Dag 145 Stil verlangen

Onstopbaar

Het is een heel rustige dag vandaag.
Bijna geen wind.
Er is zon, er zijn zachte temperaturen.
Dat verzacht ook mezelf.
Dat maakt dat ik met meer empathie naar de wereld kijkt.
Het prille gevoel van lente,
het doet iets met me.
Met mijn gemoed,
met mijn denken,
met mijn manier van zijn.
Het geeft een tedere impuls
dat het stil verlangen wekt naar bloei,
naar groei,
naar harmonie,
naar eenheid,
naar samenhorigheid,
naar verbondenheid.
Het verscherpt mijn blik,
die heel selectief
op zoek gaat naar schoonheid
en mooie opmerkelijke veranderingen
in de natuur rondom me.
Ik kan een hele dag wel met een vergrootglas
op zoek gaan naar nieuwe knopjes,
naar sprietjes en scheutjes die vandaag al
net iets anders zijn dan gisteren.
Dit is een zaterdag vol zachtheid.
Die ik ook jou toewens...
Een fijne dag nog...

💗

Dag 144 Boskes

Uitnodigend

Roodkapje is op haar lange wandeling al aardig gevorderd op haar pad.
Stilaan verandert het landschap en slingert haar weg zich verder een heel groot bos in.
Ze is aangenaam verrast door het uitnodigend en aanlokkelijk karakter ervan.
In de verte, achter de heuvels,
ziet ze hoe het hele uitspansel zich in warme oranje tinten tooit.
Dit moedigt aan om gewoon verder te stappen.
De vermoeidheid in haar benen en haar pijnlijke voeten,
voelt ze niet meer,
zo vervuld is ze van de schoonheid en de voedende stilte om haar heen.
Ondanks de vallende avond krijgt ze het warm en knoopt ze haar jasje los.
Dit heeft iets van vroege lente,
en daar heeft ze die hele lange en donkere winter,
zo hard naar verlangd.
Eventjes, heel kort maar,
flitst de waarschuwing van haar moeder en grootmoeder door haar hoofd:
pas op voor de grote boze wolf.
Nee, van dat akelige dier is geen spoor te bekennen.
Waarom zou ze zich daar trouwens zorgen over maken.
Ze neemt zich voor om te genieten van de sfeer,
van de kleuren, 
van het avondlijke gefluit van de vogeltjes op de boomtakken,
en van het gekraak van blad, mos en gras onder haar schoenen.
En die geur van dat bos, zo puur natuur,
geeft haar een gevoel van eenheid met zichzelf en haar omgeving,
die reinigt haar gemoed.
Dit is haar ongestoorde me-time,
die is haar dierbaar,
omdat hij kostbaar en zo zeldzaam is.
Nee, die pakt niemand haar af.
Hier is geen ruimte voor angst en beslommeringen...
Gewoon genieten.

💚

Dag 143 De Nellekes

Big band

Het is een heel bijzondere dag vandaag, toch voor de Nellekes.
Die hebben namelijk een muziekband opgericht.
Nellie zingt al heel lang, haar hele leven eigenlijk.
Ze is ongelooflijk goed in de hoge tonen, en ze kan ook aardig goed grunge.
Boris en zijn vriendjes verzorgen de backing vocals.
Die produceren meer vioolklanken, soms een beetje snerpend,
maar die doen heel wat met het gemoed van de luisteraars.
Af en toe sluipt er zelfs een welgemeende en goedgeplaatste miauwklank tussen.
Mijn living hebben ze omgetoverd tot repetitielokaal.
Als ik in mijn eigen kot nog een beetje rust wil vinden, moet ik ergens ver weg kruipen, of nog beter: alweer eens op stap gaan.
Eerlijk gezegd...
ik luister nu al weken naar de repetities van de Nellekes,
en mijn hart smelt wanneer ik ze aanhoor.
Ze zijn trouw op post.
Ze houden zich stipt aan hun planning.
En doen heel erg hard hun best...
Ik ben misschien een beetje bevooroordeeld,
maar ik denk dat,
als ze zo verder doen,
er wel eens iets heel groots kan in zitten.
Met veel oefenen vullen ze straks wel drie of meer Sportpaleizen...
Toen ik dat daarstraks even liet vallen,
zo tussen de soep en de patatten in,
aanhoorden ze dat bericht met heel veel waardigheid,
en vol bescheidenheid.
Hier zit muziek in.
Potentieel.
Groei.
Progressie.
Steeds beter worden.
Dankjewel Nellekes, om mijn dag op te fleuren...
Dikke kus.

💜

Dag 142 Creatief in de lappenmand

Experimenteel

In de lappenmand. Alweer... Pff...
Wie niet?
We zijn met velen... Elk in zijn mand... Pff...
Even de boel de boel laten zijn.
Rustig blijven en bekomen.
Maar de lappenmand van een 'kunstenaar' is een vreemd iets.
Terwijl ik lig te 'rusten' of toch iets wat dat moet benaderen,
en mezelf een beetje zielig vind, en me afvraag: 'waarom nu dit weer?',
blijven de creatieve ideeën zich toch hun weg naar buiten zoeken.
Als ze zich zo talrijk aandienen,
is het héél moeilijk om me te bedwingen,
en om niet als een vief springkonijn op duracel batterijen
vanuit mijn mand naar mijn tekentafel te wippen.
Gaan zitten, doen zoals anders,
alsof het de normaalste zaak van de wereld is.
Koortsig en vol haperingen werk ik een nieuw idee uit.
Het is decades (amai, wat klinkt dat lang, maar het is echt wel zo!) geleden 
dat ik nog eens zacht pastelkrijt in mijn handen had.
Het voelt goed en vertrouwd om het met mijn vinger uit te wrijven
over papier dat er wellicht niet eens voor geschikt is.
Het creatieve beest in mij is gewekt.
Gesso, acrylbinder en andere middelen worden ingezet
en samengevoegd 
om te kijken wat er kan komen uit dit experiment,
gegroeid vanuit de lappenmand.
De zon lacht me tegemoet.

En als ik zo buiten kijk nu,
ga ik de lappenmand buiten zetten.
Ik kruip er tevreden terug in.
Ik kan nu met een gerust en vervuld gemoed een volgend verkwikkend dutje doen.
Het komt allemaal wel goed.
Met tijd en boterhammen...

En eerlijk gezegd...
Ik begon jullie al aardig te missen...

Ik heb wat zitten prutsen aan de layout hier... Ik wou er wat lentegevoel in stoppen... 
Ik wens je nog een fijne lentedag.

💙