Dag 209 Waterschaarste

Nou breekt mijn klomp

Wat heb ik daarnet nu toch weer gehoord net na het nieuws?

Alweer een hittegolf op komst.

Ik begin al te puffen op voorhand.

Ik begrijp de wereld niet zo goed vandaag…

Aan de ene kant verbieden ze de boeren om water uit de beken te halen om hun land te besproeien, terwijl hier in de buurt al weken water wordt weggepompt, dat zomaar in de riolering wegvloeit, omdat er in de tuin een zwembad komt.

Het grondwater is zienderogen gezakt, dat zag ik met lede ogen gebeuren… regenputten komen droog te staan, vissen spartelen in de modder... mijn hersenen slaan daarvan een beetje in de knoop.

De discussie over welk soort water het nu precies is en wie erover beslist, daarover is het laatste woord nog niet gezegd natuurlijk.

Grondwater is niet hetzelfde als water uit een beek…

Ik kan nu al beter mijn hoofd in een dik pak ijs steken… dan ben ik beter voorbereid op die dubbelzinnige beslissingen van 'een overheid'… en op de komende hitte.

Begrijpe wie het begrijpen kan.

Ik versta het niet…

Zuinig omspringen met water.

Water is een kostbaar goed… 

Natuurlijk weten we dat…

Handelen we er echt naar… 

Dat weet ik niet.

Ik kan dan soms zitten denken aan mensen en dieren die in grote droge gebieden leven, die daar van de dorst op de vlucht slaan…

Hoe erg is dat… Hoe wreed…

Ik hoef maar de kraan open te draaien en er komt water uit dat ik kan drinken…

Als dat geen luxe is.

We weten vaak niet hoe goed we het hebben.

Het is niet slecht van daar af en toe eens eventjes bij stil te staan.

Het moest me even van het hart.

Hou het hoofd koel.

Spaar het water een beetje…

Zorg voor jezelf en voor wie je lief is…

Dikke knuffel

💜

PS. Ik ga er even tussenuit... Beetje zomeren, beetje herbronnen, beetje rusten...

Geen idee wanneer ik terug paraat ben. Ik zie wel... Ik wens je mooie dagen en een fijne tijd. Tot later... 

Dag 208 Golven

Pootje baden

Ik ging een eindje lopen langs een rustig kabbelend beekje.

Oh, wat was het warm. De kleintjes aan mijn hand kregen het een beetje lastig.

Ik doopte een voet in het water, dat door de zachte stroming heel erg verkoelend was.

Het was er niet diep.

Er waren geen vreemde mensen in de buurt.

De kust was veilig.

Ik spoorde de kleintjes aan hun schoentjes en sokjes uit te trekken en samen met mij even in het water te spelen. Al gauw hadden ze de tijd van hun leven. Spetteren, lachen, kommetjes water scheppen met hun handjes… Mooi om te zien…

Maar ik hoorde gerommel in de verte… Een geluid dat ook wel snel dichterbij leek te komen… Het was verontrustend.

Ik ritste mijn picknick mand van de kant, de lekkere broodjes vlogen ver het gras op de oever in.

In één vliegensvlugge beweging dropte ik de kleintjes in het mandje, kromde mijn rug…

Hoog op mijn heiligenbeen, wat voor mij toch een sacrale plek is, zouden ze vast wel veilig en geborgen zijn, meende ik.

Het water kwam, het leek wel het hele landschap te overspoelen met breedvoerige golven en bewegingen. Ik deinde mee, in de hoop rechtop te blijven.

Ik moest vertrouwen hebben in mezelf.

Ik moest vertrouwen hebben in het water.

Ik moest in mezelf geloven, en in het kunnen behouden van mijn evenwicht.

Ik kan dit aan.

Hoe woelig ook… ik kan dit…

Heus wel.

De kleintjes genoten van de wiebelende bewegingen en gierden van de pret, zich van geen enkel gevaar bewust.

Ook niet toen ik door kreeg dat we ons ergens in het midden van een immense oceaan bevonden.

Een steek van paniek kwam opzetten.

Maar ook voelde ik een tegenbeweging vol rust.

Ik werd kalm in volle onrust.

De weidse zee opende zich, alles werd stil.

Ik stond weer veilig op het droge.

Ik kon verder.

Misschien had ik me bezorgd gemaakt over iets in mezelf, en had dit me meegesleurd in een vreemde chaotische storm…

Ik weet het niet.

Het is nu stil.

Het is goed.

Het is goed zoals het is.

Voor wie even het evenwicht verliest, vertrouw op jezelf… Het komt vast weer goed.

Fijne dag nog…

💚

Dag 207 Rode neus

Oordeel

De tijden zijn veranderd.

Dat is een zin vol dualiteiten en dubbele bodems.

Soms leek alles vroeger beter. Maar andere dingen krijgen tegenwoordig een andere benadering.

Vroeger had je gekken. Gestoorden, die ergens diep werden weggestopt in een of ander gesticht, in gekkenhuizen of zothuizen.

Ik werd vaak op de vingers getikt door tante nonneke, die bij de ‘zotten’ woonde… die mensen zijn niet gek, ze zijn ziek, zei ze…

En dat is lang geleden, dat is van voor de tijd van de ‘rodeneuzendagen’… zoals we die nu stilaan beginnen kennen.

Al goed dat die er zijn, vind ik.

Als maatschappij een beetje oog hebben voor die dingen, en wat extra zorgen voor wie het moeilijk heeft. Vermaatschappelijking van de zorg, weet je wel.

In onze gekke, snelle wereld, loopt het af en toe wel eens fout.

Da’s spijtig, maar het is een realiteit.

Iemand die het lastig heeft om mee te kunnen in onze haastige ( en oppervlakkige ) maatschappij kan daar behoorlijk mee worstelen.

Men noemt het ‘psychisch kwetsbaar’ zijn.

Dat klinkt al beter dan gek.

Ik ben het zelf ook wel hoor, psychisch kwetsbaar… en wellicht ook een beetje ‘hoog sensitief’… dat is niet altijd eenvoudig om mee om te gaan…

Met het oplopen van de jaren leert een mens daar wel mee leven natuurlijk… het is voortdurend proberen eigen grenzen te respecteren en te bewaken…

Sommigen vinden dit misschien een modeverschijnsel of zo…

Maar moest iedereen die psychisch kwetsbaar is met een rode neus rondlopen, dan zouden we daar wel eens behoorlijk kunnen van verschieten…

Zo’n rode neus, die houdt men liefst voor zichzelf. In de hoop dat niemand die opmerkt…

Iedereen kan iets meemaken waardoor hij kwetsbaar wordt…

Het leven kan je soms van uit een heel onverwachte hoek bij de keel grijpen.

Je weet nooit wat het voor je in petto heeft.

Gelukkig zijn er mensen die heel zorgzaam zijn.

Die de tijd nemen om heel even echt te vragen ‘hoe is het’… en ook wachten op een realistisch antwoord…

Tijd om te luisteren…

Mensen die dat doen zijn kostbaar.

Dankjewel voor je tijd.

Om te luisteren, en om af en toe tussen de lijntjes te lezen…

Dikke merci en dikke knuffel…

💛

Dag 206 Alfabet

Kleine lettertjes

In onze groep van creatief schrijven, kregen we de opdracht om aan de slag te gaan met het alfabet.

Iedere letter, in volgorde, de beginletter van een zin.

Het leidde tot verrassende resultaten.

Hier volgt mijn ‘verhaaltje’…

Als ik mij ’s ochtends vroeg uitrek in bed, zie ik Chanelleke kijken.

Beesteke toch, ben jij al wakker?

Charmeurke, zie je zitten kwispelen.

Dan er maar een gedacht van maken en opstaan.

Eerst koffie zetten, daarna komt de rest vanzelf wel.

Fantastisch is het hoe het zonlicht nu al de gordijnen beroert.

Gelukkig heb ik een hele dag om van alles te doen.

Hoe zou het met Charlotje zijn en met Aurélia?

Ik struikel bijna over Oscarke, die zorgeloos ligt te rollebollen en om zijn brokjes smeekt.

Je bent een grote sloeber en ben je alweer gegroeid? Jongen toch…

Kom Nelleke, kuis je tenen maar uit, we gaan wandelen.

Laat ons vandaag maar de grote toer doen.

Magisch schijnt de zon door een lichte nevel over de velden.

Nog even, dan gaan we op het bankje bij het water zitten.

Ooit was dit plekje mijn speelterrein.

Potverdorie, wat lijkt dat al lang geleden.

Quasi alles herinner ik me van toen.

Rennen en ravotten zonder zorgen en zonder enig idee van tijd.

Sprinkhanen vangen en kikkers najagen.

Toen waren die er nog in overvloed.

Uiterlijk ben ik veranderd, Nelleke…

Vanbinnen zit nog steeds dat kleine speelse meisje van toen.

Wijsheid groeit met de jaren, zucht ik, als troost naar mezelf toe.

Xxx… Kusje, kusje, kusje… naar de vogeltjes, de grassprietjes… en op Nellekes neusje.

Yes! Ze hebben het gehoord, hoe diep dankbaar ik ben omdat ze er zijn…

Zijn we weg nu Nelleke… eens zien of Oscarke ’t kot nog niet heeft afgebroken.

Fijne dag nog…

Misschien ook eens proberen?

Dikke knuffel

💜

Dag 205 Oscarke

In slaap gevallen

Hoe zou het zijn om Oscarke te zijn?

Zie hem liggen, lekker onverstoorbaar…

Op de plek waar hij moe werd, deed hij zijn oogskes dicht, en liet hij zich vallen.

Daar kan ik echt nog heel veel van leren.

Halt houden als ik moe word…

In plaats van doorgaan tot het helemaal niet meer gaat, of zoiets.

Als Oscarke uit zijn verkwikkende powernap wakker schiet, zit zijn energiepeil meteen in de hoogste versnelling.

Hij vliegt rond alsof zijn leven ervan afhangt.

Niks of niemand kan hem stoppen.

Hij begint nu natuurlijk ook wel ‘het beest’ uit te hangen.

Hoe hij het doet, heb ik nog niet door, maar ik vind hem in de gordijnen, op kasten, op tafels…

Ik zie hem als de onschuld zelf tussen mijn schilderspullen zitten…

Hij is op ontdekkingsreis.

Het is mooi om zien.

Schattig.

Ik probeer zijn redeneringen te volgen…

Hij kijkt waar hij precies moet gaan staan of hangen om ergens hogerop te geraken.

Ik hou mijn hart vast.

Ik heb al veel poesjes gehad… kleintjes, oudjes… veelal vondelingen…

Nog nooit hebben ze aan mijn schilderijen gekrabd die tegen de kast en muur aan staan.

Nog nooit hebben ze mijn tekenpapier dat op tafel ligt aangeraakt…

Ik weet niet of Oscarke ook doorheeft dat hij daar best geen pootje naar uitsteekt.

Natuurlijk hebben de vorige poezen wel eens over een palet met natte verfplukken gelopen…

En met verfpootjes hun tocht dan verder gezet.

Nooit met slechte bedoelingen, altijd om een beetje dichter bij mij te zitten…

Of course…

Oscarke heeft zijn eigen mening.

Trouwens is er voor hem een verschil tussen oud papier in de papierbak en enkele bladen op mijn tafel…

Ik kan enkel hopen dat het goedkomt.

Dat hij snapt wat belangrijk is en niet.

Dat hij leert wat waardevol is en wat niet.

Dat hij respecteert waar ik mee bezig ben…

De grote mensenwereld en de kleine kittenwereld… en de pleziertjes en ergernissen… Ik kan er een boek over schrijven…

Fijne dag nog…

💛

Dag 204 Geluidloos

Fluisteringen

Stt…

Luister…

Hoor je het geluid van de stilte?

Hoor je het gefladder van vlindervleugels?

Ik hoor ze opengaan en weer dichtvouwen.

Bijna onhoorbaar.

Een magische trilling.

Iedere fladderaar heeft zijn eigen fluwelige toon.

Die klinkt net als hun stoffige vleugeltjes.

Die bij elke beweging open en dicht plooien als een accordeon.

Ik wil heel stillekes blijven.

Ik wil hen niet storen.

Mijn aanwezigheid moet hen niet hinderen.

Ik wil hun lied smaken, savoureren.

Het laten binnenkomen in mijn oor.

Ik vergroot de klanken die mijn trommelvlies strelen.

Ze kleuren mijn dag.

De koolwitjes, de citroentjes, de verhakkelde aurélia’s, de vosjes, en dagpauwoogjes…

Het is een wondere wereld.

Ik verwonder me.

Ik bewonder ze.

Daarin zit de kracht van het leven.

Verwonderd blijven.

Luister hoe de stilte klinkt.

Als even de wereld vervaagt en je binnenin ook zwijgt.

Verstilling.

Stt…

Ik wens je een fijne dag.

Met veel verwondering.

Dikke knuffel.

💛

Dag 203 Vol tooi

Sterk

Zie hem staan glunderen, zo fier als een gieter.

Diepgroen als groen kan zijn.

In vol ornaat toont hij zijn schoonheid aan het landschap.

Zijn kruin is voldragen.

Ze is vol tooi.

Voltooid.

Ondoorzichtig.

Van veraf is het ene blad niet van het andere te onderscheiden.

Ze verhullen elkaar.

Geen enkel blad is misbaar, om hem te laten zijn wie hij is.

Een boom weet wie hij moet zijn.

Hij hoeft daar niet eens over na te denken.

Hij kent zijn vorm vanuit zijn wortels.

Er is geen twijfel in zijn zijn.

Hij is zichzelf.

Altijd.

Niks brengt hem van zijn stuk.

Hij staat stil en is toch vol beweging.

Hij neemt, maar geeft ons daar zoveel voor terug.

Hij zuivert trouw de lucht en mijn gemoed.

Ik hoop dat hij nog lang blijft.

Hij helpt me wanneer ik twijfel.

Ik hoef alleen maar aan hem te denken.

Merci.

Boom.

Voor jouw kracht.

Om die te delen met me…

Dikke knuffel.

Fijne dag nog.

💛