De lucht heeft zoveel variatie in blauwen, licht en donker, ook met adertjes van zwart en geel.
Hoe dan ook, hoe het leven is, de barstjes zijn net die plekjes waar het licht kan binnen sijpelen.
Leonard Cohen heeft daar een lied over... The crack is where the light gets in...
of zoiets.
Ik wens je heel veel licht door de scheurtjes.
Want die zijn er, bij iedereen.

Knuffel.
Fijne zondag.

💚


Redding nabij

Onbeholpen Chanelleke was alweer de reddende engel. Met haar aanhoudende geblaf trok ze mijn aandacht. Ik vond een vogeltje. Ik w...