Dag 94 Prikkelbaar

Prik

Ik voel me een beetje...
Bèh.
Beetje koortsig, moe, rillerig, ambetant...
En ellendig.
Ik weet het niet.
Een beetje prikkelbaar misschien.
Is het dat?
Of iets anders?
Maar toch?
Ik lijk weinig te kunnen verdragen.
Af en toe komen al mijn stekels recht.
Kan ik me nog net beheersen...
om niemand echt te prikken.
Het maakt toch niet uit,
zolang ik mijn stekels voor mezelf hou,
en ze naast me onder mijn fleeceke 
op mijn zetel leg...
Stekelig zijn,
zo lijkt het een keuze.
Ik ben het of ik ben het niet.
Wil ik het zijn, of wil ik het niet.
Cactussen hebben ook stekels... en toch zie ik ze graag.
En egeltjes... ook die vind ik lief en mooi om te zien...
Misschien gaat deze prikkelbare dag,
gewoon over,
door met mildheid naar mezelf te kijken,
begrip te tonen,
naar mezelf,
voor het feit,
dat de ene dag de andere niet is...
en ook niet hoeft te zijn.
Misschien heb ik af en toe 
ook wel recht op stekeligheid
en kregeligheid...
Gewoon.
Er is wat is.
En wat is, dat gaat ook wel weer voorbij...
Gewoon, op naar morgen...

💙

Dag 93 De laatste zon

Impressie vol coloriet

Toen ik gisteravond gehaast van een afspraak naar huis toe stapte,

zag ik plots in mijn rechterooghoek iets...

Ik wandelde met een iets snellere pas verder, om nog net op tijd,

op een zeldzaam plekje in mijn straat, 

waar ik tussen de huizen kan kijken,

bovenstaand spektakel te zien.

Het was alsof de bomen in brand stonden,

zo hevig waren de kleuren.

Appèl doend op mijn kleurgevoel,

mijn gemoed aanzwengelend in de sobere zwart-wit tijd...

Ik had geen goede camera bij,

maar dat geeft niet.

De impressionistische kijk naar het westen zegt gewoon alles.

Hoe prachtig de natuur kan zijn.

Hoeveel kracht hij kan uitstralen.

Hoe hij mijn hart kan verwarmen,

en mijn stemming in één beweging 

op een hoog niveau kan tillen.

Zo blij dat ik net op tijd was,

waar ik moest zijn,

om dit te zien.

Want, volgens de Frank...

Je kent hem toch: dé Frank... onze Vlaamse weerman...

Volgens hem dus is dit de laatste zon die we dit jaar konden bewonderen.

De volgende dagen worden weer grijs en grauw.

Hij kan soms nogal overdrijven, vind ik, dé Frank...

En ik hoop dat hij mis is.

In ieder geval, mijn hart is gevuld met de uitbundigheid en overvloedigheid van coloriet.

Omdat ik het niet kan laten,

volgt hier nog eentje, van net voor de kleurenpracht van hierboven.

Geniet van het kleur.

Want ik weet niet morgen brengt.

Een fijne dag nog.

Rozerood

💖

Dag 92 Miserie, miserie

Spreekt voor zich

Help, help, help !!!
Ik voel me verloren, en boos, op mezelf, en ongerust, en... van alles...
Ik voel me een vreemde mengeling van emoties,
met als boventoon: 'het is toch geen waar zeker!'.
O, je begrijpt er niets van.
Goed, ik zal het uitleggen.

Af en toe heb ik van die (zeldzame) momenten van 'opruimen'.
Niet even alles aan de kant doen, maar echt er door gaan met het idee:
'weg met die troep'.
Dat wil zeggen: papierbak, kringloop, restafval, containerpark...
Nu heb ik kortelings zo'n vlaag gehad.
Wat niet meer nodig was is ook definitief weg.
Daarna klinkt het als: oef!
Plaats in huis.
Volgens de opruimcoaches is dat ook plaats in mijn hoofd.
Dubbel content.
In theorie is dat dan.
Nu ben ik al weken, dagelijks, meerdere keren per dag, 
de boel weer binnenste buiten aan 't keren.

Ik zoek mijn, tot het laatste blad gevulde, zwarte schetsboek.
Daarin staan de prachtigste ideeën en tekeningskes.
Ik heb de gewoonte van foto's te nemen van alles wat ik maak, 
en van het proces dat tot het resultaat leidt.
Maar, oh jee... niet gedaan, bij wat in dit schetsboek staat.

Hoe ik ook als gek alles duizend keer omdraai en centimeter per centimeter mijn rekken, planken en kasten uitkam.
Het is niet te vinden.
Dat maakt me diep bedroefd.
Shit.
Sorry voor dit taalgebruik, maar het moet er even uit.
Mijn bobonne zou in zo'n situatie haar Sint-Antonius met zijn gezicht naar de muur hebben gedraaid.
Tot ze vond wat ze zocht, stond die heilige man op straf.
Maar ook dat beeldje is in de loop der jaren zoek geraakt.

Ik kan dus enkel kwaad zijn op en teleurgesteld in mijn eigen onachtzaamheid.
Volgende keer als ik zo'n bui voel opkomen zal ik twee keer nadenken.

Ja... hoe frustrerend ook.
Ik leer altijd wel bij...

💙

Dag 91 Inspiratie

Geduldig afwachten

Ik leef nog een beetje in zwart-wit modus,
tussen kerst en nieuwjaar,
zoek ik een beetje soberheid.
Deze tijd van het jaar durft nog wel eens aan mijn inspiratie knabbelen.
Hij vreet er gaten in als muizen in een stuk harde kaas.
Ik dacht even aan opgeven, aan een time-out of zo.
Maar toen, 
keek ik door de het heldere glas van de keukendeur,
en ik zag dit lieflijk tafereeltje.
O, nee,
de inspiratie is niet weg,
niet opgedroogd, 
niet weggeknabbeld door een stel grijze muizen...
Zie ze daar zo zitten,
wachtend op wat komen moet.
Hun gezellige manier van kijken
doet me nadenken,
en op mijn eigen beperkende bedenkingen terugkomen.
Geen stilvallen.
Geen time-out.
De verhalen wachten om verteld en gehoord
of gelezen te worden.
Strakjes gaat het zwart-wit weer over in kleur,
misschien wat aarzelend in het begin.
Of ook niet.
Kleur kan spetterend uitbarsten..
Ik weet het niet wat komt.
Ik kan alleen maar intuïtief mijn weg vervolgen.
En soms alleen een beetje geduldig wachten.

💖

Dag 90 Het helderste licht

Licht

De tijden zijn druk.
De dagen en nachten zijn donker.
Dat wil wel eens op mijn gemoed werken.
Het gebeurt dan wel,
dat ik 's nachts mijn bed uit kom,
en die duistere nacht even in de ogen kijk.
Wat vertelt het donker me?
Er zitten diepe verhalen in het kleurloze zwart.
En dan sta ik daar om me heen te kijken,
in mijn pyjama en roze peignoir,
op sloefen die de vochtige kilte van het natte gras
voelbaar maken in mijn botten.
Ik kijk,
en kijk...
tot ik licht zie.
Want wie het duisterste donker niet kent,
ziet ook nooit het helderste licht.
Kerst is het feest van het licht.
Weten we nog wel, hoe dat precies zat?
Het zijn voor velen verwarrende tijden.
Niet gemakkelijk voor velen onder ons.
Er wordt nog al eens gezegd:
ik hoop dat het snel voorbij is,
dat alles weer 'gewoon' en 'normaal' is...
Een beetje de stilte opzoeken, 
wil ook wel eens helpen, om wat rust te vinden in mezelf.
Om het licht te verwelkomen,
en het door te geven,
aan wie het zelf niet vindt.
Hier,
alsjeblief...
een lichtje van hoop.
Namasté.
Het is van ganser harte gegeven...
Geef het door,
als je kan...

💖

Dag 89 Liefdevol

Wachtend

Wat gaat er vanavond gebeuren?
Waar wacht je op?
Op wie wacht je?
Geïntrigeerd is je blik.
Je houding ontvankelijk.
Je hart vol liefde.
Je gezichtje vol tederheid.
Het is nu nog een beetje licht buiten.
Strakjes wordt het donker.
Dan gaan de lichtjes binnen schitteren.
Gaan de gesprekken net iets feller klinken dan anders.
In je hart
draag je een grote wens
niet alleen voor deze avond 
en morgen,
niet alleen voor een feestavond,
maar voor altijd...
dat mensen mekaar mogen vinden,
dat ze zorg dragen voor elkaar,
dat ze begrijpen 
zonder woorden.
En vrede vinden
in zichzelf,
en met elkaar.

Ik wens jullie een heel fijne kerstavond.
Tot morgen,
dan maar...

En voor wie het even moeilijk heeft...
een dikke knuffel...

💙

Dag 88 Kristallen licht

Vlammetje

Ik brand een kaarsje
in een helder kristallen glaasje.
Het is een gebaar van licht.
Een teken van hoop.
Een schakel van verbondenheid.
Tegengewicht voor heel veel dingen...
licht waar donker heerst,
hoop waar wanhoop is,
liefde waar haat koning is,
troost waar verdriet hoog zit,
klaarheid waar onduidelijkheid zit,
warmhartigheid voor koude kilheid,
verbondenheid om eenzaamheid te verdrijven,
geluksmomentjes bij ontij,
...
de lijst is lang.
Wensen voor mensen,
voor dieren,
voor de natuur,
voor de wereld,
de aarde,
en alles eronder 
en erboven.

We kunnen het.
Samen.
Elke dag.
In onze eigen kleine wereld beginnen.

💙