Dag 195 Wolkjes

Aaibaar

Geweldig is het.

Zie ze schuiven…

Helder witte wolkenplukken op hun zwerftocht door het blauwe hemelruim.

Ik kan ze bijna aanraken met mijn vingertoppen.

Ik kan voelen hoe fragiel en tegelijk krachtig ze zijn.

Ik zie.

Ik kijk, met de ogen van een kind.

Dat ben ik toch nog, zucht ik…

Ik ga lekker languit op mijn rug op de grassprietjes liggen.

Chanelleke nestelt zich in alle rust tussen mijn voeten.

Haar staart kriebelt aan mijn tenen.

Ze kijkt omhoog.

Zou ze ook zien wat ik zie, vraag ik me af.

Misschien wel.

Kijk daar, een ijsbeer… zie je het?

Een dolfijn…

Een geisha…

Ik zie hele continenten in één oogopslag…

Plots zijn ze weer weg.

Er schuiven andere werelden voorbij…

Ik ben op reis in wolkenland.

Hoe fantastisch is dit.

Heerlijk om mijn batterijen op te laden.

Inspirerend.

Mijn creativiteit wordt aangezwengeld door wolkensluiers.

Gewoon eventjes de tijd nemen en genieten.

Laten komen wat komt.

Ik voel me alweer een koning te rijk.

Dag lieve lezer…

Geniet van jouw wolkjes…

💙

Dag 194 Lijden

Momentopname

Ik lijd nogal wat, vind ik.

Ik zie af, vind ik.

Ik heb het lastig, vind ik.

Ik draai vierkant, vind ik.

Ik beklaag me nogal wat, vind ik.

Hoe dat zo gekomen is…

Ja, ik vraag het me ook af.

Ik ben vast geboren met een overvolle hersenpan.

Met een overlopend gemoed, of zo iets…

Mijn geest vuurt ideeën op me af, alsof het niets is.

Alsof ik ze allemaal zomaar kan plaatsen…

Niet dus.

Ik lijd aan het ‘trop is teveel’-syndroom.

Ken je dat niet?

Echt?

Ik krijg vaak heel veel ideeën.

Zoveel dat ik op slag een soort van verlamming voel komen opzetten.

Alles blokkeert.

Want als ik verder wil komen, moet ik kiezen.

Keuzes maken…

Archiemoeilijk toch?

Uit de hele hoop, moet ik er dan eentje kiezen om mee aan de slag te gaan.

Tant pis voor de andere, misschien zelfs betere…

Eens een keuze gemaakt, wordt het meestal iets rustiger.

Dan kan ik ontspannen gaan liggen als een toerist in een zuiderse hangmat.

Ik durf dan wel helemaal vergeten dat het de bedoeling is, dat ik aan de slag ga met wat ik gekozen heb.

Dat ik daaraan werk.

Dat daar de nodige productiviteit aan toegevoegd wordt, en dat er een resultaat, liefst dan nog eentje dat toonbaar en presentabel is, uit voortvloeit…

Meedeinend met de wind in mijn hangmat, lig ik helemaal relaxed gewoon naar de, liefst, blauwe lucht te staren.

Blik op oneindig, verstand op nul… zalig is dat…

Ondertussen rijpt de keuze verder…

Tot ze bijna uit haar voegen barst.

Dat is lijden.

Belachelijk is het…

En toch is het zo.

Zo gaat het.

Zo zal het blijven gaan.

Zo is het altijd al geweest.

Kies maar, en relax…

Fijne dag nog…

💛

Dag 193 Pad

Zijn

Een pad tekent zich een weg door het landschap.

Bloemen en planten hebben plaats gemaakt om het de ruimte te geven.

Een pad is maar echt een pad van zodra het bewandeld wordt.

Dan is het een weg die iemand kan belopen.

Iemand die vol gedachten, door zijn stappen, zijn hoofd wil leeg maken.

Of iemand met een leeg hoofd die een weg zoekt.

Wie zal het zeggen.

Een pad wacht geduldig af.

Meer kan het niet doen.

Een pad ‘is’.

Een pad is niet zoals wij.

Want wij kunnen zowel hebben als zijn.

Een pad heeft niks.

Het bezit niks.

Het verlangt niks.

Het wacht gewoon.

Het ligt.

Het draagt wat komt.

Het steunt de voeten die lopen op hun eigen ritme…

Dat is zijn kracht.

Dat is zijn opdracht.

Het laat zijn wat is.

Fijne dag nog op het pad dat je draagt…

 

💙