donderdag 9 mei 2019

Dag 178 Stil verdriet

Woelig


Het zijn moeilijke dagen.
Dagen nadat Julie in Schilde, langs het Albertkanaal vertrok met de fiets,
maar nooit op haar bestemming aankwam.
Verkracht.
Vermoord.
Het zou niet mogen gebeuren.
Het zou nooit mogen gebeuren. 
Nergens.
Met niemand.
Er gaat een woelige schokgolf door me heen.
Ook woede.
En ook veel verdriet.
Ik denk aan veel slachtoffers die zwijgen en gezwegen hebben.
Die nooit woorden vonden voor wat hun overkwam.
Ik denk dat er mensen stilletjes zitten te huilen, en zich geen raad weten.
Die niet weten waarnaartoe met oud en stil verdriet.
Ik wil iedereen die het lastig heeft, 
die treurt,
die bedroefd is,
die verontwaardigd is,
die overweldigd is,
die kwaad is,
die zwijgt,
die raast,
die op zichzelf terugplooit
of die schreeuwt,
een hart onder de riem steken.

Ik vond voor mezelf een beetje troost in het aan de slag gaan met kinderwaskrijtjes,
primitieve encaustiek... 

Een huilend innerlijk kind ook een arm om de schouder slaan, 
en wensen dat zoiets nooit meer gebeurt.

Een dikke knuffel
voor iedereen die er eentje nodig heeft.

💙



dinsdag 7 mei 2019

Dag 177 Keuzestress

Wat ! O Wat !


Op mijn ochtendlijke wandeling langs de dreven en het witte kasteel, gebeurde er iets heel vreemds. 
Ik voelde de grond van onder mijn voeten wegschuiven. Ik gleed weg, zo leek het, ik werd weggezogen, en ik kwam weer tot mezelf in deze rare kamer.
Er is geen stem die me opdroeg wat ik moest doen, maar de boodschap is overduidelijk. 
Dit is een test.
Ik moet een keuze maken.
In al mijn broosheid en mijn kwetsbaarheid zit ik hier op deze hoge witte taboeret...
Mijn kleren? Mijn Chanelleke? Waar zijn ze?
Geen antwoord.
En een vraag die nog aan duidelijkheid wint.
De witte sleutel aan het blauwe touw kan passen op een van de rode deuren achter me, of ook niet... 
Als ik de sleutel in de enige poging die ik krijg, in het passend sleutelgat kan steken, ligt achter die deur 'het grote geluk'...
'het geluk dat alles oplost, wat opgelost moet worden'
'het geluk dat alle dromen die ik heb en had laat uitkomen'
'het enige échte geluk, dat altijd en elke dag blijft en voelbaar is'
...
Ik krijg maar één kans.
Ik heb me hier al suf gepiekerd.
Wat gebeurt er als ik een slot probeer waar de sleutel niet in past?
Verdwijn ik dan zelf?
Of opent zich dan mijn verdoemde doos van Pandora?
Val ik in een groot zwart gat, waar ik niet meer uit kom?
Ik heb één kans op vijf om de 'juiste keuze' te maken...
Is dat voldoende om risico te nemen?
En stel dat ik juist gok... kan ik dat wel aan 'dat grote onbekende altijddurende geluk'?

Ik denk nog eventjes heel diep na...
Ik wil gewoon mijn eigen kleren terug en mijn Chanelleke...
Misschien is mijn leven zoals het is wel goed genoeg.
Ik ben tevreden met wat ik heb.
Ik ben dankbaar voor wat ik heb.

Op het moment dat die gedachte zich vast in mijn geest en hart nestelt, word ik in een kolkende wind naar boven gezogen... Ik sta weer in mijn dreef met Chanelleke...
Er is niks gebeurd.
We wandelen gewoon verder....

Fijne dag nog...
💜

zondag 5 mei 2019

Dag 176 De schat

Heuvelrug in roze ochtend



Hallo !
Goedemorgen !
Ben je al wakker?
Goed geslapen?
Lekker gedroomd?
Nu had ik toch een droom ! Zeg ! Amai ! 
Net echt !
Zo echt dat ik niet kon geloven dat het maar hersenspinsels van de nacht waren of neurologische kortsluitingen in mijn brein...
Ik ben naar buiten gehold.
Gespurt heb ik.
Alles gegeven wat ik in me had.
Ik ben gegaan naar waar mijn gevoel me heen leidde... 
weg uit de geremde REM-slaap.
Hier zit ik dan... in het rozige ochtendgloren op een heuvelruggetje...
Dit is dé plek.
Hier is hét.
Geen twijfel mogelijk.
Ik wijk voor geen meter.
Want diep onder me... héél diep onder me...
ligt een schat verborgen.
Ik heb daar echt wel een neus voor...
Ik ruik schatkamers van mijlen ver.
Maar graven, nee, dat kan ik niet.
Ik heb van die donzige witte voetjes, die kant noch wal raken als ik putjes wil delven.
Ik moet hier dus blijven zitten, tot er iemand langskomt die ik vertrouwen kan.
Wat niet te vertrouwen is, gewoon laten passeren...
ook daar heb ik een neus voor.
Bedrog ruik ik van ver...
Hoop ik toch... Pff.
Ik geloof wel dat ik feilloos ben op dat vlak.
Geduld is vast ook een mooie deugd, en nieuwsgierigheid bedwingen ook, lijkt me...
Een diep begraven schat gaat niet vanzelf lopen, toch?

Fijne dag nog.
Wie weet zit ik hier morgen nog...

💜

Redding nabij

Onbeholpen Chanelleke was alweer de reddende engel. Met haar aanhoudende geblaf trok ze mijn aandacht. Ik vond een vogeltje. Ik w...