Dag 202 Ontmoeting

Verweven

Op een hete zomerdag in de vooravond, toen de grote gouden zon al plannen maakte om weg te zakken in de ondergang, en ik al wat meer adem leek te krijgen met het uitzicht op een nacht die misschien wat verkoeling zou brengen, ging ik tegen de grote bamboestengel bij de waterbron aanleunen.

Die bamboe is reuzegroot en staat stevig, door zijn diepe en ver uitgestrekte worteltenen, en houdt me prima recht als ik er tegenaan sta. Het is een plek voor bezinning. Daar kom ik tot mezelf.

Maar toen ik er ging staan met mijn rug mooi rechtop, begon mijn lange rode haar zich rond de bamboe naar de top te slingeren en realiseerde ik me dat ik vast zat en onmogelijk nog weg kon komen.

Ik stond er al een hele tijd. Ik voelde me kwetsbaar en toch was ik niet echt bang… Ik kon mijn hoofd bewegen. Ik keek omhoog, omlaag, links en rechts…

Ik leek wel naakt, iets verhullen kon niet meer.

Ik voelde alle gedachten, alles wegstromen, ik was leeg. Maar heel bewust van de leegte.

Ik richtte mijn blik op, ik voelde een aanwezigheid, een nabijheid en ik keek recht in de ogen van de zon.

Zij was een oude ziel, een oude planeet, de bron van leven… ja, ze had vast een boodschap voor me. Ze had verhalen die door haar ziel waren warm gehouden…

Ze keek. Ik keek zonder aarzelen, zonder argeloosheid terug.

Toen ik volstroomde met haar kracht en haar woordeloze zinnen, voelde ik me intens verbonden met alles wat me gewoonlijk mijn petje te boven ging. Ik begreep alles.

De diepe connectie die we maakten alsof het de vanzelfsprekendheid zelve was, was heel intens. De zon spon haar rode haren langs de bamboe verder omhoog, gouden draden, naar boven, voor het oog niet meer te zien, diep het uitspansel in…

Ze slingerde zich gracieus naar haar plek waar ze kon rusten.

Ik kwam moeiteloos los van de bamboe…

Vol van een doorvoelde ervaring, die me bijblijft…

Er is meer tussen hemel en aarde dan wat ik zie, hoor, voel…

In stilte is veel mogelijk.
Geniet van je dag.

Dikke knuffel.

💜

Dag 201 Kleur !

Gevoel

Ik leef in kleur.

Ik ben kleur.

Kleur is mijn adem.

Kleur is mijn ziel.

Mijn bondgenoot.

Ik begin vandaag in een symfonie van blauw en rood.

Blauw zorgt voor rust, en openheid, al weet ik niet zo hoe dat komt dat ik dat zo voel.

Rood zorgt voor actie, voor gedrevenheid, voor gepassioneerd zijn, en voor gegrond zijn.

Daar kan ik me wel iets bij voorstellen.

Het lijkt wel alsof het rode me met de aarde verbindt, en het blauwe naar de hemel reikt.

Misschien zorgt die combinatie er wel voor dat de energie stroomt.

Voor mij is kleur iets heel intuïtief.

Ik heb natuurlijk de luxe dat ik kan kiezen uit heel veel kleuren, qua verf, qua stift, qua papier… Ik kan aan de slag gaan met een heel kleurenpalet…

Als het niet klopt qua gevoel, heb ik niet goed naar mezelf geluisterd.

Dan heb ik me laten leiden door dingen buiten mezelf…
Ik kan toveren met kleur.
Ik kan mijn gemoed bijstellen met kleur.
Ik heb gele dagen vol intensiteit.
Ik heb rustige groene dagen.
Oranje tilt mijn creativiteit een tikkeltje hoger.
Er zijn dagen met gouden randjes.
Of zilver.
Soms grijs...
Er zijn dagen waar de glans en gelukzaligheid van afspatten...
dat zijn de parelmoeren dagen.
Dagen als juweeltjes om heel hard te koesteren.
Om te bewaren.
Schitterende pareltjes.

Ik wens je een parel van een dag vandaag.
Dikke knuffel.

💙

Dag 200 Hiep hiep hiep

Feest

Het is een beetje feest vandaag.
Het is natuurlijk 11 juli, het feest van de Vlaamse Gemeenschap... whatever...
Dat bedoel ik niet.
Mijn blog viert zijn tweehonderdste blogpost.
Het is te zeggen: ik vier, en jubel, en mijn blog doet mee, natuurlijk... 
Dat spreekt voor zich.
Ik ben een beetje fier op mezelf.
Dat mag ook wel eens, toch?
Ik ga het kort houden.
Omdat ik nog zoveel te doen heb, of niet...
Wie zal het zeggen...
Ik wil alvast jou, lezer, bedanken voor je tijd...
Omdat jij ook op post bent.
Dat vind ik gewoonweg super.
En hartverwarmend.
Ik maak er een spetterende dag van...

Dankjewel.
Dikke knuffel.
Fijne dag nog.

💛

Dag 199 Een ruiker

Voor jou

Ik noem mezelf geen kunstenaar.

Ik ben geen ‘artiest’.

Ik noem mezelf schilder noch schrijver…

Het is vreemd hoe er vaak etiketten gekleefd worden op mensen, alsof dat helpt te begrijpen hoe ze zijn en leven, en hoe ze in de wereld staan.

In mijn creatief paradijsje weet ik nooit op voorhand hoe de dag gaat uitpakken.

Ik sta soms op met ideeën in mijn hoofd, waar ik zo snel mogelijk aan hoop te beginnen. Maar vaak deemstert de kracht in die sterke aanloop weg door de taken die eerst dienen te worden volbracht… en blijft er niks over van die energie bij aanvang van de dag. Ik geef toe, dan kan ik wat wegzakken in moedeloosheid… ook al is ‘opgeven is geen optie’ mijn levensmotto.

Na de middag heb ik mezelf weer een beetje bijgespijkerd en ga ik toch in mijn atelier aan de slag.

Ik had gisteren nog een boom geschilderd en er was verf overgebleven op mijn palet.

Zuinig zijn is mij met de paplepel meegegeven. Niks verspillen dus.

Met propjes keukenpapier (alweer geen vers velletje) deppen in de restjes verf en deppen op een blad… Dat geeft alvast een mooie start voor een volgend werk.

Op die curieuze mix van groenen, gelen, blauwen… komt dan iets tevoorschijn.

De ronde vormen lijken wel bloemen te kunnen worden.

Misschien is het hoogtijd om mezelf even in de bloemetjes te zetten… Ik voeg kleuren toe in dunne laagjes acrylinkt… Het wordt een boeket.

Terwijl ik zo bijna gedachteloos vlekken maak en verder klieder, laat ik iedereen als in een droomzweem de revue passeren… wie heeft er nog een bloemetje nodig…

Ja, die en die… die zou dat kunnen gebruiken…

Ik schilder niet alleen voor mezelf. Ik hoop dat iedereen die bij me is als ik bezig ben voelt dat ik met een liefdevol hart een beetje bijdraag aan een hoopvol of positief gevoel…

Ja, dat is het proces van mijn schilderen…

Zo gaat het.

Mijn dagelijkse bezigheid is niet enkel loslaten.

Het is ook geven.

Dat maakt me gelukkig.

Ik hoop dat je blij bent met mijn ruiker bloemetjes.

Het is graag gedaan.

Fijne dag nog.

💚

Dag 198 Abo-brut-art

Outsiderkunst ?

Ik heb een keuze gemaakt.

Ik had een hele hoop achtergronden in monoprint gecreëerd.

Het is hoogtijd dat ik daar iets mee doe, dacht ik…

Net op tijd om mijn innerlijke criticus uit de gordijnen te houden.

Ik neem zo’n blad met kleur en vreemde motieven, en vraag dan wat het van me wil.

Het antwoord kwam niet zo direct.

Maar mijn buikgevoel zei: iets tussen Aboriginal art en art brut, of outsider kunst…

Ik mag me dan al dikwijls een buitenstaander gevoeld hebben, dat betekent niet dat ik outsider kunst kan produceren…

En toch was dat de opdracht, of de insteek.

Er verscheen een mannenhoofd dat me dan ook nog eens deed denken aan een beschilderde man uit een of andere Afrikaanse stam.

Ik kan dan alleen maar volgen.

In de richting gaan waarnaar ik gestuurd word.

Hoe vreemd het ook aanvoelt, ik vind het wel plezant om te doen.

Die man kijkt me wel raar aan.

Ik ben er nog niet.

Ik begrijp zijn boodschap aan mij niet.

Hij wil me iets vertellen… zoveel is zeker.

Als hij een Aboriginal is of een Afrikaans stamhoofd, versta ik zijn taal niet.

Maar ik ben er van overtuigd dat we een manier vinden om te kunnen communiceren.

Die is altijd wel te vinden, ondanks de verschillen.

Ik ga aan de slag.

Gaandeweg vinden we een gemeenschappelijke taal.

Er is altijd een manier om iets uit te leggen.

Ik mag gewoon niet opgeven.

Niet nu.

Niet nu het net interessant aan het worden is.

Veel plezier vandaag...

💜

Dag 197 Stampertje

Wondere wereld

Ik struin door mijn tuin.

Ik hou van kijken naar bloemen, planten, struiken, zelfs naar onkruid en wildbloeiertjes. 

Ik zie altijd weer iets nieuws.

Schoonheid en eeuwigheid zijn vervat in een behoedzaam kelkblad.

Er zit kracht in een stamper, in het hart van een lelie…

Kevertjes, wantsen, bijtjes en hommels halen hun hart op.

Nectar wordt opgezogen alsof het een lieve lust is.

Vogeltjes krijgen graantjes en stukjes appel… mooi gesneden, en klaargezet op een tafeltje, bij een schoteltje fris water.

Ik zie de dankbaarheid in de bewegingen van mijn gevleugelde vriendjes.

Hoe vijandig ze mekaar soms gezind zijn, ze mekaar toch verdragen als de tafel goed gevuld is. Ze hoeven niet te vechten want er is genoeg.

Ik ga zachtjes in mijn relaxzetel liggen.

Ik observeer wat om me heen gebeurt in de rijke natuur.

Ik mag getuige zijn.

Ik mag deelgenoot zijn…

Ik doe wat ik kan, op mijn manier…

Om het klimaat een beetje te helpen… je weet wel.

Hoe mooi het ook is, wat ik zie… in mijn achterhoofd hoor ik het gesmeek om een beetje regen…

In mijn oren hoor ik gekreun van droge aarde en bijna lege waterputten…

‘De wereld moet nog een eeuwigheid mee…’, zong Louis Neefs…

Ja, da’s waar.

Ik sluit even mijn ogen en doe in stilte een schietgebedje…

Misschien helpt het wel…

Dikke knuffel en een fijne dag nog.

💙

Dag 196 Moekes

Effekes bekomen

Er zijn zo van die dagen… ik sta op met heel wat plannen voor de dag die aanbreekt.

Ik sla het lichte laken om en zwier mijn beste been uit bed.

Maar van zodra ik een blote voet op de koude vloer naast het bed plaatst, verandert alles. Alle voornemens en agenda’s worden zomaar weggezogen, alsof ze er nooit zijn geweest.

Wanneer ik de gordijnen opentrek en het felle morgenlicht binnen laat sijpelen, komt de ochtend binnen vol onverwachte gasten en voorvallen. Iedereen lijkt iets te willen.

Het houdt niet meer op.

Amper tijd om te ademen en mezelf bij te benen…

Ik hol de hele dag door alsof mijn leven ervan af hangt, terwijl ik nergens kom, en nergens heen moet.

De tijd verglijdt.

Hij loopt als een trein met mij in zijn kielzog.

Als een wapperende vlag drein ik er achter aan in zijn wind, in zijn spoor…

Tot hij eindelijk in een klein stationnetje stilvalt…

Op de toppen van mijn tenen trippel ik naar het stationsbuffet.

Al een geluk dat er eentje is in dit godvergeten boerengat.

Daar ga ik zitten op een hoge stoel.

Ik denk na.

Ik begin te voelen hoe moe ik al ben.

Mijn hoofd leunt zwaar op mijn arm.

Wat waren ook alweer de plannen voor vandaag…

Hm…

Daar weet ik niks van…

Ik keer op mijn kousenvoeten terug naar het begin.

Ik herbegin aan een dag vol me-time…

Het is een dag om voluit te leven…

Prettige dag nog.

💙