Dag 52 Geflapper in de wind

Slingers aan mijn hoofd

Er zijn zo van die dagen
dat ik zoveel aan mijn hoofd heb,
dat ik niet weet waar te beginnen,
om een beetje orde te brengen in de chaos.

Vandaag heb ik de zaken wat herschikt.
Prioriteiten stellen, heet dat dan.
Uitdokteren wat belangrijk is en wat niet.
En eventjes stilstaan en luisteren
naar het innerlijke weten.
Dat ons het vertrouwen geeft om de volgende stapjes te zetten.

En, eerlijk gezegd,
dat brengt rust.
Gemoedsrust.
Het geeft een gevoel van gelukzalige tevredenheid,
en dankbaarheid.

Ik kan nu de slingers laten waaien in de wind,
zonder me zorgen te maken waar ze heen flapperen.

Het komt goed.
Alles komt goed.
Zoals altijd.
Toch?

💚

Dag 51 Typisch !!

Zwemmer zwem

Ik weet niks meer. 
Niks. Niks. Niks.
Da's heel raar.
Meestal weet ik veel.
Maar nu niet.

Geen idee.
Geen enkel idee...

Kunnen we samen zwemmen in onwetendheid,
in een zee van stille onrust?

Vertoevend in hetzelfde water,
er toch uithalen wat er in zit?

Misschien moeten we wat spelen,
ons wat amuseren,
een beetje meedrijven met de zacht deinende golfjes.

Spelen,
het lijkt zo lang geleden.
Een onbezorgde tijd,
waar tijd geen belang had.

Zullen we proberen?
Tijd vergeten.
Nergens aan denken.
Ook niet denken aan het niet weten.

Keitof toch?

💚

Dag 50 Ons eigen verhaal

Collage van het leven

Ik draag verhalen met me mee, die soms zo verbrokkeld,
verscheurd en halfvergeten zijn,
of die diep zijn weggestopt,
wie zal 't zeggen?

We zijn soms afkerig van ons eigen verhaal,
het zijn oude koeien, 
die verdronken zijn in een diepe gracht.

Of soms eindigen de verhalen onder de mat,
waar ze verder plat getrappeld worden.

Andere verhalen tooien die altijd blauwe luchten
in onze herinneringen,
als felgekleurde ballonnen,
waar we kunnen blijven naar kijken.
Daar kunnen we steeds opnieuw over vertellen.

We zijn een mengelmoes van woorden en letters,
een smeltkroes waarin een leven zich ontvouwt en vormt.

Sommigen hebben geen woorden,
hebben geen taal,
hebben alleen een stil verhaal,
dat nooit kan gehoord worden.

En toch,
is ieder mens
een verhalenverteller.

💚

Dag 49 De schouw

Groot hart

Ik heb een groot hart,
en het hangt aan mijn schouw.

Wablief?
Wat zeg je?

Ik heb een groot hart, 
en het hangt aan mijn schouw.
Ik bekijk het altijd als ik daar passeer,
of soms niet.

Er zijn toch wel momenten hoor,
waarop ik denk,
wat hangt dat hart daar te doen?
Het zou ergens in mijn borstkas moeten zitten.
Maar het is te groot.
Ik krijg dat daar niet in.

Heb ik dan wel een hart?
Ben ik harteloos?
Ik weet niet wat ik ervan moet denken.

Er is vast wel iets dat klopt en me op de been houdt...
Iets dat me in staat stelt te geven,
te voelen...

En het is zo slecht nog niet,
dat hart aan de schouw.
Het herinnert me eraan ook van mezelf te houden.

💚

Dag 48 Kiezen

Bloempje

Op deze kletsnatte dag,
heb ik mijn gevoel gevolgd.
Ik ben aan het snuffelen gegaan door het natte gras,
veel meer dan dit kan ik niet echt.
Mijn neus zit altijd wel een beetje in de weg.
Maar ik ruik en snuffel als de beste.

Op mijn tocht door de duistere dag,
klaarde mijn hemel toch op.
Ik vond het prachtigste bloempje dat er te vinden was.
Het rook hemels,
zalig gewoon.
Zoiets kostbaars,
daar moet ik voorzichtig mee omgaan natuurlijk.

Al ben ik in een behoorlijke twijfeltoestand verzeild.
Zal ik het meenemen,
en houden, alleen voor mezelf?
Of zal ik het laten waar het is,
en anderen ook de kans geven het te ontdekken?
Is het egoïsme
of altruïsme
waar ik voor kies?

💚

Dag 47 De verzamelaar

Nieuwsgierigheid

In mijn wereld is niets wat het lijkt.
En ik lijk zelf heel aardig te passen in die atmosfeer van bewegende en slingerende organismen.
Het is er aangenaam warm.
Het licht is troostend en gemoedelijk.
Het houdt me als een zacht dekentje veilig en geborgen.

Maar met mijn aangeboren nieuwsgierigheid, ik kan het ook niet helpen, 
gebeurt het dat ik mijn neus in zaken steek, waarvan ik beter afstand zou houden.
Zoals nu...
Wat is toch dat vreemde ding dat ik nu zie?

Het lijkt wel alsof er in het gat in de slinger iets interessants staat te gebeuren.
Ik ben getuige van een geboorte, denk ik toch.
Er is iets nieuws gegroeid, zonder dat ik het in de gaten had.

Het lijkt zo pril en zo kwetsbaar,
dat ik niet dichter durf te naderen,
laat staan dat ik me ermee bemoei.

Op afstand getuige zijn van iets moois,
is op zich al voeding voor mijn ziel.

Er gebeurt zoveel mooi en magisch om me heen,
prachtig gewoon.
Het mogen zien geeft me kracht en energie.

Ik ben een verzamelaar van mooie momenten.
Ik rijg snoeren van schoonheid,
en laat die slingeren in mijn wereld.

Je mag ze plukken en bekijken,
er is genoeg voor iedereen.

💚

Dag 46 Herdenken

Vandaag een dag om stil te worden.

Stil te staan bij het einde van De Groote Oorlog.

Om eventjes te denken aan de gesneuvelden,

en aan de achterblijvers.

Neen,

we willen geen oorlog meer omdat het te zinloos en te wreed is.

Maar ondertussen blijven mensen sneuvelen.

Mensen die misschien ook nooit herdacht zullen worden.

Oorlog breekt levens,

breekt families.

Oorlog breekt alles.

Oorlog is altijd sterven,

ook voor wie niet gedood wordt in de strijd.

In onze wereld voor mekaar zorgen, zo goed als we het kunnen.

Dat is toch al iets.

💚