Dag 219 Komkommertijd

Olala

Het is komkommertijd.

Er valt niet veel nieuws te rapen noch te vertellen.

Komkommers zijn er volop nu, maar dat wist je natuurlijk zelf ook wel.

Ze komen bijna mijn oren uit.

Niet als groene komkommers, wat had je dan gedacht…

Iedere komkommer heeft zijn verhaal.

Het zal je maar overkomen dat je uit de winkelrekken verbannen wordt omdat je niet mooi rechtop kan staan. Of is het al veranderd?

Zijn de mensen al minder kieskeurig geworden en mogen we blijven ook als we krom en rond zijn?

Misvormd, gebocheld of te klein bevonden… ja beetje moeilijker te schillen… als dat al moet hé.

Voor de soep maakt het toch niets uit…

Trouwens niets is perfect in de wereld.

Toegeven zelf ook niet perfect te zijn, ja, daar is wel wat moed voor nodig.

En zelfkennis is daarbij zeker zo handig.

Ik wens je een heel fijne dag toe.

Dikke knuffel

💚

Dag 218 Zeemvelleke en sponske

Wekelijkse kost

Ziet gij iets aan mij?

Iedereen lijkt mij aan te staren.

Is er iets mis met mijn kledij?

Er zitten gaten in.

Zwarte gaten?

Nee, gewoon gaten…

Of toch zwart?

Nee, maar wel diep.

Alles verdwijnt er in…

Alles wordt erin opgeslokt…

Waar gaat dat dan naartoe?

Weet ik niet…

Ik voel me niet echt goed, beetje misselijk… beetje draaierig ook…

Ligt er iets op je maag?

Kwee nie…

Zou kunnen…

Zware kost…

Ge zit te zweten ook.

Man, man, man…

Kom hier…

Ik zal je proper wrijven…

Want dat kan ik goed hoor!

Ach, elk zijn ding zeker!

Het is weer zover.

Vrijdag kuisdag.

De spons erover.

Fijne dag nog.

Dikke knuffel.

💚

Dag 217 Thuis

Flow

Kom, laat ons dansen in ons creatief paradijsje…

Nee, da’s niet hetzelfde als het aards paradijs, gelukkig maar… want daar waren bangelijke slangen en giftige appels…

Of nee, ik vergis me, die appel, was dat niet Doornroosje?

Of Sneeuwwitje?

Alle verhalen mengen zich in mijn hoofd alsof het een door mekaar geklutste soep is.

Hoe dan ook.

Het is hier zalig vertoeven…

Dit is onze eigen wereld.

Hier zijn bomen paars en sterk.

Slangen zijn vriendelijk en laten ons met rust.

Het gras is van fris en zacht fluwelig groen.

De luchten mengen zich in kleurrijke banden, en ze zijn zo zuiver, alsof ze nog nooit vervuild of door een ander ingeademd zijn.

Hier is alles puur en is de tijd eindeloos.

Hier zijn bewegingen niet geregisseerd, maar vol vloeiende spontaniteit.

Hier zijn we licht en lucht, dans en ritme, woord en woordeloos, kwetsbaar en sterk, rustig en vol daadkracht, geïnspireerd en intuïtief, één met alles…

Hier zijn we ongedwongen en volledig onszelf.

Hier zijn geen moetens, geen dwingelanden.

Hier is luisteren en gehoord worden.

Hier is weten zonder redeneren.

Hier alles.

Hier is niets.

Hier is samen en alleen.

Hier is leven.

Hier is zijn.

Hier is waar mijn hart is.

Hier is thuis.

Fijne dag nog.

Dikke knuffel.

💚

Dag 216 Kroontje

Briljant

Het meisje heeft een grote kinderdroom gekoesterd.

Zoals zo veel van haar leeftijdsgenootjes wou ze prinsesje worden.

‘Ik ga met een heel mooie slanke prins met zwart haar en blauwe ogen trouwen’, zei ze steeds… Bijna tot vervelens toe… Alsof het bij haar thuis niet goed was…

Op een dag was het zover.

Zonder ook maar een ogenblik te moeten nadenken, en zonder haar koffertje met bijzondere spulletjes op te pikken (dat altijd klaar stond onder haar bed omdat ze niet wist wanneer het moment zou komen), sprong ze in de krachtige arm van een donkere man op een wit paard, die haar in één ogenschijnlijk moeiteloze beweging, op zijn schoot tilde, en in volle galop samen met haar over de zanderige oprit, diep in de horizon verdween.

Weg was ze… Ze begreep het niet goed. Alles ging razendsnel… Waar was ze nu toch aanbeland, vroeg ze zich een beetje overweldigd af.

Ze stond in een tuin met prachtige bloemen, maar er waren rondom rond ook vreselijk hoge muren en er was nergens een deur, een raam, een poort… Geen uitgang te vinden.

De mooie prins was ook nergens te bespeuren. Het witte paard was er ook niet.

Er waren alleen die roze bloemen, die ze niet herkende qua soort… en ze kende er heel wat.

Ze draaide om haar as rond, als een tol, om en om… Er waren geen vogels, geen vlinders, geen geluid… Niks. Er was zelfs geen gras, geen onkruid…

Als een pudding zakte ze van moedeloosheid in mekaar…

Ze voelde al een zilte traan in haar linkse ooghoek prikken…

Toen ze die wou wegdeppen, omdat huilen niks voor haar was, streek ze met haar hand over haar haren… Er stond iets op haar hoofd, het leek wel metaal, en het woog als lood…

Ze peuterde het ding uit haar haar en in haar beide handen hield ze een oogverblindende gouden kroon, met pieken en briljanten bezet…

Ze barstte in tranen uit… ze liepen in dikke, woelige stromen over haar van vermoeidheid blozende wangetjes…

‘Is dit het? Is dit prinses zijn? Nee toch…’

Ze zuchtte en zuchtte en bij elke zucht prevelde ze ‘ach was ik maar bij moeder thuis gebleven’…

Ik wens je nog een fijne dag.
Dikke knuffel

💜

Dag 215 Wildplassen

Stiekem

Ik heb een afspraak. 
Ik moet heel dringend weg nu.

Snel nog even een pieske doen zie…

Oei, nee, mag dat niet hier?

O, wildplassen noemt men dat…

Het is nu wel al te laat hoor.

Ik beloof, pff, dat ik het nooit meer zal doen.

Tenzij de nood zo hoog is, dat het niet anders kan…

Het overkomt me zo af en toe wel…

Steeds vaker vind ik…

Hoe zou dat toch komen?

Misschien door alle gezeik dat ik her en der oppik…

Dat lijkt zich op mijn blaas te zetten…

Die plastuiten zijn ook niet aan mij besteed.

Er gaat niks boven een pieske in de vrije natuur…

Stiekem dan…

Achter een dikke plant of in het struikgewas…

Moet kunnen…
Nee?
Het hoort niet;... Foei !
Ik zal het nooit nooit nooit meer doen... Tenzij...
Voor deze keer is het te laat, ik beloof beterschap...

Fijne dag toegewenst...
Dikke knuffel.

💜

Dag 214 Laatbloeier

Slaapboom - albizia

Ik ben een laatbloeier.

Niet dat ik nooit op tijd kom, dat is het niet.

Ik heb het van mijn vader, die was altijd te vroeg.

Hij stond meestal een uur op voorhand klaar, netjes uitgedost, gereed om te vertrekken, maar vooral werkte hij iedereen op de zenuwen, door zijn angst te laat te komen, op wat er ook te doen was…

Naar zijn gevoel getuigde het te laat komen op een gebrek aan respect of zo…

Ik heb het over mezelf hé…

Ik heb te lang getwijfeld over wat ik voor mezelf belangrijk vond in het leven.

Ik heb te lang geprobeerd me aan te passen aan alles en iedereen om er toch maar bij te horen…

Tot ik voldoende lang met mijn kop tegen de muur had gelopen en me begon te realiseren dat het pad dat een ander bewandelt, niet het mijne hoeft te zijn.

Dat is een soort van absoluut nulpunt… want wat moet je dan hé…

Had ik maar…

Was ik maar…

Mezelf dan ook nog op mijn kop zitten, over alles wat ik niet heb gedaan.

Was ik maar vroeger de creatieve weg ingeslagen…

Had ik maar niet zo hard geluisterd naar wat anderen van me wilden…

Ja, da’s waar… Naar mijn eigen innerlijke stem luisteren… niet eenvoudig…

Vooral omdat ik ze toen ook nog helemaal niet hoorde…

Haar woorden kwamen zo aarzelend en zo stilletjes dat ik ze amper kon oppikken…

Ja, het was laat, om nog in te grijpen, vond ik…

Om toch te doen waar ze uiteindelijk om schreeuwde…

Daar geen gehoor aan geven, dat zou pas een gebrek aan respect geweest zijn, weet ik nu.

Ik heb toegegeven aan mijn creatieve ziel.

Ook al heb ik geen opleiding gehad in die zin…

Eigenlijk doe ik maar… ik volg mijn weg. Hoe dan ook.

Het is nooit te laat om iets te doen waar je al lang goesting voor had…

Het tij keren…

Het kan wel.

Ik wens je een fijne dag.

Dikke knuffel.

💚

Dag 213 Aanwezig

Resultaat

Het is een fijne tijd in het creatief paradijsje.

Me-time, quality-time waar ik heel gelukkig van word.

Ik betrapte mezelf er zelfs op dat ik heel rustig was geworden.

Hoe dat zo komt?

Gewoon, door niet te denken.

Door niet door te denken over wat was en over wat zou kunnen komen.

Gewoon door in het moment zelf, in het ‘grote nu’ dus te vertoeven.

Mindful.

Geheel en puur aanwezig zijn.

Bewust zijn.

Aan de slag gaan met stiften, met inkten, met verf… met heel veel kleur of net niet.

Alles dichtkleuren of net veel witruimte laten…

Alles kan even en niks moet.

Het resultaat doet er niet toe.

Mislukken kan niet en dat geeft een heel rustig bezig zijn.

Het is niet zo dat het een soort gedachteloosheid is.

Gedachten passeren, maar meer niet.

Ze behoeven geen aandacht.

Ze komen en gaan, maar laten me verder met rust.

Ik hoef er niet op in te gaan.

Dat vind ik zo zalig.

Alles kabbelt zachtjesaan verder.

Zelfs de tijd hindert me niet.

Het is eenvoud.

Het is simpel.

Geen druk.

Geen stress.

Ademen.

Zijn.

This is it…

Heel fijne dag.
Dikke knuffel.

💚