Dag 139 Vliegeren

Memory lane

Winderige dagen.

Ik vind ze behoorlijk lastig,
omdat ze me heel onrustig maken.

Het is natuurlijk wel gemakkelijk om even uit te waaien
op een meditatieve wandeling.

Zo gebeurde het dat ik eventjes terug getransporteerd werd in de tijd.

Ik mocht voor enkele centjes eendjes vissen op de kermis,
ik won een vliegertje.

Ik zie het nog zo voor me.

Het was rood en blauw, had draaiende witte vleugeltjes en een wit touw.

Ik liep heel hard om het ding in de lucht te krijgen en te houden.

Het lukte zelden.

Ik had vast niet de juiste techniek.

Ik ben niet echt een vliegeraar.

Ik zal het na al die neergestorte vliegertjes en kapotte vleugeltjes ook niet meer worden.

Dat zijn zo van die dingen die voorbijgaan,
en ongemerkt als een verre herinnering wegglijden.

Ik moest er wel aan terugdenken toen ik bij het schilderen toch een vlieger zag verschijnen op mijn blad.

Onbewust wordt weer bewust.

Hoe het allemaal werkt, daar zijn boeken over volgeschreven en colleges gevuld.

Het deed me ook terugdenken aan de madeleine van Marcel Proust, 
à la recherche du temps perdu.

Hij doopt een madeleineke in een kopje bloesemthee en dat opent zijn kanaal naar herinneringen aan zijn jeugd en zijn oudtante…

Zo zien we iets.

Zo horen we iets.

Ruiken of proeven we iets,
en we zijn vertrokken,
terug naar vroeger…

Zo gaat dat nu eenmaal met herinneringen…

Soms is dat fijn en soms is dat een stuk minder…

Maar het kneedt ons wel tot wie we zijn en geworden zijn.

Nog een fijne dag.

💛