Dag 202 Ontmoeting

Verweven

Op een hete zomerdag in de vooravond, toen de grote gouden zon al plannen maakte om weg te zakken in de ondergang, en ik al wat meer adem leek te krijgen met het uitzicht op een nacht die misschien wat verkoeling zou brengen, ging ik tegen de grote bamboestengel bij de waterbron aanleunen.

Die bamboe is reuzegroot en staat stevig, door zijn diepe en ver uitgestrekte worteltenen, en houdt me prima recht als ik er tegenaan sta. Het is een plek voor bezinning. Daar kom ik tot mezelf.

Maar toen ik er ging staan met mijn rug mooi rechtop, begon mijn lange rode haar zich rond de bamboe naar de top te slingeren en realiseerde ik me dat ik vast zat en onmogelijk nog weg kon komen.

Ik stond er al een hele tijd. Ik voelde me kwetsbaar en toch was ik niet echt bang… Ik kon mijn hoofd bewegen. Ik keek omhoog, omlaag, links en rechts…

Ik leek wel naakt, iets verhullen kon niet meer.

Ik voelde alle gedachten, alles wegstromen, ik was leeg. Maar heel bewust van de leegte.

Ik richtte mijn blik op, ik voelde een aanwezigheid, een nabijheid en ik keek recht in de ogen van de zon.

Zij was een oude ziel, een oude planeet, de bron van leven… ja, ze had vast een boodschap voor me. Ze had verhalen die door haar ziel waren warm gehouden…

Ze keek. Ik keek zonder aarzelen, zonder argeloosheid terug.

Toen ik volstroomde met haar kracht en haar woordeloze zinnen, voelde ik me intens verbonden met alles wat me gewoonlijk mijn petje te boven ging. Ik begreep alles.

De diepe connectie die we maakten alsof het de vanzelfsprekendheid zelve was, was heel intens. De zon spon haar rode haren langs de bamboe verder omhoog, gouden draden, naar boven, voor het oog niet meer te zien, diep het uitspansel in…

Ze slingerde zich gracieus naar haar plek waar ze kon rusten.

Ik kwam moeiteloos los van de bamboe…

Vol van een doorvoelde ervaring, die me bijblijft…

Er is meer tussen hemel en aarde dan wat ik zie, hoor, voel…

In stilte is veel mogelijk.
Geniet van je dag.

Dikke knuffel.

💜