Een boodschap van rust

Rustig aan

Lieve lezer,
nu de lente een beetje in het land is,
heb ik beslist om even pas op de plaats te maken.
Ik wil wat stilte vinden,
in en om mezelf.
Alles rustig laten worden.
Ik ga dit doen in de natuur.
Ik wil ieder knopje zien dat zich toont.
Ik wil de lentebloeiertjes tot leven zien komen.
Ik wil de vogeltjes horen zingen.
Misschien wat platte rust, tussendoor.
En even mijn hoofd leeg maken.
De verhalen even laten voor wat ze zijn.
Wetend dat ze niet weg zijn.
Maar ik wil ze wat ruimte geven.
Ik wil ze laten rijpen,
laten groeien,
ze de tijd geven te worden wat ze willen zijn.
Ik wil wat dromen.
Wat fantaseren.

Ik wil de beelden die me overspoelen

ook wat ruimte geven.
Ze de kans geven om ook op verhaal te komen.
Ik ga me terug een beetje aarden,
met mijn handen in de grond, 
bollen en knollen planten,
onkruid wieden,
de tuin klaarmaken om de lente te ontvangen.
Ik ga wandelen.
Ik ga rustig zitten buiten,
met wat zon op mijn gezicht,
en misschien een zuchtje wind 
dat net hoorbaar en voelbaar is.
Ik ga de verstilling toelaten.

Ik weet niet hoe lang het duurt om stil te worden.
Ik heb het even nodig.
Het is een zoektocht op zich.
Ik weet niet waar die me gaat brengen.

Ik kom terug.
Dat is zeker.

Ik hoop dat ook jij even vindt wat jij nu nodig hebt.
Als je je hart volgt, loop je vast niet verloren.

Ik wil jou,
lieve lezer,
bedanken 
om trouw te lezen.
Ik geef je een dikke knuffel,
die recht uit mijn hart komt.

Tot later

💚

Dag 141 Gloeiend

Helaba

Hallo?
Ben je daar?
Jij ook?
Zijn we echt?
Of zijn we een verre herinnering?
Ik kan het niet zo goed zien in deze rode gloed.
Al goed dat we een beetje licht geven,
anders zouden we mekaar niet eens vinden.
Weet je waar we zitten?
Nee.
Niet direct.
Nee, ik kan het niet precies zeggen.
Weet jij het?
We zitten op een bedje van plantjes- en bloemenknipsels...
Iemand heeft dat vast voor ons bijgehouden,
als een eerbetoon aan al die bloemekes
die we mekaar hebben geschonken,
rond deze tijd van het jaar.
Weet je nog?
Zullen we die traditie gewoon in ere houden?
Gewoon mekaar graag zien.
Blijven houden van de liefde en van mekaar.
Nee, dan kan het niet kapot,
wat er ook gebeurt.
Ik vind het goed zo.
We houden het bedje en de gloed warm.
Niet alleen vandaag.
Voor eeuwig en altijd.
Wat denk je?
En voor wie alleen zichzelf heeft vandaag...
hou van jezelf.
Wees lief voor jezelf...
Voor eeuwig en altijd.
Wat denk je?

💗

Dag 140 Zilveren bottekes

Klem

Ik zit een beetje in het nauw gedreven.
Enfin, dat gevoel heb ik toch, al kan ik ook niet meer precies uitleggen 
hoe dat zo gekomen is.
Het lijkt wel alsof alles op me drukt.
Het komt van boven, dus zak ik naar beneden.
Het komt van links en van rechts, blijf ik maar lekker in het midden.
Het komt van onder me...
Toch maak ik me helemaal geen zorgen.
Nee, ik ben niet bang.
Ik ben voorzien op zulke gekke momenten van schijnbare tegenslag.
Ik heb namelijk zilveren bottekes.
Die trek ik aan wanneer ik mogelijks in onzekere situaties verzeilen kan.
Dit is er natuurlijk zo een.
Gek genoeg,
pas ik heel naturel in het gat waarin ik vast zit.
Het is alsof het op maat voor me is gemaakt, dat gat.
Mijn schepper is gul, zou ik zo zeggen...
geen scherpe randen,
geen onvoorziene pinnen of punten...
Gewoon rond en comfortabel is deze klem.
Misschien daarom dat ze ook zo vertrouwd aanvoelt.
Natuurlijk, ik weet wel, voor de schepper was de ene dag ook de andere niet.
Voor mij ook niet,
en wellicht ook niet voor jou.
Ik zou zeggen,
zoek maar een paar zilveren bottekes,
of iets anders om kracht en sterkte uit te putten...
Dan komen we vast allemaal uit het gat...
Goede moed.
Het komt allemaal goed.

💜

Dag 139 Vliegeren

Memory lane

Winderige dagen.

Ik vind ze behoorlijk lastig,
omdat ze me heel onrustig maken.

Het is natuurlijk wel gemakkelijk om even uit te waaien
op een meditatieve wandeling.

Zo gebeurde het dat ik eventjes terug getransporteerd werd in de tijd.

Ik mocht voor enkele centjes eendjes vissen op de kermis,
ik won een vliegertje.

Ik zie het nog zo voor me.

Het was rood en blauw, had draaiende witte vleugeltjes en een wit touw.

Ik liep heel hard om het ding in de lucht te krijgen en te houden.

Het lukte zelden.

Ik had vast niet de juiste techniek.

Ik ben niet echt een vliegeraar.

Ik zal het na al die neergestorte vliegertjes en kapotte vleugeltjes ook niet meer worden.

Dat zijn zo van die dingen die voorbijgaan,
en ongemerkt als een verre herinnering wegglijden.

Ik moest er wel aan terugdenken toen ik bij het schilderen toch een vlieger zag verschijnen op mijn blad.

Onbewust wordt weer bewust.

Hoe het allemaal werkt, daar zijn boeken over volgeschreven en colleges gevuld.

Het deed me ook terugdenken aan de madeleine van Marcel Proust, 
à la recherche du temps perdu.

Hij doopt een madeleineke in een kopje bloesemthee en dat opent zijn kanaal naar herinneringen aan zijn jeugd en zijn oudtante…

Zo zien we iets.

Zo horen we iets.

Ruiken of proeven we iets,
en we zijn vertrokken,
terug naar vroeger…

Zo gaat dat nu eenmaal met herinneringen…

Soms is dat fijn en soms is dat een stuk minder…

Maar het kneedt ons wel tot wie we zijn en geworden zijn.

Nog een fijne dag.

💛

Dag 138 Verbazing

Amai

Ik ben op uitstap geweest.

Eerlijk gezegd,
ik vond het weer een beetje tegenvallen.

Dat is echt een groot minpunt geweest, voor de rest was alles ok.

Een beetje teleurgesteld stak ik de sleutel in het slot van mijn voordeur.

Ik veegde mijn voeten aan de mat.

Mijn ogen zweefden van de grond naar het plafond
en bleven ergens in het midden,
net boven de oude lambrisering hangen.

Mijn curieuze neus groeide op slag
en mijn mond viel lichtelijk open van verbazing.

Iemand had zich toegang verschaft tot mijn huis,
maar had toch geen slechte bedoelingen gehad.

Aan de muur hingen schilderijtjes in gouden kadertjes.

Allemaal samen toonden ze me blauwe luchten,
in velerlei tinten blauw.

Het was een fantastisch gezicht.

Mijn dipje omtrent het slechte weer, dat ik had gehad,
verdween op slag.

Ach, het had niets te betekenen,
waar had ik toch mijn energie aan verloren.

Ik vond mijn dag ineens een heel stuk mooier.

Het grijze was voorbij.

Een nieuwe wereld ging weer open.

Er hing duidelijk beterschap in de lucht.

Ik wens je een allerbeste dag.

💜

 

Dag 137 Flower power

Slingers

Er waren eens…

Twee eenzame plantjes, die na heel wat inspanningen,
na de koude winter, reeds heel vroeg in het jaar,
tegelijk tot bloei waren gekomen.

Fleurke was rank en slank, met haar sierlijke lijnen en rondingskes.

Terwijl Knolleke, ondanks zijn gedrongen en ineengezakte lijfje,
toch een heel mooi bloemeke tevoorschijn had getoverd.

Qua bloei leken ze heel erg op elkaar,
wat hun diep gevoel van bij elkaar te passen versterkte.

Een attente slingerplant in de buurt,
had hun verliefde blikken opgemerkt,
en vlijde zijn ranken als een lauwerkrans om het kersverse en prille koppeltje, 

om hen wat intimiteit en privacy te geven.

Voorzichtig vonden Fleurke en Knolleke aftastend de slinger en mekaar.

Fleurke boog zachtjes mee met de wind in zijn richting,
terwijl hij bijna ongemerkt zijn arm als steuntje in haar rug aanbood.

Ze snoven beide de zoete geuren van de mengelmoes van frisse feromonen, 

en voelden een tintelende weldaad vanuit hun worteltjes naar hun bloempje opstijgen.

Ze gingen er zowaar helemaal van blozen.

De slingerplant snapte het helemaal.

Ze ontbood haar soortgenootjes om de rangen respectvol te sluiten
om Fleurke en Knolleke de ruimte te geven die ze nodig hadden,
om echt helemaal tot bloei te komen…

En met het verdere verloop…
hebben wij geen zaken.

Nog een fijne dag.

💙