Dag 192 Stinkertje

Simpel

Als ik zo met mijn camera mijn tuin in trek, val ik van de ene verbazing in de andere.

Ik kom dan ook amper vooruit… omdat ik overal heel mooie dingen opmerk in mijn creatief paradijsje.

Mijn gemoed loopt vol verwondering, mijn mond valt gewoon open, bij de schoonheid die er te vinden is…

Dat resulteert natuurlijk in ettelijke foto’s, waar ik ook nog eens moeilijk kan van scheiden… Dat wil zeggen dat mijn computer die maar allemaal netjes moet opslaan en bijhouden… Ooit raken ze wel eens mooi geordend… al is dat een beetje ijdele hoop.

Ik heb afrikaantjes gezaaid… lage, geeltjes, dacht ik.

En sterafrikaantjes, kleinere bloemetjes, die heel goed zouden bestand zijn tegen de hittegolven die we zouden en zullen krijgen…

Stinkertjes… Ik dacht, die houden door hun geur, vast ook wel beestjes weg van de andere plantjes…

Maar de eerste reeks stinkertjes die ik had uitgeplant waren de volgende ochtend helemaal opgegeten door de slakken. Niet kaalgevreten… er stond niks meer.
Heb ik dan maar potjes bier ingegraven in de aarde, om de slakken te vangen, tijdens hun zoektocht naar fris groen…  Zie ik in de vroege morgen Nelleke het bier oplikken uit mijn slakkenvalletjes… Nee, echt, Nelleke, dat is niet de bedoeling… Het bier weer weg. En Nelleke lag vreedzaam met haar kop op haar pootjes, stillekes op de tafel, de tuin te overschouwen… ze was misschien een beetje zattekes… wie weet…

Maar dus, ik heb volgehouden met de afrikaantjes. Ik heb er weer uitgeplant, van hetzelfde zaaisel.

En het is gelukt om ze gaande te houden…
Het zijn niet enkel lage, gele… Ze komen in alle variaties en combinaties van geel, rood, oranje… en als ik zo bijna op mijn buik ga liggen om ze van heel dichtbij te bekijken, zie ik hoe dit bloemetje in al zijn eenvoud heel mooi is. Prachtig gewoon.

En dat voor een zakje zaad van 0,75 €. Ja, gek hé… voor iedereen een haalbare kaart toch?

Stinkertjes zijn niet gemeen, en alleen voor boeren of arme mensen…

Ik voel me alweer eens de koning te rijk met die kleurtjes in mijn tuin.

Mijn batterij laadt zich weer op als ik in de prachtige natuur vertoef.

Gelukkig zijn met een stinkerke…

Waaw…

Ik wens je een fijne dag.

En een opmerkzaam hart.

Dikke knuffel

💛

Dag 191 Oscarke

Spreekt voor zich

Lieve lezer,
Ik wou het nog niet eerder vertellen, maar mijn gezinnetje is uitgebreid.

Hoera !

Ik heb een tijd geaarzeld. Dan toch maar de knoop doorgehakt. Gezocht en gevonden.

Met een beetje hulp.

Oscarke is ons nieuw maatje… Hij is intussen net één week bij ons en het gaat goed.

Het is een ros katertje en hij is vooral zichzelf. Geen vervanger voor Boris. Natuurlijk niet.

Oscarke heeft geen moment getwijfeld toen ik zijn kattenmand in het midden van mijn living plaatste. Hij stond direct neus aan neus met Chanelleke. Die is nu zijn grote zus.

Oscarke ging meteen op verkenning. Keek overal in en onder, deed in een keer de hele toer… Hij kroop niet bang weg, en Nelleke vond het ok.
Het grote kittengeweld en de tomeloze energie die ermee gepaard gaat, was voor Nelleke, vooral met de grote hitte, wel wat veel… Na een uurtje crossen achter Oscar zijn gat, lag ze languit uit te hijgen op de koude vloer…

Intussen delen ze speeltjes. Delen ze een oude plaid. Delen ze de zetel…

De mooie kattenmand om in te slapen heeft Oscarke niet nodig. Hij slaapt op de boeken van de onderste boekenplank… Daar heeft hij nu nog net genoeg plaats… maar hij gaat die plek snel ontgroeid zijn, denk ik.

Oscarke eet zijn brokjes, gaat netjes in de kattenbak (dat heb ik hem niet eens moeten uitleggen, hij deed het helemaal op eigen initiatief).

Nu ik hem een weekje beter heb leren kennen, weet ik dat hij bijzonder is. Een echte verleider met zijn mooie oogjes en diepe blik, en twinkelingen… Hij heeft tandjes en nageltjes die prikken als de fijnste speldenkopjes. Hij klautert en klimt alsof zijn leven ervan afhangt.

Hij komt op schoot zitten als het hem uitkomt. Forceren haalt niks uit.

Hij spint zijn eigen toonladders met de nodige decibels… asjemenou…

Ik hou Nelleke dan soms dicht tegen me aan, en luister, met een stil verlangen dat zij ook aan het spinnen zou gaan…

Oscarke zal een buitenkat worden, die op zijn vrijheid gesteld zal zijn… dat voel ik aan mijn water… op dat gebied lijkt hij wel op mijn gemiste Boris…
Oscarke klimt nu al op het vliegenraam aan mijn achterdeur, en dan tikt hij met zijn kleine pootjes tegen de sleutels in het slot…
Ja, die sleutels worden binnen enkele weken belangrijk, want die deur moet open dan… zodat hij de grote buitenwereld kan ontdekken, op het gras kan rondjes crossen met Nelleke, overal kan aan gaan snuffelen, en in de bomen kan klimmen…
Het avontuur wacht…

Geduldig tot de tijd rijp is, voor zijn eerste pasjes buiten…

Nu nog niet… Het is nog veel te vroeg…

Dikke knuffel

Van Oscarke en van Nelleke

💜

Dag 190 Zomerboom

Coloriet

Stt...
Stillekes...
Hoor... Luister...
Het witte blad roept...
Ik buig voorover aan mijn tafel waar het zonlicht gefilterd door de gordijnen mijn blad streelt, en een ventilatorwind mijn rug beroert...
Ik leg mijn beste oor op het papier waarvan ik de bovenhoeken met aarzelende vingers aanraak. 
Zachtjes, om de sfeer niet te breken. 
Stil om niet te storen, om geen woord noch letter ongehoord te laten...
Ik schrik.
Ik ben even in de war.
Ik hoor de stem van aquarelpapier... 
een beetje waterig, een beetje, hoe zou ik het zeggen, tja...
Plotsklaps is er die alles omverblazende kreet: 'ik wil een boom'...
Ik luister wel vaker naar wat een wit blad van me wil... 
Maar meestal eindigt het in doen wat ik wil... 
omdat het draait om wat binnen in mezelf leeft, denk ik dan...
Nu niet.
Ik verzamel mijn tubekes verf en potjes poeder en penselen, ik laat me leiden... 
ik heb geen wil.
Ik doe wat ik ingefluisterd krijg.
Hoe ongeordend de kleurvlakken in eerste instantie lijken, na vele laagjes en geduldig drogen tussenin, ontstaat een boom.
Die me ongelooflijk blij en dankbaar maakt.
Ik word emotioneel en voel me intens gelukkig...
Ik heb de sfeer kunnen vatten, ik heb geluisterd, ik heb het gesnapt...
Dankjewel papier...
In stil geluister kan men vaak de meest indringende verbindingen leggen...

Fijne dag nog...
Dikke knuffel...

💛

Dag 189 Impressie van zomer

Vurig

Ik zoek wat koelte in mijn creatief paradijsje en ga languit in het gras liggen, onder mijn slaapboom.
Hij is op deze hoogzomerse dag al vroeg uit de veren.
Als het donker van de nacht wijkt voor het grote licht, vouwt hij netjes zijn toegeplooide blaadjes open en toont hij zich in vol ornaat.
Hij brengt me schaduw, net genoeg om door zijn fijne bladertooi nog het hemelsblauw van de lucht te zien.
De windgong tingelt zachtjes heldere klanken op het ritme van de zwoele bries.
Wat kan ik meer doen dan lekker luilang liggen en indommelen onder de slaapboom.
We leven in een ander ritme... 
Als hij wakker is en me verkoeling brengt, me liefdevol beschermt tegen een genadeloze zon, glijd ik traag en gestaag weg naar een andere wereld. 
Naar dromen, naar dagdromen...
Ik hoor nog net het volmaakte gezang van een verre wakkere vogel, meer niet.
En meer hoeft het vandaag ook niet te zijn.
Fijne dag nog.
Dikke knuffel.

💜

Dag 188 Volharden

Wilskracht

Wanneer ik haar voor de eerste keer ontmoette, dacht ze dat ze een engel was.
Dat ze enkel maar verkeerd terecht was gekomen.
Een foute landing. 
Ze hadden haar opgesloten, ver weg, zodat ze de familie niet zou beschamen, omdat men dacht dat ze vreemd of gek was.
Ze kon niet weg.
Ze kon nergens heen.
Ze bleef geloven in zichzelf en in een mogelijke redding, om haar aardse lot te ontkomen.
Ze bad om hulp van de engelen.
Ze was ook niet bang om aardse hulp te vragen.
Ze schreef alsof haar leven ervan af hing.
Elke dag zat ze op haar hoge bed, in lotushouding, in het prachtigste foutloze handschrift en in koningsblauwe inkt, lange brieven naar de koning te schrijven. 
Die legde ze tegen de avond voor een gesloten deur.
Iedere keer was er de hand van een nonnetje die de brief wegnam...
Een hand die haar schrijven naar de bestemmeling zou brengen...
Iedere keer hoopte ze dat Zijne Majesteit haar schrijfsel echt wel zou lezen.
Als ze dit gemotiveerd bleef volhouden, ging hij haar vast ter hulp schieten...
Dagen, weken, jaren vergleden... De tijd ging voorbij.
Hulp kwam er niet.
Hoe jong ik toen nog was, een puber, ik kon haar begrijpen...
Ik zag hoe ze gemotiveerd en vol passie elke dag aan haar zelfopgelegde taak begon.
Ze hield vol, ook al zag ze geen resultaat.
Dat hield haar gaande en staande...
Opgeven is geen optie... moet ze gedacht hebben.

Ze gaf blijk van kracht en een soort vreemde passie, die haar verder hielp, ook al was haar situatie uitzichtloos...
Ik ben haar nooit vergeten...
Het hebben van een doel, hoe klein ook, of hoe groots het ook kan zijn, kan vaak wonderen doen...
Ik heb mijn doel voor vandaag voor ogen...
Heb jij dat ook?
Warme groet, dikke knuffel...
Zorg goed voor jezelf...

💙

Dag 187 Zonnegeel

Heet circus

Het lijkt erop dat de zomer een versnelling hoger schakelt.

Mensen lopen haastiger en gejaagder, er moet nog veel geregeld worden voor het genieten van de welverdiende vakantie kan beginnen.

Koortsachtig stijgen de temperaturen op alle vlakken.

De zon steekt een aardig tandje bij.

Er komt een hete hittegolf aan.

Hoewel ik dan vaak zweterig en plakkerig binnen kruip, de gordijnen en rolluiken sluit om de koelte te bewaren, en vermoeid op de zetel ga liggen jammeren, dringen de hoogzomerse kleuren zich toch op aan mijn gemoed.

Ik zie de wereld in oranje, gele, roestige, rossige, goudokerse tinten en alle variaties er tussenin.

Dat kan niet anders zijn dan mijn geest die het donker binnenshuis compenseert met felheid.

Ik zit vreemd in mekaar.

Misschien geldt dat wel voor iedereen…

Zo liggend, bewust van de hitte buiten, en de draaiende ventilator binnen, begint mijn fantasie gestaag in gang te schieten.

Voor mijn geestesoog spelen zich kleurrijke circusachtige taferelen af die vol beweging en gewaagde manoeuvres zitten…

Ik heb het voorrecht om toeschouwer te zijn op de eerste rij.

Ik hoor opzwepende muziek en gerinkel van belletjes.

Ik hoor applaus en gejuich en gefluit tussen de tanden.

Het is hier dat inspiratie groeit.

Het is hier dat beelden en woorden ontstaan.

Op de hoogfrequente hittegolven van de dag.

Fijne dag nog.

Ik stuur een fris briesje je kant op…

💛