Dag 159 Vreemde wereld - deel 2

Schepping

Dit is de rechter bladzijde van de wondere wereld.
Hier is ook heel wat aan de hand, zowel boven de grond als eronder, in het water.
De witte vogel die zijn rug afwendt van een akelig figuur, heeft plaatsgenomen op de eenhoorn, die te vertrouwen lijkt. 
Hij is bereid om zijn vluchtige passagier naar andere oorden te brengen. 
Waar het beter vertoeven is, hopelijk.

Een kwal, die denkt te kunnen vliegen, 
moet nog afwachten waar ze gaat eindigen.
Terwijl het zeepaardje in wording een beetje angstig kijkt naar de overkant... en niet kan begrijpen wat zich daar afspeelt.
Het is me nogal wat... Zelf nog niet volwassen zijn, nog niet volgroeid en al zoveel onduidelijkheid opmerken.
Met zijn sensitiviteit voelt het zelfs wat vijandigheid hier zo onder water... 
Al goed dat het niet in de gaten heeft wat er zich achter zijn rug afspeelt...

Het waterwezentje met de puntige snoet, 
aanziet het allemaal met heel veel verwondering,
en met een gerust hart.
Het is klein, maar dapper...
Het wil niet ontsnappen. 
Waarom vluchten?
Het heeft vertrouwen, het komt vast allemaal goed.
Ieder wezentje heeft zijn eigenheid...
Ieder wezentje is mooi, op zijn eigen manier...
Allemaal zijn ze deeltjes van het grote geheel.
En dat is heel wat.

Koester de verwondering en waardeer ieders eigenheid...
dat is zijn leuze...
Niet slecht voor zo'n klein schakeltje in het grote geheel toch?

Fijne zaterdag...

💜

Dag 158 Vreemde wereld - deel 1

Schepping

Het is een moeizame dag geworden, gisteren... 
Daar zit alweer het weer voor iets tussen, natuurlijk. En de nachten die eraan vooraf gingen ook... Een opstoot van artrose, die me heel veel pijn, onder andere in mijn handen bezorgt, baart me zorgen. 
Omdat ik wel bezig wil zijn in mijn creatief paradijsje, maar denk, dat ik wat dan ook,
enkel maar zou kunnen verknoeien, neem ik een oude kalender, 
een boek van in 1991. Ik begin.

Gewoon vlekken maken... Dat lukt aardig. Het is een dubbel blad. 
Wat hierboven staat is de linkerkant. 
Het lijkt wel een scheppingsverhaal. Vreemde wezens onder water, en nog meer erboven... Geen van hen weet wie ze zijn. 
Geen van hen weet wat ze worden... Blijven ze onder het oppervlak, of evolueren ze naar iets wat op vaste grond kan leven, of kan zweven in de lucht... 
Het is een bijzonder allegaartje. 
Sommige lijken lelijk... 
Voor andere kan ik wel sympathie opbrengen. Het is maar hoe ik het bekijk. 
Er zit beweging in. 
Zoals het nu eenmaal gaat met al wat leeft, heeft elk wezentje wel iets te vertellen.

De rechtse lijkt een beetje boos. Is wat hevig. Ik kan hem wel begrijpen. Hij gaat niet akkoord met de situatie, dat wil hij duidelijk maken.
De linkse, met het grote oog, is op het eerste zicht niet te vertrouwen, en toch heeft hij een vriendelijke trek rond zijn mond.

Voor de onderwaterwezens is veel onduidelijk. 
Ze hebben er ook geen idee van hoe het er bovengronds aan toe gaat. 
Daar lijkt iedereen wel op de vlucht geslagen, ook de alpaca.
Voor wat en voor wie... dat weet ik ook niet...
Voelen ze zich misschien bedreigd? 
Staat op de rechterbladzijde van het boek iets wat hen zenuwachtig maakt?
Iets wat hun leven helemaal op zijn kop zet?
Kweenie...
Zouden we daar morgen nog achter komen?
Wie weet?
Fijne vrijdag nog...

💜

Dag 157 Grote zorgen

Oehoe Oehoe Oehoe

Groot nieuws uit Fabeltjesland.
Ik heb hier de Fabeltjeskrant,
daarin staat precies vermeld, hoe het met de dieren is gesteld...
O ja?
Juffrouw Ooievaar, Juffrouw Mier, Jodokus de Marmot, Ed en Willem Bever, 
Stoffel de Schildpad... zijn jullie allemaal op post? 
Ja, goed... de opkomst is heel groot vandaag.
En de kijkbuiskinderen zijn ook paraat, zie ik...
Het is niet zo goed met ons, vrees ik...
Ik maak me grote zorgen...
De verdichting in de mensenwereld wordt een feit... 
hun huizen komen dichter bij mekaar te staan. 
Ze worden hoger... veel laagjes boven mekaar.
En ik zie heel wat minder groen, als ik mijn nachtelijke blik laat dwalen over het landschap...
Ik hoor zelfs dat de bijtjes ook met uitsterven bedreigd zijn.
Begrijp me niet verkeerd, lieve dieren van het Grote Dierenbos,
ik wil geen paniekzaaierij. 
Maar ik stel me vragen bij wat er gaande is...
Zelfs ik, Meneer de Uil, weet bijna niet meer waar naartoe...
De kerken krijgen andere bestemmingen... holle bomen worden zeldzaam.
Straks zijn er geen muizen meer te vinden, om mij en mijn soortgenootjes te voeden...
Oehoe...
Dat wordt stilaan problematisch...
Ik zie dat jullie er ook allemaal wel een beetje stilletjes van zijn geworden.
Jullie zijn natuurlijk ook ongerust.
Over jullie eigen toekomst en voedselvoorziening...
en andere accommodatie...
Ik roep op dat we echt allemaal eens de koppen bij mekaar steken,
en eens overleggen over hoe dat nu precies verder moet met ons Grote Dierenbos.
Ik hoor goed.
Ik heb de beste ogen...
Sommigen weten dat ik veel wijsheid bezit.
Ik hou de boel hier echt wel in de gaten voor jullie allemaal...
Oehoe...
Asjemenou.
Ik kom morgen terug met meer nieuws...
Oehoe...

💙

Dag 156 Jeugdig

Ooit

Ik behoorde in een nu al redelijk ver verleden, vind ik zelf, ook tot de jeugd.
Stilaan schuift het treintje van de tijd natuurlijk verder,
en begint de derde jeugd te lonken.
Ik ben maar zo oud als ik me voel... dus bij momenten ben ik erg jong...
In 'mijn tijd' liep ik behoorlijk in de pas, denk ik.
Heel voorzichtig. Bang en verlegen...
Schrik om iets verkeerd te doen.
'Zwijgt en pakt voedsel', zei mijn pappie vaak... 
En zwijgen als grote mensen spreken, ook niet tegenspreken...
Er is wel wat veranderd,
gelukkig maar...
Ik zie nu een jeugd die heel mondig is...
té mondig, volgens sommigen.
Iedere generatie jongeren heeft zijn eigen taal.
Nu worden ze aangemoedigd om een mening te hebben,
en om daar duidelijk voor op te komen.
Ze springen op de barricades voor het klimaat.
Ze willen veel oplossen.
Ze willen veel.
Heel veel.
Op korte tijd.
Mijn blik glijdt over de tijdsas tussen mijn vroeger en hun nu...
Als ik deze zin herlees, lijkt het alsof het een gevecht tussen generaties is.
Wij tegen zij, zo klinkt het ook, terwijl ik het niet zo bedoel.
Maar er zit zo'n groot verschil op, dat ik er een beetje bang van word.
Verandering willen ten goede,
het is een mooi en prachtig streven...
Verandering kost vooral tijd.
En haastig te werk gaan... niet zo'n goed idee...
Over dringende zaken moet worden nagedacht...
Actie is nodig, doordacht...
dan blijft het niet bij grote slogans...
Er is veel om over na te denken.
Wat kan ik zelf doen?
Da's mijn vraag, van vandaag...

💚

Dag 155 Op de step

Onderweg

Goedemorgen iedereen.
Dat was me nogal een klap, gisterenochtend om kwart over zes... Hier toch...
Hagel, bliksem en gedonder... en die wind... Pff...
Echt geen weer om een hond door te jagen, laat staan dat ikzelf zou buitenkomen.
Ik heb me gedeisd gehouden... en nu gaat het weer iets beter.
Ik heb mijn step van stal gehaald...
'Op de step, op de step, ik ben zo blij dat ik hem heb...'
voel ik me de koning te rijk...
Rijk, ja, rijk...
Ware rijkdom zit vanbinnen natuurlijk, die valt niet eens op.
Maar ik dacht zo, ik ga een toertje doen, 
langs de huisjes en ik ga iedereen eens in de bloemetjes zetten...
Ik heb er niet zo veel, dus één bloempje per voordeur, 
daarmee wil ik het doen.
Want er zijn mensen die echt wel een bloemeke verdienen,
omdat ze ongemerkt en onopvallend, anderen helpen,
of voor iemand zorgen, of veel zorg dragen voor de plantjes en de diertjes...
Ik ben daar dankbaar voor.
Dat doet deugd aan mijn hartje...
en mijn zieltje ook, geloof ik... al weet ik niet zo goed waar dat ergens zit.
Enfin...


Ik ga er eens in vliegen...
De tocht van de dankbaarheid...
Dat klinkt toch niet slecht, al zeg ik het zelf... 
het moet niet altijd naar Compostella zijn hé...
Eens dankjewel zeggen...
is soms al meer dan genoeg,
om iemand een beetje gelukkig te maken...
Dankjewel,
om de tijd te nemen,
om te lezen...
Merci...
En... de deur opendoen als ik aanbel hé...

💚

Dag 154 Levenskunst

kweenie

Bij het proces van art journaling, is het de bedoeling dat ik werk met wat zich aandient.
Dat kan een beeld zijn, of een woord of een zin,
een emotie, een gevoel... of alles door mekaar heen...
wat ik dan verwarring zou noemen...
En dat was het vandaag ook wel een beetje.
Ik begon de ochtend met een wandeling... 
en dat beloofde niet veel goeds, voor mijn gevoel.
Ik zag de takken van de bomen haastig heen en weer wiebelen,
en dat heeft een duidelijke weerslag op hoe ik me voel. 
Gezien de weersvoorspelling, werd het er niet beter op...
Mijn citaat 'levenskunst ontstaat niet uit noodzaak, wel uit verlangen', 
zou me ook parten spelen. 
Want wat is levenskunst, voor iemand die alleen al van veel wind onrustig wordt?
'Verlangen', dat is duidelijk... 
Ik wil van de onrust af. De wind moet gaan liggen, en stil worden... dan kan ik dat ook.
Ik startte met het schilderij van de dag.
Er kwam een hoofd.
Dat bracht geen klaarheid, geen duidelijkheid. 
Het was androgyn.
Ik kon niet uitmaken of het een man of een vrouw was.
Het was eerder onbestemd, net zoals ik me voelde.
Iedere penseelstreek leek verkeerd terecht te komen.
Geen enkele klad verf deed wat hij moest doen.
Ik kon stoppen... Natuurlijk.
Of de uitdaging blijven aangaan, vooral met mezelf dan, om er toch iets van te maken.
Ik ging door. 
Ik kwam mezelf wel een aardig aantal keren tegen...
Het schilderij hierboven is het einde van een dag worstelen met mezelf.
Het lijkt in de verste verte niet op het begin ervan.
Dat hoeft ook niet.
Sommige dagen zijn een moeizaam leerproces.
Op andere dagen gaat alles vanzelf.
Hiermee omgaan.
Da's een hele les op zich.
Als je worstelt, veel succes, en goede moed.
Als het vanzelf gaat, veel succes, en geniet er vooral van...

💜

Dag 153 Gouden gong

Verdeeld

Ik begrijp je niet.
Ik denk dat jij mij ook niet begrijpt.
We spreken niet eens dezelfde taal.
Ik hoor klanken die ik niet eens ken,
wanneer jij praat.
Ik kleed me anders dan jij.
Ik denk dat ik veel vrijer ben dan dat jij bent,
of ooit zou kunnen zijn.
Je ziet er anders uit dan ik.
Ik vind je zelfs een beetje raar...
Mijn wereld is vast veel meer vrijgevochten dan die van jou.
Ik ken jouw cultuur niet.
Ik denk dat jij die van mij ook niet kent.
En wat jij eet,
da's helemaal vreemd... Dat is zelfs heel raar...
Jij gelooft in een andere god...
Ik weet het niet goed,
maar ik denk dat wij geen enkel raakpunt hebben.
Dat we mekaar zelfs niet echt kunnen ontmoeten.
Ik denk dat het beter is dat we alles laten zoals het is.
Ik denk dat we moeten terugkeren van waar we komen,
van waar we thuishoren...
Zelfs de grote leiders in de wereld spreken een andere taal.
Er is geen communicatie.
Dus waarom, zouden wij dan, als kleine mensjes,
de uitdaging aangaan om mekaar ergens in het midden
te willen vinden?
De gouden gong heeft geslagen.
De verdeeldheid blijft.
Jij brengt me in de war.
Waar gaat dit naartoe?
Misschien zegt ons hart iets anders,
ooit kunnen we mekaar nog eens tegenkomen...
Als we er klaar voor zijn.
Ik heb stof tot nadenken.
Dat ga ik ook doen...
Doe jij dat ook?

💛