 |
Niet meer te zien ! |
Deze morgen, vroeg uit de veren, trok ik mijn rolluik op.
Ergens in een ooghoek had ik door het raam iets gezien wat er niet hoorde te liggen.
Nog met slapers in mijn ogen zag ik tussen twee limoenkleurige bloembakken, gevuld met paars en fuchsia petunia's, in, iets spartelen.
Ik had haastig wat kleren aangetrokken, mijn handtas mee gegraaid, om brood te halen.
Ik zette mijn fiets op zijn pikkel en bewoog me in de richting van mijn vensterbank.
O jee... daar lag hij dus.
Ook nog eens een dag te laat. Het is al juni...
Of nee, hij kan er zelfs al van gisteren hebben gelegen, en dan was hij nog net op tijd geweest.
Mijn hersenen maken vroeg op de dag rare associaties en kronkels.
Het was geleden van mijn kindertijd dat ik er nog eentje had gespot.
Toen liep ik met mijn handjes langs de hagen om ze te vinden.
Wreed, maar die vondsten eindigden vaak in een stekkedoosje...
Soms met een beetje watten erin, om ze zacht te laten rusten...
Nu dacht ik... de natuurfotograaf in mij was ook al wakker intussen...
Camera halen, fotootjes nemen, langs alle mogelijke invalshoeken...
dat kon iets moois worden.
En ik had honger, brood halen dus...
De meikever lag op zijn rug te wroetelen met zijn pootjes...
Alleen zou hij het niet redden, besefte ik...
Ik had zijn lot in mijn ochtendlijke handen.
Stekkedoosjes, je weet wel, van Match of wat was het ook alweer... die heb ik niet.
Hem laten wachten op brood en camera, vond ik van mijn kant niet fair, omdat ik mezelf nogal eens wil zien als een echte natuurliefhebber, die verloren beestjes wil redden...
Ik stak mijn wijsvinger uit, en daar klom hij heel snel en gewillig op, met zijn hakerige pootjes.
Ik liep naar de haag waar hij heel snel en gewillig in klauterde en daarmee uit mijn zicht verdween.
Fair van zijn kant.
Het brood zou niet minder goed smaken.
Meikevers zijn dingen van vroeger...
Dat ga ik zo houden.
Daag...
Fijne zomeravond.
Fijne zomerochtend morgen...
💚
