Dag 172 Helm

Metaalmoeheid

Als ik nu eens was geboren in de 14^e of de 15^e eeuw…

Hoe zou dat geweest zijn?

Ik zou misschien een maliënkolder hebben moeten dragen.

Of met een onhandig en onherbergzaam harnas hebben moeten rondlopen.

Daarmee, gezeten op een volbloed paard, een vijand bevechten.

Ik, met mijn grote fantasie, verplaats me in mijn teletijdmachine naar het heden.

Kleine sprong van 6 eeuwen ver…

Stel dat ik hier in mijn dorp rondloop in een metalen harnas, als enige…

Ik zou niet weten welke vijand ik moet bestrijden.

Ik beweeg me met blikkerige, lompe passen door de straten.

Ik zou de indruk hebben dat ik niet opval…

Niemand ziet wie ik ben…

Ik ben helemaal diep verstopt in het metaal…

Hoe onhandig ook, het beschermt me wel…

Er kan niks binnen.

Maar ook amper iets buiten.

Door de spleten in de helm kan ik net nog zien waar ik loop.

Ik kan amper ademen.

En het geklepper van metaal op metaal wordt stilaan iets heel ambetants.

Men hoort me komen van ver…

Het is een eenzame tocht…

Na een dagje rondlopen in dit spookachtig gedrocht… raak ik het beu.

Ik ben het moe…

Zelfs een plasje doen of eten… echt een gesukkel…

Ik stap dan maar terug naar huis.

Wellicht beland ik ergens met een foto als curiositeit, of gekke mens op sociale media.

Wie weet…

Ik ben na een dag behoorlijk metaalmoe.

Ik ga een beetje rusten en bekomen.

En dankbaar zijn dat ik niet 6 eeuwen vroeger geboren ben…

Leven in het nu.

Dat is de kunst.

Fijne dag nog.

In deze tijd...

💛

Het LenteCongresCentrum

Op dit zonnige paasweekend, passeer ik nog even in het Zaffelaarse LenteCongresCentrum. 
Ik schrik me een hoedje als ik arriveer. 
De grote bomen zijn gekapt. 
De groene oase waarin de kunstenaars hun atelier en onderkomen hadden, is verdwenen. 
Zelf 'kunstenaar' zijnde, breekt mijn hart. 
Op deze plek, was ik vorig jaar te gast met mijn 'kunstzinnig dagboek' voor het kunstevenement Kunst Omdat het Moet - tiende editie. KOM X.
Er heerste toen een gevoel van verbondenheid, met de plek, 
met de mensen, met de omgeving. 
Er hangt nog steeds een gevoel van verbondenheid.
Naast een groot gevoel van verslagenheid en ongeloof.
In de onkruidtuin van de kleuterschool staan heel wat soorten kruid.
Maar door de ramen is van de bomen amper nog iets te merken.

Kunstenaars brengen cultuur...
Een soort cultuur waar misschien weinig brood in gezien wordt...
Ik weet het niet.
Waar moeten de ateliers heen?
Waar vinden ze een nieuwe stek, met een grote ziel...
waar verbondenheid heerst...
Ik weet het niet...

Wie wil kan nog een kijkje gaan nemen...
Afscheid nemen, nog even rondneuzen in wat was en is geweest.
Dat kan vandaag nog tot 18 uur.
Of morgen op paasmaandag tussen 10 en 18 uur...

Een bezoekje op de valreep, het haalt niet veel uit wellicht...
maar het is een hart onder de riem voor wie afscheid dient te nemen...
Deze slot-tentoonstelling heet de 'bewaarschool'...
Maar bewaren is hier wel heel relatief...

Een spijtige zaak...

💚

Dag 171 Het echte paasei

Ochtend in het creatief paradijsje

Het is vroeg op deze paasochtend.
Nelleke, of Chanelleke, of Neltie, of Nellie-Flanellie... hoe dan ook, 
ze wil wandelen, liefst bij het opstaan. 
Dat is geen slechte gewoonte, vind ik...
Kunnen we beiden de frisse ochtendlucht tot diep in onze longen trekken... 
wakker worden op wandeltempo...
De zon, de maan, ze zijn er ook. Weinig mensen... Een beetje stilte... Deugdzaam. Heilzaam.
Dan begint Nellie hard aan haar leiband te trekken, schiet in haar startblokken om een spurt te pakken... 
Ach ja, natuurlijk... Ze heeft de paashaas gespot.
Hoe fantastisch is dat, de paashaas in de ochtendzon. 
Ze heeft een karrenvracht aan chocoladen paaseieren mee... 
Die moet ze nog snel gaan verstoppen... In opdracht van de paasklokken... 
Ze is een beetje te laat opgestaan, zucht ze, en ze zoeft verder... 

Een flits was het, meer niet... Ik twijfel zelfs of ik ze echt gezien heb...

Ach, 't is Pasen... Geen dag om me zorgen te maken of grote vragen te stellen... 
Ik dobber verder op mijn pad... en ik merk heel wat wilbloeiertjes op...
Boshyacinthjes, maartse viooltjes, stinkende gouwe, dovenetels, ... 
er is heel wat te vinden... 

Een wildbloeiertje

Ik vervolg mijn weg naar huis, naar mijn kopje koffie... 
Maar eerst loop ik naar de kipjes... 
Die hebben nu heel veel plek, nu den PJ, het hangbuikzwijntje er niet meer is... 
De eenden zijn ook van de partij... vier jongens en een meisje... 
die woerden doen alles om haar hart te stelen... 
maar wat een bende maken ze van mijn kippenren... 

In het kippenhok vind ik één ei...
Dat is het énige échte paasei...
Dankjewel kipjes... 
Wellicht is het van Spic of van Span...
Zeker niet van de twee zijdehoentjes hierboven: Aurélia (wit) en Charlotje (lichtbruin)...
Die twee zijn nog te klein voor eitjes...

Ik kijk rond en ik zie dat het goed is.
Ik kook mijn eitje op deze paasochtend zacht...
Zodat ik zachtjesaan in de dag rol.
Ik wens je een heel mooie paasdag.
Dikke knuffel...

en misschien tot morgen...
dat weet ik nu nog niet...
Er komt wat komt hé.
Er is wat is.
Het is wat het is.
Que serà serà...

💜