Dag 118 Wachten

Kroezels

Ik wacht op de toekomst.
Ik doe dat al mijn hele leven.
Wachten.
Rustig wachten.
Tot het overgaat.
Tot het voorbij is.
Tot het komt.
Tot het weer beter is.
Tot ik het vind.
Tot ik...
Begrijp je dat?
Ik krijg er een blauwe puntneus van en gekke kroezels in mijn haar.
Ik sla stilaan alle kleuren van de regenboog uit.
Dat is wat al dat wachten met me doet.
Eerst had ik het niet eens in de gaten, maar nu dringt de conclusie zich wel op,
dat wachten geen zoden aan de dijk brengt.
Ik heb diep nagedacht en ik kom tot de slotsom dat het tijdverspilling is.
Gisteren ging ook wachtend voorbij en eergisteren en de dag ervoor...
Als ik niet oplet, gebeurt dat eveneens met vandaag en morgen en met de dag erna...
Ik ga ermee stoppen.
Eindelijk bewust leven in het nu.
Dat klinkt alvast heel erg mooi.
Ik ga me wel snel beter voelen dan.
En weer tijd hebben voor alles waar ik niet aan toe kom.
Dit is het begin.
Er ligt een hele nieuwe dag in het verschiet.
Groetjes,
enne...
tot morgen.

💚