Dag 133 Vogeltjeskrabbel

Hier en daar een vogeltje

Wanneer ik ga zitten aan mijn tafeltje bij het raam en ik naar het witte blad voor me kijk, laat ik lijnen en kleuren samen spelen.

Ik luister naar wat ze me te vertellen hebben.

Ik vraag me nooit af wat ik ermee wil, ik dwing niets af,
ik laat ze zelf spreken.

Niet sturen, maar volgen,
leidt vaak tot verrassende resultaten.

Laten gebeuren, intuïtief laten ontstaan, is een heel boeiend proces.

Ik weet nooit op voorhand wat er zal komen.

Dat is een heel leerproces.

Daar ging behoorlijk wat tijd over en heel wat ‘verloren’ papier en tijd, eer ik er kon op vertrouwen dat ik het bijsturen durfde loslaten.

Een mens krijgt nu eenmaal graag controle over wat onbekend is.

Het gaat nooit echt over het resultaat op zich,
het gaat om het spontaan naar buiten laten stromen, wat vanbinnen zit.

Is het resultaat dan altijd goed?

Bijlange niet.

Maar ieder stukje van de af te leggen weg heeft zijn belang voor het geheel.

Ik heb nooit iets weggegooid.

Wat er mislukt uitziet, dient later wel, als de tijd er rijp voor is,
en ik ineens in een aha-Erlebnis zie en besef wat het onbegrijpbare wil.

Iedere mislukking is een kans.

Ieder geslaagd traject is een gelukje,
dat me blij maakt.

En daar gaat het toch om?

💚