Dag 223 Wie schrijft die blijft

Dierbaar

Ik hou van schrijven. Liefst met vulpen op glad papier.

Ik hou van de beweging van mijn hand, en van de vreemde manier waarop ik mijn pen altijd tussen drie vingers geklemd houd. De pen was mijn houvast… als ik ze losliet, zou ik omver vallen, dacht ik als kind al… toen ik letters en woorden leerde schrijven.

Ik studeerde ook al schrijvend…

Als ik iets moest van buiten leren, schreef ik het over. Niet één keer, nee, dat was niet genoeg, maar keer op keer weer… dan zat de kennis niet eens in mijn hoofd, maar dan had ik ze in de vingers… ik vond dat beter, betrouwbaarder… op de een of andere manier toch…

Vroeger waren er de kladschriftjes met het gelige gelijnde papier, goedkoopst ook.

Hoeveel ik daarvan volgepend heb, weet ik niet, maar vast een heleboel.

Er werd ook gepraat over de bomen, dat die voor het papier zorgden. Ik vond dat moeilijk te begrijpen… Ik zag de stap niet van boom naar papier.

Toen ik verder groeide als kool, kwam ook het bewustzijn, dat papier een heel kostbaar goed was, dat we daar zuinig dienden mee om te springen.

Dat terwijl dikke computerlistings uit de ratelende naaldprinters rolden alsof het niks was.

Het was een tijd van recupereren… Papier uit de afvalbakken halen die naast de printer stonden. Computerlistings volpennen… dat maakte mijn schuldgevoel tegenover de bomen iets minder groot.

Ik maakte ook zelf papier, van rabarber en prei en andere rariteiten.

Nu papier echt gerecycleerd wordt, en qua kwaliteit ook goed zit, kan ik weer pennen als gek…

Al willen mijn handen niet meer zo goed mee… Artrose aanvallen in mijn handen beletten me vaak met de hand en met de vulpen te schrijven… Al probeer ik daar wel een mouw aan te passen door de computer te gebruiken om te tikken.

Dat is niet hetzelfde gevoel, maar het spaart mijn handen wel, zodat ik nog kan schilderen en andere creatieve dingen doen…

Eerlijk gezegd, het maakt me soms wel een beetje ongerust…

Dus wil ik, zolang ik kan, doen wat ik wil… schrijven, schilderen, tekenen…

En als dat niet meer gaat zoals het zou moeten gaan, zal ik een creatieve oplossing moeten bedenken…

Misschien zoals de grote schilders vroeger deden…

Hun ideeën praktisch laten uitwerken door hun leerlingen, of zoiets…

Probleem is dat ik noch een gerenommeerde schilder ben, noch een beroemde schrijver.

Ik ben ik.

Meer moet het eigenlijk ook niet zijn.

Tevreden met wat is.

Dat probeer ik toch te zijn.

Al zijn er al heel wat mouwen aan te passen hier en daar…

Waar gaat dat eindigen, vraag ik me af…

Fijne dag nog, en maak je niet te veel zorgen, het komt allemaal wel goed.

💚