Dag 179 De gids

Steuntje

De vuurtoren is groot en sterk.

Hij valt op met zijn rood en wit gestreept kostuum.

Nog meer door zijn licht dat hij laat schijnen over de rimpelige, of vaak woelige watervlakte.

Hij geeft veiligheid.

Hij geeft richting aan wie de koers kwijt is geraakt, op de wilde golven van het leven.

Hij staat even rustig in het rond te kijken.

Diep het land in, uit zijn comfortzone, merkt hij een klein mensje op.

Eentje dat bang is, niet goed weet waarheen, denkt de vuurtoren.

Hij stapte van zijn stelling, met grote passen, in de richting van het mensje.

Het was een jongetje.

Zo verdwaald en verloren was hij, dat hij toeliet, zonder bang te worden, dat de grote vuurtoren zijn lange arm rond zijn schouders legde.

Troostend en zachtjes en heel warmhartig tikte hij op het manneke zijn rugske.

Laat me je helpen, lieve vriend…

Laat me de gids zijn, die je zal leiden…

Het kereltje liet alle hulp en steun toe… en liep met de grote wit-rode toren in de richting van zijn verwarring.

De toren was even van zijn stuk gebracht door de chaos die hij zag naderen.

Alle kleuren, klanken, tonen, vormen, lichten en donkertes, alles krioelde door mekaar.

Maar hij bleef kalm. De jongen ook.

In de hoed van de toren ging het zwaailicht branden.

Het verlichtte de verwarring.

Die smolt weg als sneeuw voor de zon.

Het manneke prevelde bijna onhoorbaar, wel honderd keer na mekaar… dank, dank, dankjewel…

Dat hoefde hij niet te doen.

Ook de toren prevelde, dank, dank, dankjewel…

Grenzen waren verlegd.

Dank gezegd en hulp aanvaard in dankbaarheid.

Zo mooi en gemakkelijk kan het zijn.

Dankjewel.
Fijne dag nog.

💛