Dag 129 Muziekvijver

Emmertje

Elke dag, na het opstaan en het verzorgen van mijn beestjes,

en dat zijn er wel wat…

Loop ik blootsvoets met mijn emmertje naar de vijver in mijn hof.

Ik haal daar volgens een vast stramien een akertje hemelwater,
dat vol zit met de muzieknoten,
de tonen en klanken voor de symfonie van de nieuwe dag.

Toen ik deze ochtend, zoals altijd,
arriveerde bij het water bij de boom,
met de opgaande zon zalig in mijn rug,
schrok ik me zowaar een hoedje…

Het waterpeil stond onrustwekkend laag,
en zakte ook nog eens zienderogen…
Mijn ogen schoten vol tranen 

en mijn hart sloeg een slag over
van pure paniek.
Iemand heeft de stop uit mijn vijver getrokken…

Nee, het kan niets anders zijn.

Het is mijn vijver.

Het is mijn muziek.

Het is mijn levenssymfonie.

Kapers op de kust.

Wat nu?

Radeloos droop ik af, met mijn lege emmer…

Hoe kreeg ik die vandaag nog gevuld?

Met veel geduld en kraantjeswater misschien.

Nee, dat is heus niet hetzelfde.

Dat is een stuk minder inspirerend…

Wie weet waar dat toe leidt?

💚

Dag 128 Wadend

Zuivering

Ik ben het water in gelopen.

Ik wil voeling krijgen met de rimpelingen op het spiegelend oppervlak,
en met de onderstromen.

Ik voel zand en aarde
glibberige stenen en draderig mos,
onder de zolen van mijn blote voeten.

Mijn bevrijde handen strelen het water,
en voelen hoe de zuivering zich in zet… van mijn tenen tot mijn kruin.

Dit water heeft iets heel bijzonders.

Het is toverwater, met oneindig veel magische krachten.

Ik voel de tintelende zinderingen van warm en koud tegelijk.

Het stroomt.

Het stroomt !

Fladderende vogels zijn getuigen van het gebeuren.

Ze schetteren.

Ze fluiten.

Ze krijsen als meeuwen.

Ze tsjilpen als mussen.

Ze pakken de vlucht van de zeearend op een snelle zeewind.

Ik voel me gedragen en beschermd.

Ik voel me vrij van last en nonsens.

Ik voel me licht.

Ik ben het licht.

Ik ben het water.

Ik ben de vogel.

Ik ben de lucht.

Ik ben de aarde.

Ik weet nu wie ik ben.

Ik ben een spiegel van een universum.

Iedereen is alles.

Alles is iedereen.

Laat het stromen…

Doe maar…

💙

Dag 127 Rode draden

Krampjes

Naast de bagage die ik zelf meesleur

Door wat me allemaal is overkomen,

Door wat ik heb meegemaakt en ervaren,
is er nog wel iets.

Ik durf nogal eens krampachtig vasthouden aan de rode draden uit andermans verhalen.

Misschien ben ik bang mezelf te verliezen wanneer ik die koorden zou loslaten, alhoewel ze me vaak alleen maar blokkeren.

Ben ik niet oud en wijs genoeg geworden om te weten wat belangrijk is en wat niet?

Zou het niet van meer wijsheid en maturiteit getuigen door selectiever te zijn in wat ik nog bijhoud en wat ik moet laten gaan.

Het vasthouden, zo verkrampt, zorgt voor pijn in mijn armen en in mijn handen, 

die tot vuisten geknepen zijn.

Dit is niet goed.

Ik ga een lijstje maken. 

Niet hier hoor.

Neen, alleen voor mezelf.

Kijken wat weg mag of dringend weg moet.

Een grote kuis in de rode draden.

Ik vind het, al zeg ik het zelf, een heel goed idee…

En dan het blad in stukjes scheuren, 

propjes maken en een loslatingsritueel ervoor verzinnen.
Ja, zo gaat het gebeuren.

Vandaag nog.

Het heeft lang genoeg geduurd.

Ik wil mijn handen vrij hebben om meer dingen te creëren…

Zolang dat gaat.

Dit is het begin,
van een vervolg…

Succes met de grote schoonmaak…

💙

Dag 126 Ondergronds

Wirwar

Ik hoor je wel al denken...
daar heb je haar weer met een boom.
Dat klopt.
Maar bomen zitten ingebakken in mijn genen en hebben al,
van zodra ik kon stappen, een belangrijke rol gespeeld in mijn leven.
Misschien was ik in een vorig leven wel een boom... wie weet.
Het begint met kijken.
En zien, en horen, en voelen.
Aanvankelijk is er alleen maar wat zichtbaar is.
Dat is mooi, die veranderingen in een boom,
door spelingen van het weer, en van de seizoenen.
Gaandeweg op mijn levenspad leerde ik wel
dat ik verder moest kijken dan mijn neus lang is.
Ik leerde ruimdenkend te zijn.
Dat betekent dieper gaan.
De wortels opzoeken.
Vol verbazing merkte ik dat zich heel wat interessants 
en boeiends aan het blote oog onttrekt.
Onder het oppervlak zit nog een hele wereld,
net zo intens en waardevol als die erboven.
Boven reikt naar de lucht.
Onder reikt diep in de aarde.
Alles is verbonden.
Een boom is een universum op zich.
Mensen zijn dat ook.
Voeten op de aarde.
Hoofd in de wolken.
Wij verbinden.
Da's mooi.
Voor wie het kan zien.
Voor wie bereid is verder te kijken dan wat oppervlakkig is.
Ik wens je een verrijkende nieuwe dag.

💚

Dag 125 Reusje

Groot

Ik ben groot, heel groot geworden.Grote handen, grote voeten... En een heel grote neus.
Die neus, ja daar zit ik nogal mee.
Het is het enige waar ik me nogal aan stoor in mijn dagdagelijkse bezigheden.
Hij zit behoorlijk in de weg.
Ik kijk er ook de hele dag op.
Het maakt het natuurlijk niet eenvoudig,
omdat ik supergevoelig ben voor geuren. Ik raak er vaak mijn kluts door kwijt.
O, heb ik je nog niet verteld dat ik eigenlijk een reus ben...
Nee?
Wel, bij dezer, weet je het dan.
Ik probeer het te verbergen. Ik heb een kromme rug gekregen van het bukken. 
Mensen lijken het niet zo te hebben voor reuzen...
Het valt ook erg op... zo groot zijn.
Alles is hier zo klein... Pff...
Maar goed, Ik loop mezelf nogal wel eens in de weg.
Ik struikel over mijn eigen voeten, omdat ik nogal moeite heb met de drukte hier, met het verkeer... met alles wat me in de weg loopt eigenlijk.
En auto's en zo... Dat kan aardig stinken... krijg ik wel eens hoofdpijn van.
Dat is nogal wat dan, in mijn grote hoofd... Reuzehoofdpijn is dat. Erg. Echt erg.
Enfin. 
Wat ik wil zeggen, is dat het opvallen, hoe dan ook... me wel zwaar valt... Omdat ik gewoon, gewoon zou willen zijn, zoals ieder mens... 
Ik weet wel, het is een lange weg... aanvaarden wie ik ben... 
Accepteren dat ik anders ben... 
Zou het eenvoudiger zijn om een dwerg te zijn? Nee, dat lijkt me ook niet simpel.
Ik weet het niet...
Ik ben wie ik ben...
We hebben allemaal onze strubbelingen en geplogenheden.
Niemand heeft zichzelf gemaakt... Toch?
Zo is het.

💙

Dag 124 Elektriciteit

Prikkels

Het is zo'n dag.
Veel wind, veel regen, 
en een heel onrustige slaap.
Het vooruitzicht van dagen vol afspraken met doktoren... en zo... je weet wel...
Ik kan er niet goed tegen.
Ik moet er nog aan beginnen, en het lijkt wel of iedere vezel in mijn lichaam geprikkeld reageert.
Zie me hier nu staan zeg...
Alsof ik mijn vingers in het stopcontact heb gestoken en er een zware stroomstoot door me heen is geschoten, van links naar rechts, van onder naar boven, en weer terug.
Ik adem diep in en uit.
Op het eerste zicht lijk ik heel kalm en rustig... 
maar schijn bedriegt...
Ik vind dit maar niks.
Maar het moet hé...
Ik wil wel weten waar ik aan toe ben. 
Zoals iedereen.
Ik ga alles ondergaan en dan rustig afwachten. 
Zoals het hoort.
En dan aanvaarden wat is, en doorgaan. Het beste maken van elke dag.
Want elke dag blijft een geschenk om dankbaar voor te zijn, 
sowieso...

💙

Dag 123 Ongeschreven boek

Blinkend

Iedere dag ga ik bij het opstaan
even zitten in mijn oude zetel bij het raam.
Het is een vast ritueel
dat structuur geeft aan de dag die komt.
Het is een meditatiemoment, 
waarin er voor een buitenstaander wellicht niets lijkt te gebeuren.
Vanbinnen rommelt het wel.
Zelfs de karaktervolle zetel zit vol verhalen.
Flarden ervan.
Half herinnerd.
Half bedacht.
Met een vleugje fantasie op smaak gebracht.
Met hier en daar een kwinkslag.
Of een vreemde kronkel.
Of een onverwachte wending.
Als die ideeën me vullen,
vanuit mijn billen, omhoog, tot de kruin van mijn schedel,
begin ik te branden.
Ik gloei als de bladzijden van het nog ongeschreven boek.
Het is een warm en fijn gevoel.
Ik weet niet of het er ooit van komt,
om alle bladzijden te vullen,
om die lege aanblik ervan te verzachten.
Ik weet het niet.
Ik heb geen idee.
Opjagen heeft geen zin.
Sommige dingen hebben tijd nodig.
Veel tijd.
En tijd is een geschenk.
Ik ga aan mijn dag beginnen.
Hoopvol.
Zinvol.
Vol goesting.
Knuffel.

💙