Dag 191 Oscarke

Spreekt voor zich

Lieve lezer,
Ik wou het nog niet eerder vertellen, maar mijn gezinnetje is uitgebreid.

Hoera !

Ik heb een tijd geaarzeld. Dan toch maar de knoop doorgehakt. Gezocht en gevonden.

Met een beetje hulp.

Oscarke is ons nieuw maatje… Hij is intussen net één week bij ons en het gaat goed.

Het is een ros katertje en hij is vooral zichzelf. Geen vervanger voor Boris. Natuurlijk niet.

Oscarke heeft geen moment getwijfeld toen ik zijn kattenmand in het midden van mijn living plaatste. Hij stond direct neus aan neus met Chanelleke. Die is nu zijn grote zus.

Oscarke ging meteen op verkenning. Keek overal in en onder, deed in een keer de hele toer… Hij kroop niet bang weg, en Nelleke vond het ok.
Het grote kittengeweld en de tomeloze energie die ermee gepaard gaat, was voor Nelleke, vooral met de grote hitte, wel wat veel… Na een uurtje crossen achter Oscar zijn gat, lag ze languit uit te hijgen op de koude vloer…

Intussen delen ze speeltjes. Delen ze een oude plaid. Delen ze de zetel…

De mooie kattenmand om in te slapen heeft Oscarke niet nodig. Hij slaapt op de boeken van de onderste boekenplank… Daar heeft hij nu nog net genoeg plaats… maar hij gaat die plek snel ontgroeid zijn, denk ik.

Oscarke eet zijn brokjes, gaat netjes in de kattenbak (dat heb ik hem niet eens moeten uitleggen, hij deed het helemaal op eigen initiatief).

Nu ik hem een weekje beter heb leren kennen, weet ik dat hij bijzonder is. Een echte verleider met zijn mooie oogjes en diepe blik, en twinkelingen… Hij heeft tandjes en nageltjes die prikken als de fijnste speldenkopjes. Hij klautert en klimt alsof zijn leven ervan afhangt.

Hij komt op schoot zitten als het hem uitkomt. Forceren haalt niks uit.

Hij spint zijn eigen toonladders met de nodige decibels… asjemenou…

Ik hou Nelleke dan soms dicht tegen me aan, en luister, met een stil verlangen dat zij ook aan het spinnen zou gaan…

Oscarke zal een buitenkat worden, die op zijn vrijheid gesteld zal zijn… dat voel ik aan mijn water… op dat gebied lijkt hij wel op mijn gemiste Boris…
Oscarke klimt nu al op het vliegenraam aan mijn achterdeur, en dan tikt hij met zijn kleine pootjes tegen de sleutels in het slot…
Ja, die sleutels worden binnen enkele weken belangrijk, want die deur moet open dan… zodat hij de grote buitenwereld kan ontdekken, op het gras kan rondjes crossen met Nelleke, overal kan aan gaan snuffelen, en in de bomen kan klimmen…
Het avontuur wacht…

Geduldig tot de tijd rijp is, voor zijn eerste pasjes buiten…

Nu nog niet… Het is nog veel te vroeg…

Dikke knuffel

Van Oscarke en van Nelleke

💜