Dag 85 Goudvoer

Oef... oef... oef...

Nu was ik toch ongerust over de witte vogel in het te kleine ei, die ik gisteren tussen de mezenbolletjes had gespot...
Hij had me aan het denken gezet.
En in deze kersttijd, wil ik wel al eens een extra goede daad stellen.
Ik heb het beestje behoedzaam benaderd, en ik heb hem uit zijn ei geholpen.
Toen ik zo bezig was, legde hij dankbaar zijn vermoeide kop op mijn schouder.
Ik nam hem mee binnen, in de warmte.
Ik maakte een nestje van een fleece dekentje.
Ik zocht naar wat ik hem te eten zou kunnen geven.
Ik herinnerde me dat ik een grote glazen bokaal staan had, op een verweerde plank, in een oude kast, waar magisch voer in zat.
Ik heb dat altijd bij de hand,
voor situaties waarin de nood heel hoog is.
Wel, dit was nu zo iets, vond ik.
Ik haalde de gouden parels uit de pot, hield ze in mijn handen, om ze op te laden met alle mogelijke energie en positiviteit die ik bezat.
Ik ging voorzichtig naast hem zitten, en toonde hem wat ik hem wilde geven.
Zijn ogen werden als bij wonder helder geelgroen.
Zijn pluimpjes veranderden als bij toverslag in een frakje van alle mogelijke tinten geel en oranje. Hij groeide, en legde weer zijn kop op mijn schouder.
Dan opende hij zijn bek, die ook van zwart in oranje was getransformeerd.
Ik voederde hem voorzichtig,
omzichtig,
balletje, per balletjes, puur goudvoer.
Hij piepte een symfonie van dankbaarheid in mijn oor...
En ik voelde me verbonden met die verdwaalde vogel.
We hadden plots een band.
Ik wist dat hij, zelfs als hij klaar was om zijn vrijheid te kiezen,
altijd mijn bondgenoot zou zijn.
En als ik iets in dit leven geleerd heb is het wel,
dat men in het leven nooit te veel bondgenoten kan hebben.

💙