Dag 226 Vasthouden

Flikkertjes

Op een bijna onmogelijk middernachtelijk uur schoot ik wakker uit een onverkwikkelijke en ondiepe slaap. Waar was ik aanbeland? Geen idee… Ik zag er vast niet uit!

Overal om me heen zag ik een diep Pruisisch blauwe uitspansel, met in de donkerste tonen van indigo, de helderste fonkelende lichtjes.

Ze leken tegen me te praten.

Ze flikkerden snel en onophoudelijk.

Die hebben wel heel veel babbelwater op, begreep ik, zo eindeloos gingen ze door in hun verhalen en hun boodschappen in mijn richting.

Ik rekte en strekte me uit, om zo ver als mogelijk was, mijn blik te kunnen laten ronddwalen.

Wat ik zag, was onvoorstelbaar mooi.

Het was iets heel bijzonders.

Het wakkerde mijn nieuwsgierigheid aan.

Ik wou het spektakel in me opzuigen als een stofzuiger, om te bewaren, als herinnering. Ik was me heel bewust van het unieke ervan.

Samen met het willen vasthouden, kwamen gedachten als sterrenflitsen door mijn hoofd geschoten.

In plaats van te ervaren wat er was aan schoonheid en onvatbaarheid, probeerde ik beschrijvingen ervan te bedenken. Hoe accurater deze werden, hoe verder ik weggleed van het moment zelf.

Dat maakte me nog krampachtiger zoekend naar mijn woorden.

Ik raakte bijna in paniek toen het hemelruim zich leek te sluiten en de lichtjes verdwenen.

Alsof ik plotsklaps een zware kater had, gleed ik weer diep onder de lakens mijn bed in.

Vol spijt in mijn hart en verdrietig ook, besefte ik dat geluk zich niet laat vangen.

Het is er als het er is.

En dat is het.

Ik wens je fonkelende lichtjes.

Geniet van het moment.

Dikke knuffel.

💙

Dag 225 De kleine prins

Tollen

Ik voel me als de kleine prins op deze mooie dag.

Ik ben heel klein en mijn planeet is reuzegroot.

Er wonen veel mensen, en alhoewel die grote bal ronddraait, vliegen die er niet af.

Ik blijf zelf ook met mijn voetjes op de grond, maar ik begrijp het niet.

Ik wapper stevig met mijn armen en spring met een ferm elan omhoog, ik kom los van waar ik stond.

Kijk daarboven, daar hangt die bal… wat is ie mooi.

Ik strek mijn arm, mijn wijsvinger, en tot mijn allergrootste verbazing, landt de bal zachtjes als was het een bolletje watten, op het puntje van mijn laatste vingerkootje…

Hij voelt vast mijn aarzeling en twijfel.

Het lukt.

Mijn hart jubelt en ik voel me als een jongleur in een fantastisch circus.

Ik geef een fikse draai aan de bol en die draait en tolt dat het een lieve lust is…

Ook nu zie ik niets rondvliegen… alles lijkt stevig vast te zitten op mijn planeet.

Ik vraag me af of er in het grote hemelruim nog prinsjes zijn die met planeten spelen.

Prinsjes die zich bijna tovenaars en krachtpatser wanen…

Ik weet het niet.

Ik zie ze nergens.

Ik wapper nog eens stevig met mijn armen.

Ik vlieg.

Kijk ik vlieg…

Ik vlieg tussen de draaiende bollen en planeten…

Dit is leuk.

Cheerful, joyful, happy…

Ik voel me reuze…

Daag allemaal… we kunnen meer dan we denken…

Nog een dikke knuffel.

💚

Dag 224 Tuinbewoner in nood

De dag begon als elke andere dag. Opstaan. Koffie opgieten. Met Nelleke een toerke doen. De kipjes en andere gevleugelde diertjes eten geven.

Nog voor ik zelf bij de kipjes was stond Nelleke serieus van Jetje te geven op veilige afstand van de groene hokjesdraad. Ze blafte haar ziel uit haar lijf. Onophoudelijk.

Ik zag niet direct wat zij zag, maar er was vast iets aan de hand. En Nelleke heeft al vaak mijn aandacht getrokken als er een dier in nood was. Zo heeft ze ooit het hangbuikzwijntje PJ gered. Hij was onderuit gegaan in de modder en kon niet meer rechtop. Charlotje heeft ze onlangs ook nog geholpen.

Deze keer had ze een egel gespot. Die had zich in zijn nachtelijke activiteiten vastgelopen in de kippendraad. Hij had aan de ene kant van de draad putjes gegraven met zijn voorpootjes, aan de andere kant met zijn achterpoortjes… Hij had zijn best gedaan, de aarde was helemaal op een hoopje gescharreld, hij zelf raakte de grond niet meer. Daar hang je dan als egel. Stekels rondom opgespannen. Ik zag zelfs geen draad meer. Nu is een egel geen katje om zonder handschoenen aan te pakken. Dus ik zo snel lopen kon, met mijn gebroken teen, dikke werkhandschoenen halen en een kniptang. Nelleke werd ondertussen bijna gek van haar eigen kreten…

Ik wist echt niet goed hoe eraan te beginnen. Een stuk draad moest eraan geloven, en het was een gepeuter tussen de naaldfijne maar keiharde prikkers van een egel die van de stress niet meer bewoog…

Ik heb hem op een veilig plekje gezet. Bij wat bladeren en dennenappels…

Nelleke leek weer heel tevreden.

En toen ik een uurtje later naar het egeltje ging kijken, was hij weg.

Oef.

Zo begint een ochtend soms ook in het creatieve paradijsje.

Redden wat te redden valt.

Ik wens je een heel fijne dag, zonder stekeltjes.

Dikke knuffel.

💚

Dag 223 Wie schrijft die blijft

Dierbaar

Ik hou van schrijven. Liefst met vulpen op glad papier.

Ik hou van de beweging van mijn hand, en van de vreemde manier waarop ik mijn pen altijd tussen drie vingers geklemd houd. De pen was mijn houvast… als ik ze losliet, zou ik omver vallen, dacht ik als kind al… toen ik letters en woorden leerde schrijven.

Ik studeerde ook al schrijvend…

Als ik iets moest van buiten leren, schreef ik het over. Niet één keer, nee, dat was niet genoeg, maar keer op keer weer… dan zat de kennis niet eens in mijn hoofd, maar dan had ik ze in de vingers… ik vond dat beter, betrouwbaarder… op de een of andere manier toch…

Vroeger waren er de kladschriftjes met het gelige gelijnde papier, goedkoopst ook.

Hoeveel ik daarvan volgepend heb, weet ik niet, maar vast een heleboel.

Er werd ook gepraat over de bomen, dat die voor het papier zorgden. Ik vond dat moeilijk te begrijpen… Ik zag de stap niet van boom naar papier.

Toen ik verder groeide als kool, kwam ook het bewustzijn, dat papier een heel kostbaar goed was, dat we daar zuinig dienden mee om te springen.

Dat terwijl dikke computerlistings uit de ratelende naaldprinters rolden alsof het niks was.

Het was een tijd van recupereren… Papier uit de afvalbakken halen die naast de printer stonden. Computerlistings volpennen… dat maakte mijn schuldgevoel tegenover de bomen iets minder groot.

Ik maakte ook zelf papier, van rabarber en prei en andere rariteiten.

Nu papier echt gerecycleerd wordt, en qua kwaliteit ook goed zit, kan ik weer pennen als gek…

Al willen mijn handen niet meer zo goed mee… Artrose aanvallen in mijn handen beletten me vaak met de hand en met de vulpen te schrijven… Al probeer ik daar wel een mouw aan te passen door de computer te gebruiken om te tikken.

Dat is niet hetzelfde gevoel, maar het spaart mijn handen wel, zodat ik nog kan schilderen en andere creatieve dingen doen…

Eerlijk gezegd, het maakt me soms wel een beetje ongerust…

Dus wil ik, zolang ik kan, doen wat ik wil… schrijven, schilderen, tekenen…

En als dat niet meer gaat zoals het zou moeten gaan, zal ik een creatieve oplossing moeten bedenken…

Misschien zoals de grote schilders vroeger deden…

Hun ideeën praktisch laten uitwerken door hun leerlingen, of zoiets…

Probleem is dat ik noch een gerenommeerde schilder ben, noch een beroemde schrijver.

Ik ben ik.

Meer moet het eigenlijk ook niet zijn.

Tevreden met wat is.

Dat probeer ik toch te zijn.

Al zijn er al heel wat mouwen aan te passen hier en daar…

Waar gaat dat eindigen, vraag ik me af…

Fijne dag nog, en maak je niet te veel zorgen, het komt allemaal wel goed.

💚

Dag 222 Bladjes

Een eigen willetje

Wat is het een mooie zomerse dag.

Er is geen wind, de temperatuur is gewoon zàààlig.

Ik kijk binnen eens overal rond waar mijn creatieve spulletjes staan.

Mijn oog valt op een hoopje uitgeprinte schilderijtjes. Dat doe ik wel vaker. Een foto nemen van een tussenfase in mijn werk, en dan kijken of het me bevalt, en wat ik eventueel nog kan aanpassen, tot het is wat het hoort te zijn. Tot mijn ziel zegt: het is goed zo.

Met een wit blad, lijm, penseel, schaartje en een bakje ga ik met Nelleke en Oscarke aan mijn voeten, onder de parasol op mijn terras zitten.

Ik begin bladjes uit te knippen. Papier in vier gevouwen, omdat dat sneller gaat…

Ze vallen zachtjes en stilletjes in het bakje dat ik daarvoor had voorzien…

Hé, vooruitziend ben ik wel hoor.

Bladjes, dat zou een boom moeten worden… dat lijkt me wel heel erg logisch…

Ik heb een idee in mijn hoofd, maar mijn handen hebben blijkbaar heel andere plannen…

Ik laat ze doen, ze weten vast wel wat ze willen…

Ik zie iets anders dan de voorgeplande kleurencombinaties die ik in gedachten had…

Ach, doe maar handjes, dan kan ik ondertussen lekker dagdromen, ik zie straks wel wat jullie gecreëerd hebben…

Ik zie vogels graantjes pikken, ik zie een schamele schriele wolk voor de zon schuiven, ik hoor duiven roekoeën, ik zie gele roosjes een tweede bloei krijgen, ik laat me afleiden, en leiden, dat is gewoon fantastisch, dat zou ik meer willen doen…

Waarom ook niet? Gewoon een gewoonte van maken, moeilijk kan het toch niet zijn.

Ondertussen hebben mijn handjes flink geknipt en geplakt…

Wat ik zie op het papier lijkt heel bijzonder te worden.

En plots, in een paniekerige opwaartse beweging, flapperen de handen heen en weer…

Blijkbaar hadden zij niet in de gaten dat er wind op stak…

Heel wat bladjes zijn gaan vliegen…

Sorry, handjes, ik had beter moeten opletten…

Waar zat ik toch met mijn gedachten…

Straks help ik jullie wel hoor…

Ik wens je nog een heel fijne dag, pas op voor onverwachte windjes…

Dikke knuffel.

💚

Dag 221 Langs mekaar heen

Helaba

Goedemorgen. Hoe gaat het met je?

Wat leuk dat ik je hier zo heel toevallig tegenkom.

Het is lang geleden, wat gaat de tijd snel.

En hoe is ’t met jou?

Alles goed?

Het weer, daar valt wat over te zeggen…

Zo heet dat het was.

Niet normaal.

Je bent nog geen haar veranderd.

Het gras komt er dit jaar niet meer door.

Je ogen hebben nog altijd diezelfde glans.

De dagen worden al korter, het is ’s avonds al vroeger donker.

Denk je nog wel eens terug aan toen?

Ik moet dringend boodschappen doen.

Ik zou je nog zoveel willen vertellen.

Ik ben mijn parkeerkaart vergeten zetten.

Weet je nog?

Ik ben weg.

Een volgende keer misschien?

Wie weet…

Saluukes… en bedankt hé…

Een fijne dag nog…

💙

Dag 220 Eenvoud

Persoonlijke ruimte

De dag begint zoals elke andere dag, met vaste gewoontes en rituelen.

De intentie van de ochtend is rust.

Rust in alles wat ik doe.

Rust in elke beweging.

Zoals er intrinsieke rust uitgaat van een Japanse theeceremonie.

Rust die zichzelf vindt in de eeuwigheid van een minuut.

Rust die geen hectiek verdraagt.

Sereen in harmonie met elke ademhaling, met elke hartslag.

Stilheid.

Stille tijd.

Eenvoud.

Gelaagdheid.

Ruimte voor leegte.

Plaats voor wit.

Toetsen met raakpunten.

Respect voor de eigenheid van elke vorm.

Transparant.

Helder en duidelijk.

De dag eindigt, zoals hij begon.

Een zee van rust in de tussentijd.

Ik fluister je een rustige dag toe.

💜