Redding nabij

Onbeholpen

Chanelleke was alweer de reddende engel. Met haar aanhoudende geblaf trok ze mijn aandacht. Ik vond een vogeltje. Ik wist niet precies wat het was. Het lijfje was in alle geval te zwaar om op te vliegen en de springerige nestharen vertelden me dat het beestje wellicht nog geen vliegervaring had.
Het deed wel pogingen om zichzelf in de lucht te tillen, maar dat was tevergeefs.

Toen ik wat onbeholpen rondliep en niet goed wist wat te doen, ging ik toch mijn camera halen. 

Aangevallen

Vanuit de keuken zag ik hoe het vogeltje gezelschap kreeg van twee eksters.

Ik dacht eerst dat die twee de ouders waren die het kleintje kwamen helpen. Ze pikten er naar en trokken aan zijn vleugeltjes. 

Misschien hoort het zo, dacht ik... Al begreep ik niet goed dat het vogeltje grijs was en de eksters zwart. 
Er was iets vreemds aan de hand dus.

Broertje of zusje

Toen ik verder keek vond ik in een border een tweede jong vogeltje. Broertje of zusje wellicht van het kleintje.
Ik zette ze samen op het gras, terwijl een ekster de boel in de gaten hield vanop het dak van de buren.

Op de uitkijk

Ik kan er niet tegen dat iets of iemand bedreigd wordt, of aangevallen wordt... ik verdraag dat niet bij mensen, maar ook niet bij dieren... 
Ik moet dan helpen, hoe dan ook... 

Vlug gegoogeld op mijn telefoon en het vogelopvangcentrum gebeld. Heel vriendelijk verder geholpen. De vogeltjes zijn houtduifjes, wellicht ook door de eksters uit hun nest geduwd. 
En die hadden ook daarna geen goede bedoelingen.



De beestjes zitten nu veilig samen in een doos met stro, te wachten op de taxi, met een vrijwilliger die hen naar het opvangcentrum brengt.


Ja, ja... ik hoor hier en daar al gefluister... het zijn toch maar houtduifjes... en eksters...
Maar mijn hart breekt als ik zoiets zie... vandaar dus...

Ik ben geruster nu ik weet dat ze geholpen worden, en een kans maken om groot te worden en uit te vliegen...

Wie zou dat nu niet willen? 
Vliegen in vrijheid...

💙

Andere focus

Even weg

Lieve lezer,
ik ga er even tussenuit.
Er is niks aan de hand hoor...
Ik heb alleen mijn volledige aandacht nodig voor andere zaken en werkzaamheden.
Mijn creatieve bezigheden zullen sowieso verstoord worden door allerlei opknapwerk in en om mijn paradijsje.
Technische regelingen en getimmer en zo, matchen niet bijzonder goed met mijn kunstzinnige kant... die gaan met heel veel energie lopen.
Daarom hou ik er hier een tijdje mee op.
Als en wanneer de tijd me toelaat ga ik zeker wel creatief aan de slag.
Enfin, ik hoop dat er momenten zijn dat ik kan schrijven en schilderen... 
want dat is mijn adem en mijn zijn.

Dankjewel voor het lezen van mijn blog...
Lezen kan altijd hoor...

Ik wens je een heel fijne tijd, met de aangekondigde zomerse dagen, zal dat wel goed komen, denk ik.

Ik hoop 'tot later' wanneer ik terug op post ben.

Dikke merci.

Dikke knuffel van iedereen hier in het creatief paradijsje.

Van Nelleke, Oscarke, Spic en Span, Charlotje en Aurélia... 
van de bomen, struikjes en bloemekes,
van de te vroege paddenstoeltjes in het gras
en niet in het minste van mezelf.
Dankjewel.

💗

Dag 229 Koordjes

Wirwar

Ik beweeg me doorheen een hobbelig, krom en hoekig landschap.

Er hangt mysterie in de lucht en mystiek.

Ik voel dat aan alles wat ik heb.

Nee.

Ik voel het aan alles wat ik ben.

Dat klinkt beter. 
Veel beter.

Het komt dichter bij de essentie van het leven.

Niet hebben, maar zijn.

Ik ben dan ontvankelijker voor wat is.

Voor de appelblauwzeegroene tinten die de lucht zo betoverend mooi kleuren.

Net als het gras, of is het mos, of is het het prachtigste fluweel…

Het voelt heel zacht onder mijn voeten.

Het spoort aan tot lichtvoetigheid.

Tot lichtheid.
Ragfijne touwtjes wentelen zich in de wolken.
Strelen het mos aan mijn voeten.
Kriebelen mijn tenen.
Het is een raadsel.
Waarom doen ze dit?
Zoeken ze contact?
Kan ik iets doen?
Nee.
Enkel kijken en zien.
Enkel voelen.

Ik wens je een dag die fijn is en een beetje mysterieus.
Dikke knuffel.

💚

Dag 228 Prince de Galles

Toerke doen

De kleine prins heeft een vaste stek gevonden. Het was eventjes zoeken… Het is wat planeten en sterren betreft behoorlijk druk in het heelal. Maar hij heeft gevonden en beslist.

Het is zo zalig vertoeven in zijn eigenste planeet.

Die is zo prachtig mooi van kleur, zijn lievelingskleurtje, paars.

De kleine prins denkt nog na over een naam voor zijn woonplekje.

Ik zou nog iets meer vertellen, maar het is eigenlijk, feitelijk een goed bewaard geheim.

Ik neem aan dat jij, te vertrouwen bent…

Ga je het niet verder vertellen dan?

Op die planeet woont namelijk een witte eenhoorn.

Die woont aan de achterkant, aan de donkere kant. Hij is lichtschuw.

Zwijgen hé hierover. Aan niemand zeggen… Stt.

Voor zichzelf heeft de kleine prins een naam bedacht. Hij gaat voortaan officieel door het leven als ‘le Prince de Galles’…. Dat klinkt goed en het verwijst een beetje naar zijn edele Franse afkomst. Over zijn roepnaam moet nog verder worden nagedacht. Dat is belangrijk. Maar dat komt later wel.

Eerst en vooral en bovenal is de prins een geboren avonturier.

Hij kan het dan ook niet laten om op ontdekkingstocht te gaan.

Hij heeft dikke touwen met mastworpen aan mekaar geknoopt, zo heeft hij een stevige touwladder. Dat maakt het een stuk makkelijker om in en uit het raam te klauteren wanneer het begint te kriebelen.

De wijze witte eenhoorn heeft hem de raad gegeven een beetje in de buurt te blijven als hij, nieuwsgierig als hij is, zijn exploratiedrang wil voeden.

En nog een klein geheimpje als afsluiter dan…maar beloof het hé: mondje dicht…

De eenhoorn heeft beloofd, ten stelligste, dat hij de kleine prins op zijn rug zou meenemen op een lange vlucht wanneer hij er klaar voor is.

Dat lijkt me behoorlijk grensverleggend.

Ik wens je een heel fijne dag.

Met of zonder avontuurlijke tochten…

Dikke knuffel.

💚

Dag 227 Wat nu?

Vragen

Ik heb heel veel vragen in mijn hoofd.
Gehad.
Het is nu een stuk minder geworden.
Hoe dat komt?
Ja, dat vraag ik me ook af.

Ik weet het niet.
Ik denk minder.
Ik pieker minder.
Ik herkauw minder.
Dat lijkt gezonder te zijn.

Zo voelt het toch.
Denk ik.

Zit ik hier nu ook weer in een vicieus cirkeltje te manoeuvreren?
Misschien.
Het zou wel kunnen.
Ik ga daar niet over nadenken nu.
Ik heb andere dingen te doen.
Zoals me afvragen wat ik morgen moet bedenken om te schrijven.

Zie je wel.
Alweer een vastgelopen kringredenering.

Het houdt niet op.
Kringen en cirkels hebben geen einde.
Geef mij maar een spiraal.

Fijne dag nog.
Dikke knuffel.

💙

Dag 226 Vasthouden

Flikkertjes

Op een bijna onmogelijk middernachtelijk uur schoot ik wakker uit een onverkwikkelijke en ondiepe slaap. Waar was ik aanbeland? Geen idee… Ik zag er vast niet uit!

Overal om me heen zag ik een diep Pruisisch blauwe uitspansel, met in de donkerste tonen van indigo, de helderste fonkelende lichtjes.

Ze leken tegen me te praten.

Ze flikkerden snel en onophoudelijk.

Die hebben wel heel veel babbelwater op, begreep ik, zo eindeloos gingen ze door in hun verhalen en hun boodschappen in mijn richting.

Ik rekte en strekte me uit, om zo ver als mogelijk was, mijn blik te kunnen laten ronddwalen.

Wat ik zag, was onvoorstelbaar mooi.

Het was iets heel bijzonders.

Het wakkerde mijn nieuwsgierigheid aan.

Ik wou het spektakel in me opzuigen als een stofzuiger, om te bewaren, als herinnering. Ik was me heel bewust van het unieke ervan.

Samen met het willen vasthouden, kwamen gedachten als sterrenflitsen door mijn hoofd geschoten.

In plaats van te ervaren wat er was aan schoonheid en onvatbaarheid, probeerde ik beschrijvingen ervan te bedenken. Hoe accurater deze werden, hoe verder ik weggleed van het moment zelf.

Dat maakte me nog krampachtiger zoekend naar mijn woorden.

Ik raakte bijna in paniek toen het hemelruim zich leek te sluiten en de lichtjes verdwenen.

Alsof ik plotsklaps een zware kater had, gleed ik weer diep onder de lakens mijn bed in.

Vol spijt in mijn hart en verdrietig ook, besefte ik dat geluk zich niet laat vangen.

Het is er als het er is.

En dat is het.

Ik wens je fonkelende lichtjes.

Geniet van het moment.

Dikke knuffel.

💙

Dag 225 De kleine prins

Tollen

Ik voel me als de kleine prins op deze mooie dag.

Ik ben heel klein en mijn planeet is reuzegroot.

Er wonen veel mensen, en alhoewel die grote bal ronddraait, vliegen die er niet af.

Ik blijf zelf ook met mijn voetjes op de grond, maar ik begrijp het niet.

Ik wapper stevig met mijn armen en spring met een ferm elan omhoog, ik kom los van waar ik stond.

Kijk daarboven, daar hangt die bal… wat is ie mooi.

Ik strek mijn arm, mijn wijsvinger, en tot mijn allergrootste verbazing, landt de bal zachtjes als was het een bolletje watten, op het puntje van mijn laatste vingerkootje…

Hij voelt vast mijn aarzeling en twijfel.

Het lukt.

Mijn hart jubelt en ik voel me als een jongleur in een fantastisch circus.

Ik geef een fikse draai aan de bol en die draait en tolt dat het een lieve lust is…

Ook nu zie ik niets rondvliegen… alles lijkt stevig vast te zitten op mijn planeet.

Ik vraag me af of er in het grote hemelruim nog prinsjes zijn die met planeten spelen.

Prinsjes die zich bijna tovenaars en krachtpatser wanen…

Ik weet het niet.

Ik zie ze nergens.

Ik wapper nog eens stevig met mijn armen.

Ik vlieg.

Kijk ik vlieg…

Ik vlieg tussen de draaiende bollen en planeten…

Dit is leuk.

Cheerful, joyful, happy…

Ik voel me reuze…

Daag allemaal… we kunnen meer dan we denken…

Nog een dikke knuffel.

💚

Dag 224 Tuinbewoner in nood

De dag begon als elke andere dag. Opstaan. Koffie opgieten. Met Nelleke een toerke doen. De kipjes en andere gevleugelde diertjes eten geven.

Nog voor ik zelf bij de kipjes was stond Nelleke serieus van Jetje te geven op veilige afstand van de groene hokjesdraad. Ze blafte haar ziel uit haar lijf. Onophoudelijk.

Ik zag niet direct wat zij zag, maar er was vast iets aan de hand. En Nelleke heeft al vaak mijn aandacht getrokken als er een dier in nood was. Zo heeft ze ooit het hangbuikzwijntje PJ gered. Hij was onderuit gegaan in de modder en kon niet meer rechtop. Charlotje heeft ze onlangs ook nog geholpen.

Deze keer had ze een egel gespot. Die had zich in zijn nachtelijke activiteiten vastgelopen in de kippendraad. Hij had aan de ene kant van de draad putjes gegraven met zijn voorpootjes, aan de andere kant met zijn achterpoortjes… Hij had zijn best gedaan, de aarde was helemaal op een hoopje gescharreld, hij zelf raakte de grond niet meer. Daar hang je dan als egel. Stekels rondom opgespannen. Ik zag zelfs geen draad meer. Nu is een egel geen katje om zonder handschoenen aan te pakken. Dus ik zo snel lopen kon, met mijn gebroken teen, dikke werkhandschoenen halen en een kniptang. Nelleke werd ondertussen bijna gek van haar eigen kreten…

Ik wist echt niet goed hoe eraan te beginnen. Een stuk draad moest eraan geloven, en het was een gepeuter tussen de naaldfijne maar keiharde prikkers van een egel die van de stress niet meer bewoog…

Ik heb hem op een veilig plekje gezet. Bij wat bladeren en dennenappels…

Nelleke leek weer heel tevreden.

En toen ik een uurtje later naar het egeltje ging kijken, was hij weg.

Oef.

Zo begint een ochtend soms ook in het creatieve paradijsje.

Redden wat te redden valt.

Ik wens je een heel fijne dag, zonder stekeltjes.

Dikke knuffel.

💚

Dag 223 Wie schrijft die blijft

Dierbaar

Ik hou van schrijven. Liefst met vulpen op glad papier.

Ik hou van de beweging van mijn hand, en van de vreemde manier waarop ik mijn pen altijd tussen drie vingers geklemd houd. De pen was mijn houvast… als ik ze losliet, zou ik omver vallen, dacht ik als kind al… toen ik letters en woorden leerde schrijven.

Ik studeerde ook al schrijvend…

Als ik iets moest van buiten leren, schreef ik het over. Niet één keer, nee, dat was niet genoeg, maar keer op keer weer… dan zat de kennis niet eens in mijn hoofd, maar dan had ik ze in de vingers… ik vond dat beter, betrouwbaarder… op de een of andere manier toch…

Vroeger waren er de kladschriftjes met het gelige gelijnde papier, goedkoopst ook.

Hoeveel ik daarvan volgepend heb, weet ik niet, maar vast een heleboel.

Er werd ook gepraat over de bomen, dat die voor het papier zorgden. Ik vond dat moeilijk te begrijpen… Ik zag de stap niet van boom naar papier.

Toen ik verder groeide als kool, kwam ook het bewustzijn, dat papier een heel kostbaar goed was, dat we daar zuinig dienden mee om te springen.

Dat terwijl dikke computerlistings uit de ratelende naaldprinters rolden alsof het niks was.

Het was een tijd van recupereren… Papier uit de afvalbakken halen die naast de printer stonden. Computerlistings volpennen… dat maakte mijn schuldgevoel tegenover de bomen iets minder groot.

Ik maakte ook zelf papier, van rabarber en prei en andere rariteiten.

Nu papier echt gerecycleerd wordt, en qua kwaliteit ook goed zit, kan ik weer pennen als gek…

Al willen mijn handen niet meer zo goed mee… Artrose aanvallen in mijn handen beletten me vaak met de hand en met de vulpen te schrijven… Al probeer ik daar wel een mouw aan te passen door de computer te gebruiken om te tikken.

Dat is niet hetzelfde gevoel, maar het spaart mijn handen wel, zodat ik nog kan schilderen en andere creatieve dingen doen…

Eerlijk gezegd, het maakt me soms wel een beetje ongerust…

Dus wil ik, zolang ik kan, doen wat ik wil… schrijven, schilderen, tekenen…

En als dat niet meer gaat zoals het zou moeten gaan, zal ik een creatieve oplossing moeten bedenken…

Misschien zoals de grote schilders vroeger deden…

Hun ideeën praktisch laten uitwerken door hun leerlingen, of zoiets…

Probleem is dat ik noch een gerenommeerde schilder ben, noch een beroemde schrijver.

Ik ben ik.

Meer moet het eigenlijk ook niet zijn.

Tevreden met wat is.

Dat probeer ik toch te zijn.

Al zijn er al heel wat mouwen aan te passen hier en daar…

Waar gaat dat eindigen, vraag ik me af…

Fijne dag nog, en maak je niet te veel zorgen, het komt allemaal wel goed.

💚

Dag 222 Bladjes

Een eigen willetje

Wat is het een mooie zomerse dag.

Er is geen wind, de temperatuur is gewoon zàààlig.

Ik kijk binnen eens overal rond waar mijn creatieve spulletjes staan.

Mijn oog valt op een hoopje uitgeprinte schilderijtjes. Dat doe ik wel vaker. Een foto nemen van een tussenfase in mijn werk, en dan kijken of het me bevalt, en wat ik eventueel nog kan aanpassen, tot het is wat het hoort te zijn. Tot mijn ziel zegt: het is goed zo.

Met een wit blad, lijm, penseel, schaartje en een bakje ga ik met Nelleke en Oscarke aan mijn voeten, onder de parasol op mijn terras zitten.

Ik begin bladjes uit te knippen. Papier in vier gevouwen, omdat dat sneller gaat…

Ze vallen zachtjes en stilletjes in het bakje dat ik daarvoor had voorzien…

Hé, vooruitziend ben ik wel hoor.

Bladjes, dat zou een boom moeten worden… dat lijkt me wel heel erg logisch…

Ik heb een idee in mijn hoofd, maar mijn handen hebben blijkbaar heel andere plannen…

Ik laat ze doen, ze weten vast wel wat ze willen…

Ik zie iets anders dan de voorgeplande kleurencombinaties die ik in gedachten had…

Ach, doe maar handjes, dan kan ik ondertussen lekker dagdromen, ik zie straks wel wat jullie gecreëerd hebben…

Ik zie vogels graantjes pikken, ik zie een schamele schriele wolk voor de zon schuiven, ik hoor duiven roekoeën, ik zie gele roosjes een tweede bloei krijgen, ik laat me afleiden, en leiden, dat is gewoon fantastisch, dat zou ik meer willen doen…

Waarom ook niet? Gewoon een gewoonte van maken, moeilijk kan het toch niet zijn.

Ondertussen hebben mijn handjes flink geknipt en geplakt…

Wat ik zie op het papier lijkt heel bijzonder te worden.

En plots, in een paniekerige opwaartse beweging, flapperen de handen heen en weer…

Blijkbaar hadden zij niet in de gaten dat er wind op stak…

Heel wat bladjes zijn gaan vliegen…

Sorry, handjes, ik had beter moeten opletten…

Waar zat ik toch met mijn gedachten…

Straks help ik jullie wel hoor…

Ik wens je nog een heel fijne dag, pas op voor onverwachte windjes…

Dikke knuffel.

💚

Dag 221 Langs mekaar heen

Helaba

Goedemorgen. Hoe gaat het met je?

Wat leuk dat ik je hier zo heel toevallig tegenkom.

Het is lang geleden, wat gaat de tijd snel.

En hoe is ’t met jou?

Alles goed?

Het weer, daar valt wat over te zeggen…

Zo heet dat het was.

Niet normaal.

Je bent nog geen haar veranderd.

Het gras komt er dit jaar niet meer door.

Je ogen hebben nog altijd diezelfde glans.

De dagen worden al korter, het is ’s avonds al vroeger donker.

Denk je nog wel eens terug aan toen?

Ik moet dringend boodschappen doen.

Ik zou je nog zoveel willen vertellen.

Ik ben mijn parkeerkaart vergeten zetten.

Weet je nog?

Ik ben weg.

Een volgende keer misschien?

Wie weet…

Saluukes… en bedankt hé…

Een fijne dag nog…

💙

Dag 220 Eenvoud

Persoonlijke ruimte

De dag begint zoals elke andere dag, met vaste gewoontes en rituelen.

De intentie van de ochtend is rust.

Rust in alles wat ik doe.

Rust in elke beweging.

Zoals er intrinsieke rust uitgaat van een Japanse theeceremonie.

Rust die zichzelf vindt in de eeuwigheid van een minuut.

Rust die geen hectiek verdraagt.

Sereen in harmonie met elke ademhaling, met elke hartslag.

Stilheid.

Stille tijd.

Eenvoud.

Gelaagdheid.

Ruimte voor leegte.

Plaats voor wit.

Toetsen met raakpunten.

Respect voor de eigenheid van elke vorm.

Transparant.

Helder en duidelijk.

De dag eindigt, zoals hij begon.

Een zee van rust in de tussentijd.

Ik fluister je een rustige dag toe.

💜

Dag 219 Komkommertijd

Olala

Het is komkommertijd.

Er valt niet veel nieuws te rapen noch te vertellen.

Komkommers zijn er volop nu, maar dat wist je natuurlijk zelf ook wel.

Ze komen bijna mijn oren uit.

Niet als groene komkommers, wat had je dan gedacht…

Iedere komkommer heeft zijn verhaal.

Het zal je maar overkomen dat je uit de winkelrekken verbannen wordt omdat je niet mooi rechtop kan staan. Of is het al veranderd?

Zijn de mensen al minder kieskeurig geworden en mogen we blijven ook als we krom en rond zijn?

Misvormd, gebocheld of te klein bevonden… ja beetje moeilijker te schillen… als dat al moet hé.

Voor de soep maakt het toch niets uit…

Trouwens niets is perfect in de wereld.

Toegeven zelf ook niet perfect te zijn, ja, daar is wel wat moed voor nodig.

En zelfkennis is daarbij zeker zo handig.

Ik wens je een heel fijne dag toe.

Dikke knuffel

💚

Dag 218 Zeemvelleke en sponske

Wekelijkse kost

Ziet gij iets aan mij?

Iedereen lijkt mij aan te staren.

Is er iets mis met mijn kledij?

Er zitten gaten in.

Zwarte gaten?

Nee, gewoon gaten…

Of toch zwart?

Nee, maar wel diep.

Alles verdwijnt er in…

Alles wordt erin opgeslokt…

Waar gaat dat dan naartoe?

Weet ik niet…

Ik voel me niet echt goed, beetje misselijk… beetje draaierig ook…

Ligt er iets op je maag?

Kwee nie…

Zou kunnen…

Zware kost…

Ge zit te zweten ook.

Man, man, man…

Kom hier…

Ik zal je proper wrijven…

Want dat kan ik goed hoor!

Ach, elk zijn ding zeker!

Het is weer zover.

Vrijdag kuisdag.

De spons erover.

Fijne dag nog.

Dikke knuffel.

💚

Dag 217 Thuis

Flow

Kom, laat ons dansen in ons creatief paradijsje…

Nee, da’s niet hetzelfde als het aards paradijs, gelukkig maar… want daar waren bangelijke slangen en giftige appels…

Of nee, ik vergis me, die appel, was dat niet Doornroosje?

Of Sneeuwwitje?

Alle verhalen mengen zich in mijn hoofd alsof het een door mekaar geklutste soep is.

Hoe dan ook.

Het is hier zalig vertoeven…

Dit is onze eigen wereld.

Hier zijn bomen paars en sterk.

Slangen zijn vriendelijk en laten ons met rust.

Het gras is van fris en zacht fluwelig groen.

De luchten mengen zich in kleurrijke banden, en ze zijn zo zuiver, alsof ze nog nooit vervuild of door een ander ingeademd zijn.

Hier is alles puur en is de tijd eindeloos.

Hier zijn bewegingen niet geregisseerd, maar vol vloeiende spontaniteit.

Hier zijn we licht en lucht, dans en ritme, woord en woordeloos, kwetsbaar en sterk, rustig en vol daadkracht, geïnspireerd en intuïtief, één met alles…

Hier zijn we ongedwongen en volledig onszelf.

Hier zijn geen moetens, geen dwingelanden.

Hier is luisteren en gehoord worden.

Hier is weten zonder redeneren.

Hier alles.

Hier is niets.

Hier is samen en alleen.

Hier is leven.

Hier is zijn.

Hier is waar mijn hart is.

Hier is thuis.

Fijne dag nog.

Dikke knuffel.

💚

Dag 216 Kroontje

Briljant

Het meisje heeft een grote kinderdroom gekoesterd.

Zoals zo veel van haar leeftijdsgenootjes wou ze prinsesje worden.

‘Ik ga met een heel mooie slanke prins met zwart haar en blauwe ogen trouwen’, zei ze steeds… Bijna tot vervelens toe… Alsof het bij haar thuis niet goed was…

Op een dag was het zover.

Zonder ook maar een ogenblik te moeten nadenken, en zonder haar koffertje met bijzondere spulletjes op te pikken (dat altijd klaar stond onder haar bed omdat ze niet wist wanneer het moment zou komen), sprong ze in de krachtige arm van een donkere man op een wit paard, die haar in één ogenschijnlijk moeiteloze beweging, op zijn schoot tilde, en in volle galop samen met haar over de zanderige oprit, diep in de horizon verdween.

Weg was ze… Ze begreep het niet goed. Alles ging razendsnel… Waar was ze nu toch aanbeland, vroeg ze zich een beetje overweldigd af.

Ze stond in een tuin met prachtige bloemen, maar er waren rondom rond ook vreselijk hoge muren en er was nergens een deur, een raam, een poort… Geen uitgang te vinden.

De mooie prins was ook nergens te bespeuren. Het witte paard was er ook niet.

Er waren alleen die roze bloemen, die ze niet herkende qua soort… en ze kende er heel wat.

Ze draaide om haar as rond, als een tol, om en om… Er waren geen vogels, geen vlinders, geen geluid… Niks. Er was zelfs geen gras, geen onkruid…

Als een pudding zakte ze van moedeloosheid in mekaar…

Ze voelde al een zilte traan in haar linkse ooghoek prikken…

Toen ze die wou wegdeppen, omdat huilen niks voor haar was, streek ze met haar hand over haar haren… Er stond iets op haar hoofd, het leek wel metaal, en het woog als lood…

Ze peuterde het ding uit haar haar en in haar beide handen hield ze een oogverblindende gouden kroon, met pieken en briljanten bezet…

Ze barstte in tranen uit… ze liepen in dikke, woelige stromen over haar van vermoeidheid blozende wangetjes…

‘Is dit het? Is dit prinses zijn? Nee toch…’

Ze zuchtte en zuchtte en bij elke zucht prevelde ze ‘ach was ik maar bij moeder thuis gebleven’…

Ik wens je nog een fijne dag.
Dikke knuffel

💜

Dag 215 Wildplassen

Stiekem

Ik heb een afspraak. 
Ik moet heel dringend weg nu.

Snel nog even een pieske doen zie…

Oei, nee, mag dat niet hier?

O, wildplassen noemt men dat…

Het is nu wel al te laat hoor.

Ik beloof, pff, dat ik het nooit meer zal doen.

Tenzij de nood zo hoog is, dat het niet anders kan…

Het overkomt me zo af en toe wel…

Steeds vaker vind ik…

Hoe zou dat toch komen?

Misschien door alle gezeik dat ik her en der oppik…

Dat lijkt zich op mijn blaas te zetten…

Die plastuiten zijn ook niet aan mij besteed.

Er gaat niks boven een pieske in de vrije natuur…

Stiekem dan…

Achter een dikke plant of in het struikgewas…

Moet kunnen…
Nee?
Het hoort niet;... Foei !
Ik zal het nooit nooit nooit meer doen... Tenzij...
Voor deze keer is het te laat, ik beloof beterschap...

Fijne dag toegewenst...
Dikke knuffel.

💜

Dag 214 Laatbloeier

Slaapboom - albizia

Ik ben een laatbloeier.

Niet dat ik nooit op tijd kom, dat is het niet.

Ik heb het van mijn vader, die was altijd te vroeg.

Hij stond meestal een uur op voorhand klaar, netjes uitgedost, gereed om te vertrekken, maar vooral werkte hij iedereen op de zenuwen, door zijn angst te laat te komen, op wat er ook te doen was…

Naar zijn gevoel getuigde het te laat komen op een gebrek aan respect of zo…

Ik heb het over mezelf hé…

Ik heb te lang getwijfeld over wat ik voor mezelf belangrijk vond in het leven.

Ik heb te lang geprobeerd me aan te passen aan alles en iedereen om er toch maar bij te horen…

Tot ik voldoende lang met mijn kop tegen de muur had gelopen en me begon te realiseren dat het pad dat een ander bewandelt, niet het mijne hoeft te zijn.

Dat is een soort van absoluut nulpunt… want wat moet je dan hé…

Had ik maar…

Was ik maar…

Mezelf dan ook nog op mijn kop zitten, over alles wat ik niet heb gedaan.

Was ik maar vroeger de creatieve weg ingeslagen…

Had ik maar niet zo hard geluisterd naar wat anderen van me wilden…

Ja, da’s waar… Naar mijn eigen innerlijke stem luisteren… niet eenvoudig…

Vooral omdat ik ze toen ook nog helemaal niet hoorde…

Haar woorden kwamen zo aarzelend en zo stilletjes dat ik ze amper kon oppikken…

Ja, het was laat, om nog in te grijpen, vond ik…

Om toch te doen waar ze uiteindelijk om schreeuwde…

Daar geen gehoor aan geven, dat zou pas een gebrek aan respect geweest zijn, weet ik nu.

Ik heb toegegeven aan mijn creatieve ziel.

Ook al heb ik geen opleiding gehad in die zin…

Eigenlijk doe ik maar… ik volg mijn weg. Hoe dan ook.

Het is nooit te laat om iets te doen waar je al lang goesting voor had…

Het tij keren…

Het kan wel.

Ik wens je een fijne dag.

Dikke knuffel.

💚