Dag 10 Tederheid

Een mensenpaar 

Ze kijken elkaar liefdevol en vertederend aan. 

In zijn blik zit de zachtheid,

en mildheid die de sporen van een turbulent verleden verdrijft.

Zij houdt zijn kraag vast, 

ze wil hem naar haar toe trekken, 

hem dichter aanhalen.

Hij legt zijn hand bij haar hoofdkussen.

Heel dicht bij mekaar zijn ze gekomen. 

Ze hebben geen woorden meer nodig 

om te vertellen dat ze vervuld zijn van mekaars aanwezigheid.

Alles is goed nu.

Alles wordt weer mogelijk.

💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙

Ik noem het een 'stitched collage'. 

Stukken papier aan elkaar genaaid, die me verrassen. 

De stiksels vertellen hun eigen verhaal.

Onzeker en vol twijfel, durfde ik niet te schilderen op mijn origineel genaaid blad. 

Ik nam een kopie en werkte daarop verder, en dat enkel en alleen om mijn twijfel te verdrijven, 

en mijn werkstuk niet te verknoeien. 

Het heet: gebrek aan durf. 

Maar daar geraak ik ooit wel overheen.

De oorspronkelijke stitched collage,
herken je de lijnen in het beeld hierboven?

En als de stukken papier en de draden samen een verhaal spinnen, 

sta ik versteld van wat er komt, 

wanneer ik me laat leiden door wat ik onbewust al op het papier aanwezig zie.

Dit wordt zeker vervolgd.

💚