Dag 113 Hartjesweide

Overvloed

Ik heb een groot hart en het hangt aan de schouw...
Weet je nog wel?
Ik vond het een beetje sneu voor het hart, voor mezelf en iedereen.
Ik dacht: ik moet iets doen. Moet!
Ik heb dat grote hart opengepeuterd, en wat bleek?
Het zat vol grote-harten-zaadjes.
Ik direct de keuken in gestormd, een kanjer van een pot gezocht, om ze in te verzamelen.
Ik ben naar buiten gehold,
naar de uitgestrekte weide achter mijn huis.
Ik heb met breedvoerige bewegingen de zaadjes uitgestrooid.
Vervuld van heel veel liefde en krachtige intenties, 
zijn ze zachtjes tussen het sprieterige gras en de korrelige aarde gevallen.
Ze hebben zich genesteld,
om te wachten op rijpheid, 
op het juiste moment...
Deze morgen, kon ik mijn ogen niet geloven...
In de winter nog, en op de drempel van een koude prik, zag ik overal verspreid, 
rode hartjes blinken in de eerste zonnestralen van de dag.
De hartjes slingerden zich een weg naar het licht.
Hoe mooi,
hoe onbeschrijflijk mooi,
zag ik ze allemaal samenwerken,
samenspannen,
om hun boodschap van liefde en vriendschap,
en verbondenheid,
zomaar alsof het de vanzelfsprekendheid zelve was,
de wereld in sturen.
Dit was pure overvloed, 
en voeding voor hart en ziel.
Ik werd helemaal warm van hun gulheid en vrijgevigheid,
toen ze bijna ongemerkt mijn handen vulden.
Deel ons uit.
Deel ons uit...
Ze waren gekomen met een boodschap,
met een missie...
Hartjes uitdelen. 
Zo is het goed.
Hier is er alvast eentje voor jou...

💗