Dag 212 Groenten

Groen

Ik ben naar de zelfpluktuin geweest, hier in de buurt.

Milieubewust.

Voorstander van de korte keten, weet je wel.

Alles biologisch…

Wel zelf te plukken natuurlijk.

Dat kost meer moeite dan alles uit het rek van de supermarkt nemen.

Redelijk wat schoonmaakwerk bij thuiskomst met de groentjes…

Maar dat draagt bij tot heel bewust omgaan met voeding en zo.

De tijd dat ik zelf groentjes kweekte in mijn zelfgebouwde serre, ligt achter me…

Ik woon daar trouwens niet meer, en die serre, die is niet meer…

Net zoals het huis van toen ook niet meer lijkt op wat het nu geworden is.

Voor alles is een tijd…

Alles op zijn tijd.

Ik probeer recepten uit. Ik vind combinaties die ik nog nooit geprobeerd heb.

Ik had venkel-komkommersoep gemaakt…

Zeker was ik niet van die mix…

Dus deed ik wat soep in twee kleine bordjes en schotelde die voor aan mijn twee fijnproevers.

Oscarke en Nelleke namen vol enthousiasme plaats bij hun bord…

Ik zag ze schalks en steels een snelle blik uitwisselen… wat zou dat kunnen zijn, dat groene goedje…

Maar toen hun tongetjes de soep als waren het kommetjes binnen lepelden zag ik twinkelingen in hun oogjes verschijnen…

En ze likten en likten tot er niks meer overbleef.

Goedgekeurd dus.

Oscarke en Nelleke direct gepromoveerd als superproevers van de groenten keuken in het creatief paradijsje…

Nelleke dacht: na de soep: een beetje rusten.

Creatief zijn kan in de keuken.

Natuurlijk.

Creatief zijn kan overal.

Ik wens je een creatieve dag.

Dikke knuffel.

💚

Dag 211 Proper

Belletjes !

Ik zie er niet uit…

Ik weet het wel hoor.

Ik ben voluit in de natte verf gevallen.

Zomaar, uit evenwicht geraakt.

Plets. Pardoes. Verdikke toch.

Vlekkerige verf die plekken maakt die moeilijk weg te wassen zijn.

Ik heb zitten schrobben met vim en een nagelborstelke… da’s slecht voor ’t vel…

Dat weet ik echt wel hoor!

Foute boel… ik werd nog roder dan ik al was.

Maar er stond nog een doos onder de oude pompsteen.

Met vim krijg je alles proper, zei mijn mammie altijd.

Het hielp niks.

Daarom heb ik een lekker warm zeepbellen baddeke klaar gemaakt…

Ik ga me daarin weken tot mijn velletje helemaal rimpelig wordt.

Ik ga plonsen en duiken in het water, draaien en keren dat het een lieve lust is.

Tot ik mezelf in al mijn properheid amper nog herken.

Tot de belletjes verdwijnen en het water koud wordt… blijf ik in de tobbe.

Dan trek ik de stop eruit…

Vloeien alle modderkleurige restjes verf en al mijn zinloos getob netjes in een draaierige beweging in wijzerzin weg door ’t gaatje…

Waarheen?

Wie zal ’t zeggen…

’t Zal mij een zorg wezen.

Ik kan weer onder de mensen komen…

Koffieke drinken, beetje schrijven…

Ge kent dat wel zeker…

Ik wens je een proper begin van de dag…

Dikke knuffel.

💚

Dag 210 Stokstijf

Mij niet gezien

Ergens diep in een bos verscholen leeft een vreemde vogel.

Hij toont zich niet vaak…

Hij schuwt de zeldzame wandelaar die zo ver durft te stappen.

Als hij er eentje hoort aan komen, verstart hij, en camoufleert hij zichzelf als bij toverslag in een stuk drijfhout… Dat ziet er een beetje uit als een vogel, maar dat is slechts schijn.

Hij hangt argeloos te hangen op een stuk verdorde boomstam.

Hij ziet en overschouwt alles…

De voorbijganger ziet niet dat hij hem sluiks met zijn ogen volgt, tot de kust weer veilig is.

Hij kan zijn blik in panoramazicht wel 360 graden laten rondtoeren.

Zonder dat iemand dat ziet.

Door veel oefenen en met veel vallen en opstaan heeft hij zich die kunst eigen gemaakt.

Hij maakt er dan ook gretig en vaak gebruik van.

Als er in de verste verten niks meer te bespeuren is qua storingen en ander onheil, kan hij met een diepe zucht eindelijk weer zichzelf zijn.

Dan wordt hij zacht en donzig, vriendelijk, rustig en geenszins schrikkerig.

Zijn hart gaat dan jubelen en hij zingt zijn perfecte lied.

Heel gelukkig is hij dan in zijn bos, tussen zijn bomen en hartige natuurgeuren van bladeren en gras.

Hij voelt zich geborgen en veilig bij zichzelf dan.

Zolang zijn antenne maar op scherp blijft staan en hij weet wanneer hij zich moet aanpassen om te kunnen blijven waar hij is, om te kunnen zijn wie hij is…

Als hij ongestoord zijn ziel mag tonen, is hij gelukkig.

Dan heeft hij vrede met zichzelf en met de wereld.

Iedereen zou zo’n plekje moeten hebben waar hij totale vrede heeft met alles en iedereen…

Ik wens je een vredige dag.

Dikke knuffel.

💚