Dag 178 Stil verdriet

Woelig

Het zijn moeilijke dagen.
Dagen nadat Julie in Schilde, langs het Albertkanaal vertrok met de fiets,
maar nooit op haar bestemming aankwam.
Verkracht.
Vermoord.
Het zou niet mogen gebeuren.
Het zou nooit mogen gebeuren. 
Nergens.
Met niemand.
Er gaat een woelige schokgolf door me heen.
Ook woede.
En ook veel verdriet.
Ik denk aan veel slachtoffers die zwijgen en gezwegen hebben.
Die nooit woorden vonden voor wat hun overkwam.
Ik denk dat er mensen stilletjes zitten te huilen, en zich geen raad weten.
Die niet weten waarnaartoe met oud en stil verdriet.
Ik wil iedereen die het lastig heeft, 
die treurt,
die bedroefd is,
die verontwaardigd is,
die overweldigd is,
die kwaad is,
die zwijgt,
die raast,
die op zichzelf terugplooit
of die schreeuwt,
een hart onder de riem steken.

Ik vond voor mezelf een beetje troost in het aan de slag gaan met kinderwaskrijtjes,
primitieve encaustiek... 
Een huilend innerlijk kind ook een arm om de schouder slaan, 
en wensen dat zoiets nooit meer gebeurt.

Een dikke knuffel
voor iedereen die er eentje nodig heeft.

💙