 |
Wat een leven |
Het grote omwalde witte kasteel met de torentjes, gekend van heinde en ver,
had dagenlang het warme dekentje van een vroege lente over zich heen gehad.
Iedereen had buiten in de tuin en het park vertoefd en gewandeld,
gegeten, geaperitiefd, en er zalig genikst.
Maar dit was nu voorbij.
Er was een kentering gekomen, niet alleen in het weer,
maar ook in het melancholische gemoed van prinsesje Lonnekelie.
Vol onbehagen had ze haar zware, rode, fluwelen zetel tot bij het grote raam geschoven.
Ze had zich in een zacht koningsblauw fleece dekentje gehuld,
en daar was ze nu gaan zitten.
Behoorlijk bedroefd.
Iedereen in het kasteel had zijn eigen eenzame plekje weer opgezocht.
Het was er groot, soms ook heel koud,
en het alleen zijn in de reusachtige kamer met paisleybehang,
bezorgde haar echt koude rillingen en kippenvel.
Hier zit ik dan, dacht ze, met die eeuwig zware hoed met kroon op mijn hoofd.
Dat weegt...
Da's lastig.
Het belet me te doen wat ik zou willen doen...
Mijn voeten vegen aan alle regels en protocollen en de vrijheid kiezen.
Terwijl ze dat dacht,
zag ze een vlucht regenwulpen door de felle wind voortgestuwd,
voorbij haar grote raam vliegen.
Jaloersheid klopte tot in haar keel.
Elektrische schokjes reden als treintjes door haar aderen,
in de plaats van haar stromend blauw bloed.
Ze had niet gekozen voor dit leven.
Ze was er in gegooid, toen ze daar haar wiegje vond.
Dat was het begin van haar weg.
Ze kon naar vrijheid verlangen,
maar haar prinsesselijke missie vervullen leek haar enige houvast.
Dat kende ze. Dat was vertrouwd.
Daar zou ze 't mee doen, alle verlangen ten spijt.
💙
