Dag 199 Een ruiker

Voor jou

Ik noem mezelf geen kunstenaar.

Ik ben geen ‘artiest’.

Ik noem mezelf schilder noch schrijver…

Het is vreemd hoe er vaak etiketten gekleefd worden op mensen, alsof dat helpt te begrijpen hoe ze zijn en leven, en hoe ze in de wereld staan.

In mijn creatief paradijsje weet ik nooit op voorhand hoe de dag gaat uitpakken.

Ik sta soms op met ideeën in mijn hoofd, waar ik zo snel mogelijk aan hoop te beginnen. Maar vaak deemstert de kracht in die sterke aanloop weg door de taken die eerst dienen te worden volbracht… en blijft er niks over van die energie bij aanvang van de dag. Ik geef toe, dan kan ik wat wegzakken in moedeloosheid… ook al is ‘opgeven is geen optie’ mijn levensmotto.

Na de middag heb ik mezelf weer een beetje bijgespijkerd en ga ik toch in mijn atelier aan de slag.

Ik had gisteren nog een boom geschilderd en er was verf overgebleven op mijn palet.

Zuinig zijn is mij met de paplepel meegegeven. Niks verspillen dus.

Met propjes keukenpapier (alweer geen vers velletje) deppen in de restjes verf en deppen op een blad… Dat geeft alvast een mooie start voor een volgend werk.

Op die curieuze mix van groenen, gelen, blauwen… komt dan iets tevoorschijn.

De ronde vormen lijken wel bloemen te kunnen worden.

Misschien is het hoogtijd om mezelf even in de bloemetjes te zetten… Ik voeg kleuren toe in dunne laagjes acrylinkt… Het wordt een boeket.

Terwijl ik zo bijna gedachteloos vlekken maak en verder klieder, laat ik iedereen als in een droomzweem de revue passeren… wie heeft er nog een bloemetje nodig…

Ja, die en die… die zou dat kunnen gebruiken…

Ik schilder niet alleen voor mezelf. Ik hoop dat iedereen die bij me is als ik bezig ben voelt dat ik met een liefdevol hart een beetje bijdraag aan een hoopvol of positief gevoel…

Ja, dat is het proces van mijn schilderen…

Zo gaat het.

Mijn dagelijkse bezigheid is niet enkel loslaten.

Het is ook geven.

Dat maakt me gelukkig.

Ik hoop dat je blij bent met mijn ruiker bloemetjes.

Het is graag gedaan.

Fijne dag nog.

💚