Dag 163 Kraaien

Gevaar

Zwarte vogels, of het nu raven zijn, kraaien, kauwen...
ze hebben een kwalijke reputatie...
Ze zouden verband houden met slecht nieuws, met onheil, of zelfs met de dood...
Misschien is dat door hun zwarte veren zo gekomen...
Zijn ze slecht, omdat ze zo donker zijn...
Is het enkel bijgeloof?
Ik weet het niet.
Ik denk dat ook zij, net als al wat leeft, een eigen cultuur, een eigen taal,
en eigen omgangsvormen hebben met elkaar...
In iedere samenleving zitten durvers, meelopers, risiconemers, avonturiers...
Kauwen zijn hier talrijk aanwezig.
Ze zitten op de uitkijk op schouwen...
Ze waarschuwen elkaar met hun gekrijs, wanneer er gevaar dreigt.
Zo sociaal zijn ze wel.
Ze verdedigen de groep.
Maar nu zit er een avonturierke in de tuin.
Hij heeft in zijn blikveld iets roods ontdekt, 
wat door iemand achteloos op het grasveld lijkt achtergelaten.
Hij is nieuwsgierig en maakt zich in een duikvlucht klaar om te bekijken wat er ligt.
Hij wil het ook wel graag meenemen in zijn nest in de grote oude schouw...
Maar zijn soortgenoten zijn niet zo happig op het ding,
hebben liever niet zo'n onbekend tuig in huis.
Zij vliegen alvast weg, om een veilige afstand te creëren...
De durver remt, door hun gekrijs, zijn duikvlucht af, 
zoekt een andere richting in zijn vlucht,
en kan net op tijd weer aansluiten bij de groep.
Beetje teleurgesteld is hij wel,
maar ook opgelucht...
Het is vast veiliger samen dan alleen.

De rode bol waait weg in de wind...
De ballon is ergens van een hek gerukt.
Hij was voor mensen bedoeld die iets te vieren hadden, niet voor de kauwen...
Elk zijn ding.
Elk zijn wereld...

💚

Dag 162 Kliederdag

Kleurrijk

Het is vreemd genoeg toch nog een productieve dag geworden.

Zomaar, zonder nadenken, of toch bijna, kliederen met verf, en een brayer…

Hoe heet dat ding in het Nederlands… een linoroller, denk ik.

Heel leuk is het om achtergronden te creëren, om dan later op verder te werken…

Ik heb er al een hele hoop…

Want eenmaal ik eraan begin, ben ik moeilijk te stoppen.

Er kruipt natuurlijk wel wat verf in, en ik krijg er behoorlijk vuile vingers van…

Dat is net het leuke eraan…

Er is ook geen voorafgaandelijk idee.

Er is geen plan.

Dat zijn de meest creatieve momenten.

Omdat het gaat om ‘gewoon doen’.

Er komt geen denken aan te pas.

Zalig om dat ‘denk-ikje’ even het zwijgen op te leggen.

Ook die gekke innerlijke criticus wordt er stil van.

Hij houdt even op met oordelend en ander commentaar te geven.

Zo is het goed.

Zo kan ik zelf even doen wat ik wil.

Zonder richting.

Zonder vooraf vastgelegde structuur…

Gewoon.

Zo zouden er meer dagen moeten zijn.

Dagen waarop gewoon ‘zijn’ al meer dan genoeg is.

Dagen zonder vragen.

Dagen zonder denken.

Dagen zonder moeten.

Gewoon.

Ik wens je een doodgewone dag toe.

Eentje waarop je jezelf kan zijn.

Eentje zonder druk.

Niks speciaals dus, of misschien net wel.

💛

Lastig weer

Troostboeket

Terwijl de wind alweer aardig tekeer gaat en ik lig te wachten tot de ellende voorbij is, 
heb ik een mooi lenteboeketje naar binnen gehaald;

Een bloeiende tak van een kerselaar,

Een beetje forsythia.

En een bokaal die ik wat gele strepen gaf met acrylverf.

De zon laat zich zien vandaag, dat helpt al heel wat.
In mijn voortuintje, zie ik vanuit mijn zetel zelfs, hoe de blaadjes ontluiken
op de rode kornoelje, de rode kardinaalsmutsen... 
ze zijn jong, ze zijn pril.
Maar ze voelen dat hun tijd stilaan komt.
Ik kijk er naar uit om ze te zien beginnen groeien.
Dat verlangen geeft alvast weer hoop.

💛

Geknakt

Kunst

Het is gebeurd. 
Ik ben geveld.
Bij iedere tak die afbreekt, bij elke boom die valt,
voel ik me zelf ontworteld en overhoop gehaald.
Mijn gemoed verdraagt geen gebroken bomen.

Hierachter is heel wat tegen de vlakte gegaan, 
gewoon door de wind, of preventief geveld.
Mijn hart is even kapot, 
mijn ziel gekwetst,
mijn ogen zweten tranen.

Ik heb ze horen huilen, 
de bomen die aan het breken waren, 
die diep tot in hun binnenste jaarring voelden wat ging komen.
Ik huil nog.

De grote den, die mijn pappie nog had geplant, vijftig jaar geleden is ook geknakt.
Hij ligt nu dwars, achterin mijn tuin, over andere bomen en struiken heen...
Pappie's den, dat doet me iets, dat raakt me diep...
Ik zie mijn vader daar nog zitten, gehurkt, bij de witte haan en de grote waterput... 
Op die plek vertelde hij veel, daar luchtte hij zijn hart, 
daar vond hij woorden die hij nergens anders vond, 
terwijl de haan fier luisterde,
en het water stil stond.

De triestige pijnsteek die ik nu heb gevoeld, 
lijkt wel mijn eigen verhalen even stil te leggen.
Ik kan het even niet.
Ik moet even tijd nemen 
en ruimte laten om te laten zijn wat is.
Ik mag bedroefd zijn nu.
Over alles wat was en is geweest. 
Mijn verhaal ligt stil.
De woorden komen niet.

Er is een gat in mij geslagen, 
Ik moet het de tijd geven,
tot het me weer woorden geeft,
beelden en verhalen brengt.
De kunst moet even wijken.
Hij ligt strijk, zoals de kunstboom hierboven.
Dit is een tijd die heling brengt.
Die heden en verleden weer diep verbindt.
Dat kan alles weer tot bedaren brengen.
Even op verhaal komen.
Even niks.

Even stilte na de storm.

💚

Dag 161 Samen dromen

Zie je 't?

Lieve jongeman, 
kan je mij vertellen wat je ziet in de wolken die voorbij drijven?
Kijk goed, want ze zijn heel snel weer weg.
Wolkenverhalen en wolkenbeelden zijn ijl en vluchtig,
maar heel erg waardevol.
Ik ga zelf niet kijken,
ik wil door jouw ogen zien, hoe en wat jij ziet.
Ga maar tegen me aan leunen,
zodat je stevig staat met je ruime en nog ongeschonden blik.
Het is een wondere wereld,
dat grote uitspansel boven ons, 
zie je dat?
Dikke wollige wolken hebben duizenden vormen,
hebben duizenden kleuren... 
Geen enkele is helemaal wit...
Wat zie je?
Wil je het me vertellen?
Ik ben nieuwsgierig...

Ik zie een hond, met grote oren en een lange pluizige staart...
Ik zie een reus die voorbij gehold wordt door een grote smurf.
Ik zie een draak die witte plukken spuwt.
Ik zie een tijger en een grote dikke vis.
Ik zie sprookjes in de lucht.
Is dat normaal...

Ach, jongen, natuurlijk... het is gewoon een heerlijke ontdekkingsreis...
Je hebt goede ogen, je ziet verhalen in de lucht, die niet bestonden...
Je bent rijk jongeman...
Vergeet dat nooit...
Als je groot bent, en oud, vergeet dan niet naar de wolken te kijken...
Die kunnen je helpen, als je 't even niet meer weet.
Dat is wat ik doe... 
Kijk maar rustig verder.
Ik luister graag met jouw ogen.
Dankjewel.

💜

Dag 160 De schaamte voorbij

Een nieuwe wind

Het gemeentebestuur van het dorp heeft op aandringen van enkele drukgroepen onder de plaatselijke bevolking besloten actie te ondernemen. Het betreft dwingende en dringende maatregelen ter verbetering van het lokale klimaat. Het dorp heeft de ambitie een voorloper te worden.
De bevolking wordt gevraagd zich aan te melden bij de flatulentie-ambtenaar van dienst, op het gemeentehuis zelf, en daar een pakket af te halen, met volgende inhoud: een onverwoestbare, ecologische en duurzame rugzak, een veiligheidshelm met slang, een alarmlicht, en de nodige bevestigingsmaterialen. 
Installatie is niet moeilijk, en is verplicht vanaf 15 jaar, met een appje: flatulentiedorp.
Het dragen van de rugzak is ook verplicht. Bij nalatigheid zullen boetes uitgeschreven worden, door de diensten van 'meer blauw op straat'.
Waarom? Hoe werkt het?
Mensen laten nu eenmaal scheetjes, windjes, er zijn flatulentieproblemen. 
Niemand praat daar graag over. Maar het is wel zo. 
Zeker wel twintig winden per dag, en sommigen heel wat meer...
De rugzak is voorzien van een onzichtbaar slangetje om in de onderbroek te bevestigen.
De helm is verplicht (gassen kunnen ontploffen), en is voorzien van een lamp. 
Zolang het lamplicht groen kleurt, ben je oké, hoef je niets te doen.
Maar wanneer het rood kleurt, dien je je ten spoedigste aan te bieden op het inzamelpunt, de slang aan te sluiten op de collector, en klaar is kees.
Het gemeentebestuur rekent op sociale stimulans onderling om mee te werken.
Wanneer de gassen gelost zijn in de collector, kleurt de lamp op de helm even helemaal wit, en ontsnapt er een onschadelijke, heerlijke bloemengeur... een zalige boost voor het gemoed van de gehoorzame bewoner.
En dan kan de cyclus van voor af aan herbeginnen.
De flatulentie gassen worden in de collector en de transformatie eenheid gecondenseerd, en omgezet in propere en ecologisch verantwoorde groene energie, die teruggestuurd wordt naar de huizen, en gebruikt kan worden als duurzame energie.
Aangezien de hoogdringendheid van de maatregelen, liggen de buizen bovengronds. 
Er is namelijk geen tijd te verliezen aan putten delven.
Bewoners die te veel en te vaak in het rood gaan, kunnen zich liefst spontaan aanmelden bij de belastingdienst, om te kijken of er extra taksen moeten betaald worden...
Wij gaan met onze gemeente voor duurzame oplossingen.
Vooruitstrevend als we hier zijn, 
hopen we zo het kwakkelende klimaat, een grote hand vooruit te helpen. 
Het helpt bovendien ook de sociale cohesie in de gemeente te verbeteren.
En de geleverde energie in de huizen, is een technologisch hoogstandje.
We zijn hier onze tijd vooruit.

We moeten ons niet schamen over onze winden en winderigheid.
Op het appje: flatulentiedorp, vind je ook lijstjes met voeding om de opbrengst te verhogen... zoals bonen, schorseneren, en zo... 
Deze staan, volgens hun seizoensbeschikbaarheid in handige tabelletjes gerangschikt.
Het gemeentebestuur wenst je alvast veel succes toe.
Als er nog vragen zijn: de flatulentie-ambtenaar weet vast raad.
Dus geen beschaamde rode kaken meer bij het laten van een wind in hoog gezelschap, 
het is voor het goede doel.
We worden er allemaal beter van.

Nog een heel fijne zondag...

💚