Dag 210 Stokstijf

Mij niet gezien

Ergens diep in een bos verscholen leeft een vreemde vogel.

Hij toont zich niet vaak…

Hij schuwt de zeldzame wandelaar die zo ver durft te stappen.

Als hij er eentje hoort aan komen, verstart hij, en camoufleert hij zichzelf als bij toverslag in een stuk drijfhout… Dat ziet er een beetje uit als een vogel, maar dat is slechts schijn.

Hij hangt argeloos te hangen op een stuk verdorde boomstam.

Hij ziet en overschouwt alles…

De voorbijganger ziet niet dat hij hem sluiks met zijn ogen volgt, tot de kust weer veilig is.

Hij kan zijn blik in panoramazicht wel 360 graden laten rondtoeren.

Zonder dat iemand dat ziet.

Door veel oefenen en met veel vallen en opstaan heeft hij zich die kunst eigen gemaakt.

Hij maakt er dan ook gretig en vaak gebruik van.

Als er in de verste verten niks meer te bespeuren is qua storingen en ander onheil, kan hij met een diepe zucht eindelijk weer zichzelf zijn.

Dan wordt hij zacht en donzig, vriendelijk, rustig en geenszins schrikkerig.

Zijn hart gaat dan jubelen en hij zingt zijn perfecte lied.

Heel gelukkig is hij dan in zijn bos, tussen zijn bomen en hartige natuurgeuren van bladeren en gras.

Hij voelt zich geborgen en veilig bij zichzelf dan.

Zolang zijn antenne maar op scherp blijft staan en hij weet wanneer hij zich moet aanpassen om te kunnen blijven waar hij is, om te kunnen zijn wie hij is…

Als hij ongestoord zijn ziel mag tonen, is hij gelukkig.

Dan heeft hij vrede met zichzelf en met de wereld.

Iedereen zou zo’n plekje moeten hebben waar hij totale vrede heeft met alles en iedereen…

Ik wens je een vredige dag.

Dikke knuffel.

💚