 |
Steuntje |
De
vuurtoren is groot en sterk.
Hij
valt op met zijn rood en wit gestreept kostuum.
Nog
meer door zijn licht dat hij laat schijnen over de rimpelige, of vaak woelige watervlakte.
Hij
geeft veiligheid.
Hij
geeft richting aan wie de koers kwijt is geraakt, op de wilde golven van het
leven.
Hij
staat even rustig in het rond te kijken.
Diep
het land in, uit zijn comfortzone, merkt hij een klein mensje op.
Eentje
dat bang is, niet goed weet waarheen, denkt de vuurtoren.
Hij
stapte van zijn stelling, met grote passen, in de richting van het mensje.
Het
was een jongetje.
Zo
verdwaald en verloren was hij, dat hij toeliet, zonder bang te worden, dat de
grote vuurtoren zijn lange arm rond zijn schouders legde.
Troostend
en zachtjes en heel warmhartig tikte hij op het manneke zijn rugske.
Laat
me je helpen, lieve vriend…
Laat
me de gids zijn, die je zal leiden…
Het
kereltje liet alle hulp en steun toe… en liep met de grote wit-rode toren in de
richting van zijn verwarring.
De
toren was even van zijn stuk gebracht door de chaos die hij zag naderen.
Alle
kleuren, klanken, tonen, vormen, lichten en donkertes, alles krioelde door
mekaar.
Maar
hij bleef kalm. De jongen ook.
In
de hoed van de toren ging het zwaailicht branden.
Het
verlichtte de verwarring.
Die
smolt weg als sneeuw voor de zon.
Het
manneke prevelde bijna onhoorbaar, wel honderd keer na mekaar… dank, dank,
dankjewel…
Dat
hoefde hij niet te doen.
Ook
de toren prevelde, dank, dank, dankjewel…
Grenzen
waren verlegd.
Dank
gezegd en hulp aanvaard in dankbaarheid.
Zo
mooi en gemakkelijk kan het zijn.
Dankjewel.
Fijne dag nog.
Fijne dag nog.
💛
