Dag 205 Oscarke

In slaap gevallen

Hoe zou het zijn om Oscarke te zijn?

Zie hem liggen, lekker onverstoorbaar…

Op de plek waar hij moe werd, deed hij zijn oogskes dicht, en liet hij zich vallen.

Daar kan ik echt nog heel veel van leren.

Halt houden als ik moe word…

In plaats van doorgaan tot het helemaal niet meer gaat, of zoiets.

Als Oscarke uit zijn verkwikkende powernap wakker schiet, zit zijn energiepeil meteen in de hoogste versnelling.

Hij vliegt rond alsof zijn leven ervan afhangt.

Niks of niemand kan hem stoppen.

Hij begint nu natuurlijk ook wel ‘het beest’ uit te hangen.

Hoe hij het doet, heb ik nog niet door, maar ik vind hem in de gordijnen, op kasten, op tafels…

Ik zie hem als de onschuld zelf tussen mijn schilderspullen zitten…

Hij is op ontdekkingsreis.

Het is mooi om zien.

Schattig.

Ik probeer zijn redeneringen te volgen…

Hij kijkt waar hij precies moet gaan staan of hangen om ergens hogerop te geraken.

Ik hou mijn hart vast.

Ik heb al veel poesjes gehad… kleintjes, oudjes… veelal vondelingen…

Nog nooit hebben ze aan mijn schilderijen gekrabd die tegen de kast en muur aan staan.

Nog nooit hebben ze mijn tekenpapier dat op tafel ligt aangeraakt…

Ik weet niet of Oscarke ook doorheeft dat hij daar best geen pootje naar uitsteekt.

Natuurlijk hebben de vorige poezen wel eens over een palet met natte verfplukken gelopen…

En met verfpootjes hun tocht dan verder gezet.

Nooit met slechte bedoelingen, altijd om een beetje dichter bij mij te zitten…

Of course…

Oscarke heeft zijn eigen mening.

Trouwens is er voor hem een verschil tussen oud papier in de papierbak en enkele bladen op mijn tafel…

Ik kan enkel hopen dat het goedkomt.

Dat hij snapt wat belangrijk is en niet.

Dat hij leert wat waardevol is en wat niet.

Dat hij respecteert waar ik mee bezig ben…

De grote mensenwereld en de kleine kittenwereld… en de pleziertjes en ergernissen… Ik kan er een boek over schrijven…

Fijne dag nog…

💛