Dag 101 De poort

Rustig blijven

Op de rand van een nieuw begin,
zit ik stil op de uitkijk.
De plek waar ik zit, 
zit vol vuur en vol passie.
Toch blijf ik rustig zitten.
In het groeiend verlangen om door te gaan,
ligt de kiem voor wat komen kan.
Hier liggen kansen,
die ik kan nemen, of kan laten.
Kan ik zo de toekomst sturen,
bijsturen, vraag ik me af.
Ik weet het niet.
Geen mens die weet wat komt.
Het leven doet toch wat het moet doen.
Ik voel het licht al op mijn zij,
het geeft kracht,
en moed.
Het wijst op een vervolg.
Het is een knipoog naar morgen.
Ik laat de klaarte binnen stromen.
Er tekent zich iets af door de poort naar meer.
Ik zuig mijn longen en hart vol hoop.

Straks sta ik op,
en ga ik verder.
Eén stap verder dan waar ik daarnet stond.
De reis zet zich door.
Ik sluit mijn ogen,
en rust nog even uit.
Ik heb vast een hele weg te gaan.

💗

Dag 100 Een beetje feest

Een patchwork van 100

Op deze honderdste dag bloggen,
heb ik me qua beeld een klein beetje laten gaan.
Wat primitief en misschien onnozel,
heb ik vakjes gekleurd, met alle stiften in mijn doos.
Dat mag, op zo'n dag, vind ik.

Wat is het allemaal heel snel gegaan...
Toen ik eind september, na wat zoeken op layout en vormgeving,
en onkundig aan dit blogavontuur begon, wist ik niet wat het zou worden.
Het moest zeker iets creatiefs zijn.
Schilderen, tekenen en schrijven... dat zit in mijn hoofd, in mijn ziel en mijn hele lichaam, dus daar ontstond de naam 'het creatief paradijsje'.
Oef, de naam creatiefparadijsje.blogspot.com, bestond nog niet.
Gelukkig maar, want ik had geen alternatief in mijn mouw zitten.
Daarna heb ik even rondgelopen als een kip zonder kop, eer ik de moed had verzameld om op 27 september 2018 voor de eerste keer op de 'publiceer-knop' te drukken.
De eerste keer, altijd spannend, verrassend, en wat beangstigend... 
het blijft dan ook een sprong in het diepe onbekende.
Vandaag sta ik honderd blogposts verder.
Ik heb mijn weg gevonden.
Niet dat ik alle technische details ken hoor... zeker niet.
Maar goed, het lukt best.

In de tijd dat ik bezig ben hiermee, gebeurt van alles.
De ene dag is de andere niet.
Er gebeurden dingen met mensen waarom ik geef, en met mezelf.
Ik dein ook mee op het ritme van de tijd.
Soms gaat alles vanzelf.
Soms werkt er het een en ander tegen.
Soms gaan er emoties in de weg zitten.
Soms sijpelt mijn eigen verdriet of vreugde in een beeld of een tekst.
En soms geeft dat net de aanzet om iets te verwerken of om verder te komen.

Ik schrijf al heel lang, voor mezelf.
Maar dat is net iets anders dan schrijven en gelezen worden.
Het geeft hoe dan ook een kwetsbaarheid,
of het nu over mezelf gaat, of een verzonnen verhaaltje is, of een melange van alles.
Er zijn momenten van twijfel.
En momenten van zekerheid.
De slingerbeweging van het leven,
daar ontsnap ik niet aan.
Ik bedank je, lezer, voor de voorbije honderd dagen.
Ik moet nu gaan,
op weg naar morgen.

Merci
Tot morgen?

💚

Dag 99 Dagdromerij

Het kan wel eens gebeuren dat ik totaal onverwacht in dagdromerij word meegesleept...
Nee, het is niet precies dat, maar het is iets wat me overkomt.
In het creatief paradijsje is natuurlijk niets aards of hemels me vreemd.
Ik laat het gewoon zijn gang gaan.
Op een van die dromerijen stond ik plots oog in oog met een roze olifant, die zei dat hij Pinky heette.
Weinig origineel zul je denken.
Maar zo ging het.
Hij keek me verwachtingsvol aan en ik ontsnapte niet aan zijn blik. Die grote ogen met heel veel diepgang, leken me zelfs te betoveren.
Hoe meer ik mee gleed in zijn wereld, hoe minder hij op een olifant leek.
Waar zijn grote oren hoorden te zitten, zaten wat schaarse, losse, lange haren, die toch op de een of andere manier heel goed bij hem pasten.
Hij praatte door zijn slurf, alsof het een megafoon was. Ik kon dan ook heel goed horen wat hij me zei.
Hij zei dat alles wat ik meende te zien, enkel een vermomming was, om te ontsnappen aan de kudde waartoe hij in werkelijkheid behoorde.



De waarheid was, dat Pinky zijn eigen waarheid had.
Het zou te ver leiden om zijn hele verhaal te doen, maar wat ik begreep was dat het ging om een ernstig geval van identiteitsverwisseling... 
Hoe dan ook.
Pinky was Pinky niet.
En toen werd ik wakker, uit mijn dagdroom.

💙

Dag 98 Speels

Serieus?

Het leven...
Het gaat snel.
Steeds sneller.
En het wordt ook gauw zo serieus.
Er valt zoveel te dragen,
aan last, aan zorgen...
en vaak overheersen de kwade dagen de goede...
Waar is de tijd naartoe, 
van onbezorgdheid,
van spelen...
Waar is dat kind in ons gebleven?
Is het weg?
Ik hoop althans van niet.
Want, echt waar, 
ik wil dat niet kwijt, dat kind...
Ik kreeg op mijn zesde een pakje viltstiften, en er zat turkoois bij.
Die kleur was fantastisch, maar ik durfde die stift niet eens gebruiken,
ik had schrik dat ze zou opdrogen, of leeg raken... 
Toen ik dit meisje hier tevoorschijn zag komen in mijn creatieve bui, zag ik het weer, met dat turquoise vestje...
Dat kind van zes.
Eentje dat graag holde en speelde.
En zich vooral zonnige dager herinnert.
Eentje dat sowieso in de plassen sprong als het geregend had, met haar bottekes aan.
Die speelsheid terughalen, brengt een heel andere energie op gang.
Ze brengt kleur en fantasie en verhalen en dromen en een wereld met vreemde wezentjes, feeën, elfen, kikkers en draken en zo veel meer...


Ze vergeet de tijd,
en vult die met 'zijn'.

Meisje van toen, ik zie je graag...
Welkom in mijn wereld.

💙

Dag 97 Een nieuw jaar

Met deze overdaad aan kleur,
vlieg ik het nieuwe jaar in.
Ik wens je van ganser harte
een vriendelijk, warmhartig, genegen start bij dag één,
en de wens dat het zo mag blijven tot de laatste dag.
Ik hoop op veel geluksmomentjes die je kan samen rijgen tot een prachtig parelsnoer.
Sprokkel liefdevolle herinneringen,
daar kom je al een heel eind mee.
Voor de mindere dagen,
wens ik je sterke schouders,
een schouder om op uit te huilen,
en steun van zielsverwanten,
van hier op aarde 
of van ver hierboven.
Ik wens je troost bij verdriet.
Een lach bij geluk.
Goede moed en doorzettingsvermogen om te veranderen wat veranderen kan,
kracht om te aanvaarden wat niet te veranderen is,
en heel veel wijsheid,
om het verschil te zien tussen beide.
Dat is een heel oude wijsheid, waar ik mezelf graag aan herinner.
Doe het goed,
dit jaar.
Stel het wel.
Dankjewel voor het lezen.
Dat wordt heel erg gewaardeerd.

Knuffel.
💛

Dag 96 De natuur helpt een handje

Dit is het...

Alweer een donkere dag.
Het is me nogal wat, dacht mijn gemoed.
En ze duwde me nogal hardhandig de deur uit.
Ik zou en moest naar buiten, vond mijn gemoed...
Er is geen beter medicijn dan buiten bezig zijn.
Ik trok met nog wat tegenzin mijn blauwe galoches aan,
en mijn tuinhandschoenen.
Ik ging een beetje takken zagen, met de hand, wel te verstaan.
Hoe ik ook opzag tegen het dwingende van datzelfde gemoed,
ik voelde hoe er toch opklaring kwam van het donkere, en weemoedige...
Ik ademde diep in en uit...
De lucht is vochtig, en wat koel, in de vroegte...
De meesjes en andere vogeltjes hielden me gezelschap...
Kipjes stonden op de uitkijk. 
Chanelleke hield toezicht op de bezigheden.
Dankuwel, duister gemoed...
Het gaat heel wat beter nu.
Ik krijg zelfs energie... 

Een gemoed is zelden tevreden met half werk.
Na de middag, ben je gek, onder een fleeceke?
Tuurlijk niet... Wandelen.
Met Chanelleke.
Terwijl ik voet voor voet op weg ging, begon te denken dat ik geen idee had wat ik op deze blog moest posten.
Mijn hersenen pijnigen, deed alleen maar zeer, maar er kwam niets.
Plots sprong ik als een veer omhoog, 
toen ik een stuk boomschors ontdekte aan de rand van mijn pad.
Ik nam het in mijn handen, ik voelde hoe het in mekaar stak, ik rook eraan...
Ik snoof een stukje verdwaalde natuur binnen.
Hoe kunnen ze het zo passend maken voor mij, vroeg ik me af.
Ik ben dol op structuren, op knoesten, grillige vormen.
En die kleur...
Ik word gelukkig van het zien van die mengeling van gebrande siena, 
gebrand oranje, met een vleugje oker. 
Natuurlijk zitten er nog tinten tussenin, maar die bruine aardse kleuren waren belangrijk,
om me te doen beseffen dat ik een 'kleur-mens' ben.
Zwart-wit, echt, da's niets voor mij...
En soberheid, dat kan toch ook met kleur...
Eindelijk.
Ik ben weer waar ik moet zijn.
Nu jullie nog...

💚

Dag 95 Tik tik tik

Opdringerig

De tijd dringt.
Hij klopt op de deur van het voorbije jaar.
Hij is opdringerig.
Hij wil me doen nadenken over wat voorbij gegleden is dit jaar.
Hij wil me per se attent maken op het feit dat ik nog geen enkel goed voornemen heb geformuleerd voor het jaar dat trappelend op de dorpel van de deur naar het nieuwe jaar staat te wachten.
Ik heb nog geen enkele goede intentie klaarzitten in mijn volle hoofd.
En dat terwijl sommigen hele lijsten hebben gemaakt.
Volle to-do-lijsten.
Bucket-lijsten als overvolle emmers,
waar af en toe wat gedruppel over de rand spat
als de wind zich er aanmatigend mee moeit.
Niks van dit alles hier.
En toch,
als ik eerlijk ben,
kom ik er niet onder uit.
Er is echt geen ontsnappen of ontkomen aan.
Ik neem me voor mijn gevoel en mijn intuïtie te volgen,
en door te gaan op het pad dat ik voor en achter me zie.
Een pad vol inspiratie, vol creativiteit en kunst.
Speciaal is dit voor mij natuurlijk niet.
Het is een tweede natuur.
Het is een instinct,
iets oncontroleerbaar, iets onstuurbaars 
dat me drijft in de richting van datgene
dat me altijd redding biedt op moeilijke dagen,
en immens veel voldoening en kracht op de andere momenten.
Want ik ben een believer.
Ik geloof echt dat kunst de wereld kan redden.
Een utopie?
Nee hoor.
Bijlange niet...
Gewoon proefondervindelijk ondervonden.
Creativiteit is top!

En als we allemaal samen met mildheid, zorg en liefde
naar onszelf, naar mekaar, naar de natuur kijken,
dan komen we stapje, per stapje,
dichter bij een wereld waar het goed is om in te leven...
Een utopie?
Nee hoor.
Wel een streven,
een doel.
Nog een fijne zondag, 
op de valreep bijna van oud naar nieuw...

💙