Dag 226 Vasthouden

Flikkertjes

Op een bijna onmogelijk middernachtelijk uur schoot ik wakker uit een onverkwikkelijke en ondiepe slaap. Waar was ik aanbeland? Geen idee… Ik zag er vast niet uit!

Overal om me heen zag ik een diep Pruisisch blauwe uitspansel, met in de donkerste tonen van indigo, de helderste fonkelende lichtjes.

Ze leken tegen me te praten.

Ze flikkerden snel en onophoudelijk.

Die hebben wel heel veel babbelwater op, begreep ik, zo eindeloos gingen ze door in hun verhalen en hun boodschappen in mijn richting.

Ik rekte en strekte me uit, om zo ver als mogelijk was, mijn blik te kunnen laten ronddwalen.

Wat ik zag, was onvoorstelbaar mooi.

Het was iets heel bijzonders.

Het wakkerde mijn nieuwsgierigheid aan.

Ik wou het spektakel in me opzuigen als een stofzuiger, om te bewaren, als herinnering. Ik was me heel bewust van het unieke ervan.

Samen met het willen vasthouden, kwamen gedachten als sterrenflitsen door mijn hoofd geschoten.

In plaats van te ervaren wat er was aan schoonheid en onvatbaarheid, probeerde ik beschrijvingen ervan te bedenken. Hoe accurater deze werden, hoe verder ik weggleed van het moment zelf.

Dat maakte me nog krampachtiger zoekend naar mijn woorden.

Ik raakte bijna in paniek toen het hemelruim zich leek te sluiten en de lichtjes verdwenen.

Alsof ik plotsklaps een zware kater had, gleed ik weer diep onder de lakens mijn bed in.

Vol spijt in mijn hart en verdrietig ook, besefte ik dat geluk zich niet laat vangen.

Het is er als het er is.

En dat is het.

Ik wens je fonkelende lichtjes.

Geniet van het moment.

Dikke knuffel.

💙