Dag 224 Tuinbewoner in nood

De dag begon als elke andere dag. Opstaan. Koffie opgieten. Met Nelleke een toerke doen. De kipjes en andere gevleugelde diertjes eten geven.

Nog voor ik zelf bij de kipjes was stond Nelleke serieus van Jetje te geven op veilige afstand van de groene hokjesdraad. Ze blafte haar ziel uit haar lijf. Onophoudelijk.

Ik zag niet direct wat zij zag, maar er was vast iets aan de hand. En Nelleke heeft al vaak mijn aandacht getrokken als er een dier in nood was. Zo heeft ze ooit het hangbuikzwijntje PJ gered. Hij was onderuit gegaan in de modder en kon niet meer rechtop. Charlotje heeft ze onlangs ook nog geholpen.

Deze keer had ze een egel gespot. Die had zich in zijn nachtelijke activiteiten vastgelopen in de kippendraad. Hij had aan de ene kant van de draad putjes gegraven met zijn voorpootjes, aan de andere kant met zijn achterpoortjes… Hij had zijn best gedaan, de aarde was helemaal op een hoopje gescharreld, hij zelf raakte de grond niet meer. Daar hang je dan als egel. Stekels rondom opgespannen. Ik zag zelfs geen draad meer. Nu is een egel geen katje om zonder handschoenen aan te pakken. Dus ik zo snel lopen kon, met mijn gebroken teen, dikke werkhandschoenen halen en een kniptang. Nelleke werd ondertussen bijna gek van haar eigen kreten…

Ik wist echt niet goed hoe eraan te beginnen. Een stuk draad moest eraan geloven, en het was een gepeuter tussen de naaldfijne maar keiharde prikkers van een egel die van de stress niet meer bewoog…

Ik heb hem op een veilig plekje gezet. Bij wat bladeren en dennenappels…

Nelleke leek weer heel tevreden.

En toen ik een uurtje later naar het egeltje ging kijken, was hij weg.

Oef.

Zo begint een ochtend soms ook in het creatieve paradijsje.

Redden wat te redden valt.

Ik wens je een heel fijne dag, zonder stekeltjes.

Dikke knuffel.

💚